Ο Γρηγόρης Αρναουτογλου έστειλε μήνυμα μέσω των σοσιαλ μίντια για τον πόλεμο στη Συρία, παροτρύνοντας φίλους και συναδέλφους να ακολουθήσουν το παράδειγμά του, ανεβάζοντας μια φωτογραφία με το hashtag #enoughsyria, το οποίο θα έχουν γραμμένο πάνω τους. Κάποιοι φυσικά το έκαναν. Δεκάδες φωτογραφίες εμφανίστηκαν με το enough syria γραμμένο πάνω σε χέρια, παλάμες, αγκώνες, πόδια και μέτωπα.
Ωραία. Και τώρα, τι; Βλέπουν οι υπεύθυνοι του πολέμου τον Αρναούτογλου και τους υπόλοιπους εκπροσώπους της ελληνικής σόουμπιζ και σταματούν τις εχθροπραξίες; Το βλέπει ο Ερντογάν και λέει, ορίστε, η ελληνική σόουμπιζ αντέδρασε, αποσύρω τα στρατεύματά μου; Βλέπει το καθεστώς Ασαντ το hashtag του Γρηγόρη και διστάζει να κάνει μια ακόμα χημική επίθεση που θα σκοτώσει αμάχους και παιδιά;
Προφανώς, όποιος έχει μια στοιχειώδη ευαισθησία έχει συγκλονιστεί απ’ τον πόλεμο στη Συρία και εύχεται να τελειώσει η φρίκη που ζούνε οι άνθρωποι εκεί. Χωρίς αμφιβολία, από αυτό το συναίσθημα παρακινήθηκε και ο Γρηγόρης Αρναούτογλου και όποιος άλλος ξεκινά μια διαδικτυακή καμπάνια τέτοιου είδους. Η οποία, ωστόσο, φαντάζει κάπως αστεία αν τη δεις στην πραγματική της διάσταση.
Πιστεύει κανείς αλήθεια ότι μερικές παλάμες εγχώριων σταρ, μ’ ένα αντιπολεμικό μήνυμα πάνω τους, προσφέρουν κάτι στην επίλυση ενός πολέμου; Είναι ρομαντικό να το πιστεύεις, για να μην πω εντελώς αφελές. Κανένας πόλεμος δεν σταματά με διαδικτυακές καμπάνιες, ακόμα κι αν τις ξεκινήσει η Αντζελίνα Τζολί. Ούτε καταφέρνουμε κάτι, επειδή γίναμε μια μεγάλη παρέα και στείλαμε τη θετική μας ενέργεια, όπως λέει ο Αρναούτογλου. Δεν θα φτάσει ποτέ, καμιά θετική ενέργεια δική μας, προερχόμενη από ένα hashtag, στους ανθρώπους της Συρίας και στα ματωμένα παιδιά των ερειπίων των συριακών πόλεων.
Το #enoughsyria του Αρναούτογλου, μου θυμίζει μια παλιότερη καμπάνια όπου έλληνες σταρ έκαναν βίντεο για να στείλουν τη συμπαράστασή τους στον ουκρανικό λαό και να ζητήσουν ειρήνευση για τη χώρα.
Συμπαθάτε με, αλλά εμένα τέτοια βίντεο με μηνύματα από σταρ και φωτογραφίες με μηνύματα σε παλάμες κατά του πολέμου, μου κάνουν και λίγο αντιπολεμικές καμπάνιες αυτοπροβολής. Εμπεριέχουν ένα ναρκισσισμό και μια ενδόμυχη επιθυμία για δημοσιότητα.
Οι σταρ ακολουθούν και κάνουν ο ένας μετά τον άλλο ό, τι «προστάζει» η «καμπάνια», ξέροντας ότι αυτό θα συζητηθεί σε κάποιο πάνελ και θα γραφτεί στα sites και τα περιοδικά υπό τον τίτλο: οι σταρ ενώνουν τις δυνάμεις τους για καλό σκοπό.
Ασε που είναι και τεμπέλικο. Ποστάρουμε τις γραμμένες παλάμες μας για να δηλώσουμε την αντίθεση, οργή, δυσαρέσκεια, θλίψη μας για κάτι. Μάλιστα. Τίποτα άλλο δεν μπορείς να κάνεις γι’ αυτό; Πιο πρακτικό και χρήσιμο γι’ αυτούς για τους οποίους λυπάσαι; Κάνε μια καμπάνια και μάζεψε καραμέλες και σοκολάτες για τα παιδιά των προσφύγων ας πούμε, είναι μια προσπάθεια με στόχο και σκοπό και πραγματικό αποδέκτη.
Πάντως, τον πόλεμο με hashtag και παλάμες δεν τον σταματάς. Ούτε με σφαίρες, που λέει ο λόγος.
ΥΓ. Σαν τη δράση που έκανε ο Γιώργος Μαυρίδης πέρσι. Χτυπούσε τατουάζ επί 14 συνεχείς ώρες, σε ουρές που είχαν συγκεντρωθεί απέξω απ’ το μαγαζί του στη Θεσσαλονίκη, προκειμένου να συγκεντρώσει χρήματα για οικογένειες που τα παιδιά τους πάσχουν από νεοπλασματικες ασθένειες και χρονιές παθήσεις.