Ο Αλ. Τσίπρας υποδέχεται τη Βασιλική Θάνου όταν ακόμη ήταν πρόεδρος του Αρείου Πάγου. Μετά εγκαταστάθηκε μόνιμα στο Μαξίμου | Menelaos Myrillas / SOOC
Απόψεις

Πώς θα ήμασταν χωρίς επιτήρηση;

Πώς θα ήταν η χώρα χωρίς την παρέμβαση των «κακών» Ευρωπαίων; Με Θάνου και Στέλιο Παππά, με λατρεία για Μαδούρο και μίσος για τον Γεωργίου, η περίοδος «ΣΥΡΙΖΑ χωρίς ενοχές» μετά την εκταμίευση της δόσης στις 10 Ιουλίου μάς δείχνει πώς θα ήταν η ζωή χωρίς «θεσμικά εμπόδια»
Αλέκος Παπαναστασίου

«H ύπαρξή τους σε σκοτάδια όλο πηχτότερα βουτά» θα έγραφε ίσως ο ποιητής για την περίοδο «ΣΥΡΙΖΑ χωρίς ενοχές», για το κρεσέντο εθνολαϊκισμού που απολαμβάνουμε μετά το Eurogroup της 10ης Ιουλίου και την εκταμίευση της δόσης. «Επιτέλους να κυβερνήσουμε όπως ξέρουμε και μπορούμε». Αυτή είναι από την πλευρά τους η λογική.

Αλλά ας τα πάρουμε με τη σειρά. Η δόση «κλείδωσε» μόλις η κυβέρνηση δεσμεύτηκε ότι θα αποζημιώσει τον πρώην επικεφαλής της ΕΛΣΤΑΤ Ανδρέα Γεωργίου για την πολυετή δικαστική του περιπέτεια η οποία έχει διασύρει τη χώρα διεθνώς.

Το αφήγημα των παραγόντων που συντηρούν την υπόθεση αυτή είναι εύληπτο σαν παραμυθάκι για μικρά παιδιά: «Ο Γεωργίου φούσκωσε το έλλειμμα του 2009 για να εξυπηρετήσει μια διεθνή συνωμοσία εις βάρος του ελληνικού λαού με εργαλείο την προσφυγή στα μνημόνια». Ακόμη πιο απλά: «τα μνημόνια μας τα επέβαλαν, δεν ευσταθεί ότι προσφύγαμε αναγκαστικά επειδή δεν μας δάνειζε κανένας μόλις αποκαλύφθηκε πόσο ήταν το έλλειμμα του 2009».

Αρα αν καταδικαστεί ο Γεωργίου και «αποδειχθεί» ότι το αφήγημα είναι σωστό, παρά το γεγονός ότι ο Γεωργίου ανέλαβε καθήκοντα τρεις μήνες μετά την υπαγωγή στο μνημόνιο (λεπτομέρεια που δεν αφήνουμε να μας χαλάσει μια ωραία ιστορία), τότε θα «αποδειχθεί» και ότι ο Κώστας Καραμανλής δεν έχει καμία ευθύνη για το έλλειμμα του 2009 και την προσφυγή στο μνημόνιο. Απλά πράγματα.

Και το επιπλέον μπόνους είναι ότι θα επαληθευτεί το αλάνθαστο ένστικτο του ελληνικού λαού. Διότι όπως πιστοποιεί έρευνα της διαΝΕΟσις, οκτώ στους δέκα Έλληνες πιστεύουν «ότι υπάρχει μια διεθνής συνωμοσία που κινεί τα νήματα». Υπάρχει κάτι από ωραιότερο από αυτό;

Πίσω στην ιστορία μας. Μετά από αντίσταση και παλινωδίες μηνών η κυβέρνηση δέχτηκε να πληρώσει τα δικαστικά έξοδα του Γεωργίου, το Οk δόθηκε και η δόση εκταμιεύθηκε στις 10 Ιουλίου. Την ίδια ημέρα έγινε γνωστή η τοποθέτηση της Βασιλικής Θάνου στο πόστο της Προϊσταμένης του Νομικού Γραφείου της Γενικής Γραμματείας του Πρωθυπουργού.

Λίγες ημέρες αργότερα, οι Ευρωπαίοι πληροφορήθηκαν το ξανάνοιγμα της βασικής δίωξης κατά του Γεωργίου από την εισαγγελέα του Αρείου Πάγου Ξένη Δημητρίου (19.07).

Υπενθυμίζεται ότι για το περίφημο «φούσκωμα» του ελλείμματος του 2009 ο Γεωργίου είχε ήδη αθωωθεί δύο φορές. Στις Βρυξέλλες έπαθαν σοκ. Την 1η Αυγούστου ο πρώην πρόεδρος της ΕΛΣΤΑΤ καταδικάστηκε για μια άλλη, δευτερεύουσα υπόθεση, σε φυλάκιση δύο ετών με αναστολή. Ακολούθησε νέος γύρος δημοσιευμάτων στον διεθνή Τύπο με χαρακτηρισμούς όπως «προκαθορισμένη φάρσα» κλπ. Ο φιλοκυβερνητικός Τύπος στην Ελλάδα πανηγύριζε δεόντως.

Το θέμα θα συζητηθεί στο επόμενο Eurogroup στις 15 Σεπτεμβρίου ενώ αυτή τη βδομάδα ο Ευκλείδης Τσακαλώτος, για να προλάβει τα χειρότερα, δήλωσε ότι η κυβέρνηση δεν αμφισβητεί τα στατιστικά στοιχεία. Πέρυσι, όταν… συμπτωματικά πάλι μετά την εκταμίευση της δόσης είχε ξανανοίξει η υπόθεση Γεωργίου, την αντίστοιχη δήλωση για τα στατιστικά την είχε κάνει ο Γιώργος Χουλιαράκης ώστε να δεχτούν οι Ευρωπαίοι να στείλουν την τρόικα στην Αθήνα για την αξιολόγηση.

Το ίδιο σκηνικό και φέτος. Επειδή η κυβέρνηση (λέει ότι) χρειάζεται τα λεφτά από τις επόμενες δόσεις και την οικοδόμηση ενός κλίματος αξιοπιστίας και την καθαρή έξοδο (clean exit) από τα μνημόνια το 2018, το καλοκαιρινό πάρτι του εθνολαϊκισμού στην πιο ακραία εκδοχή του έχει θεωρητικώς ημερομηνία λήξης την 15η Σεπτεμβρίου.

Το δίχως άλλο ήταν και παραμένει χορταστικό. Εκτός από τα προαναφερθέντα, έχει Στέλιο Παππά για να μην παρεισφρήσουν άγνωστοι στον ΟΑΣΘ, έχει σημαιοφόρους με κλήρωση και εξαγγελίες για την κατάργηση των Πανελλαδικών, έχει έμπρακτη στήριξη στο καθεστώς Μαδούρο, χαβαλέ με την αξιολόγηση στο Δημόσιο μέχρι και διαξιφισμούς στη βάση αρχών, αξιών και πεποιθήσεων ανάμεσα σε Βούτση και Καμμένο. Τι άλλο θα μπορούσε να ζητήσει κανείς; Με δεδομένη πάντα τη συμμετοχή της χώρας στην Ευρωπαϊκή Ενωση και τα «θεσμικά εμπόδια» που αυτή συνεπάγεται…