Τον κοιτούσα όταν βγήκε στη σκηνή για να απευθύνει την νικητήρια ομιλία του. Με όλα τα «τερτίπια» των γυναικών που αγαπά να ταπεινώνει – τερακότα, σολάριουμ, κονσίλερ, μαλλί κολλημένο με λακ. Συγκινημένος, κάπως, τόσο όσο επιτρέπει η αρρενωπότητα και η ιστορική στιγμή. Δίπλα του ο μικρός του γιος, αρκετά βήματα πιο πίσω η Μελάνια, η σύζυγός του. Κοίτα, εκεί που ο Ομπάμα κρατούσε το χέρι της Μισέλ, της έκλεινε το μάτι, την ήθελε δίπλα του, ο Τραμπ βάζει τη γυναίκα του στη θέση της, πίσω από τους άντρες του σπιτιού.

Συνέχισα να παρατηρώ: χαιρετούσε όλες τις γυναίκες με ένα φιλί στο μάγουλο, στους άντρες έκανε μια απλή χειραψία, έδωσε μια αγκαλιά στον αδελφό του. Γυναίκες κουκλίτσες στη σειρά, μπιμπλό που αξίζουν ένα φιλί από τον daddy… Και σκεφτόμουν όλες τις λέξεις που έχει χρησιμοποιήσει για  να μιλήσει για γυναίκες: χοντρή, γουρούνι, σκυλί, σιχαμένο ζώο. Ολες τις ιστορίες για τον τρόπο με τον οποίο αντιμετωπίζει τις γυναίκες ως σκεύη ηδονής (πραγματικά, ποιος θα περίμενε ότι αυτή η φράση κλισέ να γινόταν «αυτό που ζούμε» το 2016).

Είναι ο άνθρωπος που δημοσίως έλεγε ποιες είναι οι δέκα διάσημες γυναίκες με τις οποίες ήθελε να κάνει σεξ στη ζωή του συμπεριλαμβάνοντας την Πριγκίπισσα Νταϊάνα, για την οποία σχολίαζε «Είχε το ύψος, την ομορφιά, το δέρμα, τα είχε όλα. Ηταν τρελή, αλλά αυτό ήταν μια μικρή λεπτομέρεια». Ούτε νεκρή δεν γλύτωσε από το στόμα του.

Είναι ξαφνικά αφόρητα δύσκολο να είσαι γυναίκα. Στην εποχή του Τραμπ, το τείχος έχει ήδη σηκωθεί, η ανωτερότητα του ανδρός γίνεται πάλι σημαία για τους απανταχού ακυρωμένους ψυχολογικά άνδρες που δεν έγιναν ποτέ alpha male όπως επιβάλλει η φαντασίωση του πατρός και το σύνταγμα του lifestyle. Όχι, ο άνθρωπος αυτός δεν είναι ένα καρτούν, ένας κλόουν, μια περφόρμανς. Είναι το σκληρό πρόσωπο του μίσους για το άλλο, το διαφορετικό, είναι η εκκωφαντική επιστροφή του μισογυνισμού. Οι γυναίκες δεν κρίνονται για την αξία, τις ικανότητες, την προσφορά τους. Δεν κρίνονται με κριτήρια αξιοπρέπειας, αξιοκρατίας, ανθρωπιάς, αλλά με κριτήρια διαγωνισμού ομορφιάς και πειθαρχίας στο αφεντικό στο σύμπαν του Τραμπ.

Τον σεξισμό τον ζούμε. Παντού. Κυρίως στο χώρο εργασίας, όποιος το αρνηθεί απλώς ψεύδεται. Το μπούλινγκ, οι προσβολές, οι ειρωνείες, οι ακυρώσεις σε βάρος των γυναικών στον εργασιακό χώρο είναι απείρως περισσότερες απ’ ότι για τους άνδρες.  Τα στερεότυπα για την επιτυχία εύκολα και πάντα χυδαία – δείτε τι ειπώθηκε για την Εφη Αχτσιόγλου. Ο Τραμπ έδωσε την αφορμή για να ξεχυθεί όλο το μίσος, νομιμοποίησε τη σεξιστική συμπεριφορά.

H σκηνή που περιγράφει ο Κώστας Γιαννακίδης από τη Νέα Υόρκη, είναι ενδεικτική: «Είδα δύο κοπέλες να κλαίνε. Υπέθεσα ότι θα ήταν κάτι προσωπικό. Δεν ήταν. Γιατί είδα μετά και άλλες δύο. Και μετά εμφανίστηκαν τρεις τύποι που μετέφεραν ένα ηχείο. Από το ηχείο έβγαινε η φωνή γυναίκας σε ερωτικό παροξυσμό και μουσική υπόκρουση ραπ. “Fuck me Donald, Fuck me hard”. Οι τρεις άνδρες γελούσαν σαν δαιμονισμένοι». Ο Θεός να σώσεις τις ΗΠΑ αλλά και τις γυναίκες…

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News