Πάνω στο τραπέζι είχε κουλουράκια. Ελπίζω να ήταν νηστίσιμα, δεν προσφέρεις Τετάρτη τέτοια πράγματα σε ιερωμένους. Λογικά ο Αρχιεπίσκοπος δεν τα άγγιξε. Και γιατί να το κάνει; Αν ήθελε μπορούσε να «φάει» αυτούς που είχε απέναντι του.
Η κυβέρνηση υποχώρησε πλήρως και ατάκτως στο μέτωπο για το μάθημα των Θρησκευτικών. Ο υπουργός Παιδείας είπε βέβαια ότι «τα νέα προγράμματα θα εφαρμοστούν με τα παλιά βιβλία». Όμως με κάτι τέτοιο μπορεί να γελάσουν μέχρι και τα εικονίσματα. Ο Πάνος Καμμένος περιέγραψε τα πράγματα όπως έχουν: «Πολιτεία και Εκκλησία προχωρούν ενωμένες.» Ε, ναι. Ετσι και η συνάντηση του Μαξίμου τελείωνε μπροστά σε αδιέξοδο, τότε το μόνο που θα έλειπε από τον Τσίπρα θα ήταν να ανοίξει και ένα μέτωπο με τους ταξιτζήδες.
Λογικά στον ΣΥΡΙΖΑ θα επικαλεστούν πάλι τον Λένιν που διδάσκει ότι στην κατάλληλη στιγμή οφείλεις να επιλέγεις τον σωστό συμβιβασμό. Μην το ξανακάνουν. Πρώτον επειδή ο Λένιν έκανε επανάσταση και δεύτερον επειδή ο δικός τους Βλαδίμηρος λέγεται Καλογρίτσας. Πάντως όλα κύλησαν καλά και «οι παρεξηγήσεις λύθηκαν».
Στο Μαξίμου δεν πρέπει να μύριζε μπαρούτι, αλλά λιβάνι. Και φυσιολογικά ο Τσίπρας ακολούθησε το ένστικτο της αυτοσυντήρησης. Το τελευταίο πράγμα που ήθελε στο κεφάλι του ήταν οι κατάρες του Αμβρόσιου και το παραλήρημα του Πειραιώς. Τώρα ίσως χρειαστεί να δώσει κάποιες εξηγήσεις στο συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά το χαλί της εξουσίας είναι μεγάλο και χοντρό, χωράει τα πάντα από κάτω.
Ομως το θέμα μας δεν είναι η τακτική του Τσίπρα, αλλά αυτό που μας αποκαλύπτει: η συνθηκολόγηση της κυβέρνησης έθεσε για άλλη μια φορά υπό αμφισβήτηση στοιχειώδεις όρους λειτουργίας ενός κοσμικού κράτους. Ουσιαστικά εκχώρησε στην Εκκλησία το δικαίωμα της συναπόφασης σε ένα θέμα που ανήκει στην αποκλειστική αρμοδιότητα του υπουργείου Παιδείας. Σε ένα κοσμικό κράτος δυτικού Τύπου, η μόρφωση των παιδιών επαφίεται στη βούληση και στη σπουδή των οργάνων που είναι εντεταλμένα για αυτόν τον σκοπό. Στο δικό μας κράτος η Εκκλησία διεκδικεί χαρακτηριστικά πολιτικής και πολιτειακής οντότητας όταν κάθεται στο ίδιο τραπέζι με την εκτελεστική εξουσία για μία σειρά θεμάτων: από τα Θρησκευτικά ως το σύμφωνο συμβίωσης και την καύση των νεκρών.
Η ήττα, φυσικά, δεν είναι μόνο του ΣΥΡΙΖΑ. Ανέκαθεν η πολιτική προσχωρούσε στη συναλλαγή με την Εκκλησία. Να, μιλώντας για την Παιδεία, μόνο την εγκύκλιο Λοβέρδου για την απαλλαγή από τα Θρησκευτικά να διαβάσεις, καταλαβαίνεις ποιος είναι και ο πραγματικός συντάκτης της. Και αν θυμηθούμε και τη μεταχείριση που είχε μέχρι πρόσφατα η Θεωρία της Εξέλιξης…
Ας είναι. Ο Τσίπρας και ο ΣΥΡΙΖΑ πήγαν από εκεί που πήγαν και οι άλλοι. Ούτως ή άλλως, οι πολιτικοί και οι ιερωμένοι πάντα για τον σταυρό δουλεύουν.