Τα τελευταία 24ωρα με κορυφαία παράσταση την ομιλία του Πρωθυπουργού στην Εθνική Σχολή Δημόσιας Διοίκησης και τη μεταβάπτιση του άγαρμπου κομματισμού του ΣΥΡΙΖΑ σε «επιθετικό εκσυγχρονισμό του κράτους» ζήσαμε τα πρώτα επεισόδια του θεωρήματος που επεξεργαστήκαν στο Μέγαρο Μαξίμου για τον «νέο διπολισμό» Αριστεράς – Δεξιάς. Τουτέστιν Αλέξης Τσίπρας και Κυριάκος Μητσοτάκης σε σύγκρουση πολιτικής κυριαρχίας. Κατά την ταπεινή μου γνώμη και την πολιτική μου ημιμάθεια οι θεωρητικοί φωστήρες χτύπησαν… φλέβα. Με μια προϋπόθεση. Να αποφύγουμε την πολιτική επιστήμη και να χρησιμοποιήσουμε ερμηνευτικά εργαλεία όπως την ψυχιατρική ή έστω τις ιδέες του Μαρξ (του Γκράουτσο εννοείται), από τον οποίο κληρονομήσαμε την πιο αντιπροσωπευτική ατάκα για την κρίση και το πολιτικό μας σύστημα: «Εχω αρχές, αλλά αν δεν σας αρέσουν μπορώ να βρω όποια άλλη θέλετε»…

Προτιμότερη πάντως η ψυχιατρική προσέγγιση. Διπολισμός λοιπόν είναι διαταραχή, που οδηγεί σε μανιοκαταθλιπτικές συμπεριφορές συνήθως αυτοκαταστροφικές και πάντως επώδυνα απρόβλεπτες. Και μη μου πείτε ότι υπουργός, όπως ο Πάνος Σκουρλέτης, ο οποίος τοποθετήθηκε σε καίριο για την ανάπτυξη υπουργείο, καλείται να εφαρμόσει μνημονιακές δεσμεύσεις και παραλλήλως πάσχει από «ταξική συνείδηση», δεν παρουσιάζει βαρύ σύμπτωμα ιδεολογικοπολιτικού διπολισμού… Ή αν θέλετε ο Γιώργος Κατρούγκαλος στον οποίο έχει ανατεθεί η λύση του Ασφαλιστικού. Κατατρόμαξαν οι επαχθείς δανειστές (μέχρι πρότινος… «κατοχικές δυνάμεις») μετά τη φοβερή απειλή ότι αν δεν δεχθούν τις προτάσεις του θα καταφύγει στο Ευρωκοινοβούλιο! Ασφαλείς και αδιάψευστες πληροφορίες αναφέρουν ότι του έφυγε η… μαγκιά του Σόιμπλε, μόλις τον άκουσε. Τελευταίων 24ωρων και το σύμπτωμα που ακολουθεί. Ηταν 22 Δεκεμβρίου όταν ο Πρωθυπουργός της χώρας με τον πιο επίσημο και κατηγορηματικό τρόπο (δηλώσεις στους Financial Times) «απέβαλε» το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο από την ελληνική διαπραγμάτευση. Και γύρω στις 10 Ιανουαρίου, μετά τη συνάντηση με τον… φοβισμένο Σόιμπλε, ήταν που ο Ευκλείδης Τσακαλώτος διατράνωσε την ανάγκη να είναι η Λαγκάρντ μέσα γιατί αλλιώς την βάψαμε. Η ελληνική κρίση ήταν μια αέναη  διαδικασία με μεταμορφώσεις και διπολικές παραμορφώσεις που δεν μπορούσε κανείς να διανοηθεί. Μια Ελλάδα «μάγισσα παρθένα και τροτέζα» που λέει και ο ποιητής.

Πόσος καιρός νομίζετε ότι πέρασε από την εποχή που φαντασιωθήκαμε ότι ο κ. Τσιπρας θα άλλαζε την Ευρώπη και τελικά απλώς μας άλλαξε τα φωτά…

Ζήσαμε άλλωστε μεγάλες στιγμές με τον διπολισμό, που αφήσαμε πίσω μας, μνημονιακοί-αντιμνημονιακοί και τελικά φτάσαμε να γίνουμε όλοι ανανταμ παπανταμ (και μάλιστα plus) μνημονιακοί. Πόσος καιρός νομίζετε ότι πέρασε από την εποχή που φαντασιωθήκαμε ότι ο κ. Τσιπρας θα άλλαζε την Ευρώπη και τελικά (τροπαιούχος από το Χάρβαρντ ως ο χειρότερος διαπραγματευτής του 2015) απλώς μας άλλαξε τα φωτά… Τώρα θα μου πείτε ότι και ο Αντώνης Σαμαράς, από τα Ζάππεια της δημαγωγίας στο Παρίσι της πολιτικής του κατάρρευσης (θυμάστε, τη βίλα στη γαλλική πρωτεύουσα), από διπολισμό έπασχε και εκείνος…

Καθώς τελειώνουμε λοιπόν από το προηγούμενο δίπολο και τον διχασμό ερχόμαστε ταχύτατα στο νέο: Αριστερά- Δεξιά. Σε αυτή την θεωρητική σύλληψη ένα μικρό προβληματάκι το έχω. Στην πλευρά της προόδου βρίσκονται οι επαναστάτες (από τον προηγούμενο διπολισμό) των ΑΝΕΛ του Πάνου Καμμένου. Σκέφτομαι με συμπάθεια για παράδειγμα πολιτικό επιστήμονα ο οποίος θα επιχειρούσε  να ερμηνεύσει όλα αυτά με την εκδοχή του Γκράμσι ότι η ιδεολογία είναι το σύστημα των ιδεών και των παραστάσεων, που δεσπόζουν σε μια (π.χ. ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ) ομάδα. Τον φαντάζομαι να σπεύδει πανικόβλητος σε ψυχαναλυτικό ντιβάνι να βρει τις ισορροπίες του ή στην Ροτόντα του Αριστείδη Μπαλτά (άλλο αριστερό ανδραγάθημα και αυτό) για να προσευχηθεί στον Υψιστο.

Σε γενικές γραμμές πάντως η αριστερή σκέψη θεωρεί ότι για να ερμηνεύσει κανείς μια κρίση πρέπει να διακρίνει την υλική της βάση από την ιδεολογία μέσω της οποίας όλοι εμείς θα συνειδητοποιήσουμε τις πραγματικές διαστάσεις ώστε να μπορέσουμε να τις αντιμετωπίσουμε. Η υλική βάση είναι το τρίτο Μνημόνιο, με αριστερή υπογραφή. Και δεν λύνεται χωρίς ασκήσεις εθνικής συνεννόησης. Το γεγονός ότι ο Πρωθυπουργός σήμερα καλεί τους πολιτικούς αρχηγούς να βρει μαζί τους κοινούς τόπους για το Ασφαλιστικό, ισοπεδώνει ήδη την θεωρητική του σύλληψη. Στις μεγάλες εθνικές κρίσεις οι άνθρωποι ενώνονται δεν διχάζονται – επιχειρούν εθνικές πολιτικές και δεν καταφεύγουν σε κομματικές μεσσιανικές καρικατούρες. Αυτό αφορά και στην ηγεσία της Νέας Δημοκρατίας, που προετοιμάζει επίσης για τα μεγάλα ΟΧΙ στο κοινοβούλιο, αλλά και τη Φώφη Γεννηματά που ανακαλύπτει αβύσσους με τη Νέα Δημοκρατία αν και μέχρι πρότινος ήταν υπουργός του… Σαμαροβενιζελισμού. Τα πολιτικά κόμματα για να θέσουν τις διαχωριστικές γραμμές, οφείλουν πρώτα και κύρια να επιλέξουν το κατάλληλο γήπεδο για ένα τέτοιο παιχνίδι. Η ελληνική προσαρμογή δεν προσφέρεται. Προέχει η αξιολόγηση με επώδυνους συμβιβασμούς και μετά το συζητάμε. Οταν μάλιστα πληρώσαμε τόσο ακριβά τον προηγούμενο διπολισμό του ΣΥΡΙΖΑ που μας δίχασε. Για να μην σοβαρευτούμε ωστόσο και χάσουμε το αδάπανο της σημερινής απόπειρας, ας καταφύγουμε στην Ροτόντα του κ. Μπαλτά και τους πατέρες της Εκκλησίας. «Η εσχάτη πλάνη χείρων της πρώτης», έλεγαν και πάμε προς τα εκεί με μεγάλο ενθουσιασμό και ιδεολογική βεβαιότητα.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News