Το δίλημμα του Αλέξη Τσίπρα στους ψηφοφόρους εν όψει εκλογών είναι ξεκάθαρο: Δημοκρατία ή Εκτροπή! Το έθεσε στην πρόταση δυσπιστίας κατά της κυβέρνησης, το θέτει ξανά για να δικαιολογήσει την αποχώρηση του ΣΥΡΙΖΑ από τις ψηφοφορίες στη Βουλή, το επαναλαμβάνει σε όλες τις προεκλογικές του ομιλίες.

Πώς θα απαντηθεί αυτό το δίλημμα… υπέρ της δημοκρατίας και κατά της εκτροπής; Κατά τον Αλέξη Τσίπρα ένας τρόπος υπάρχει: προοδευτική διακυβέρνηση. Με ποιους; Με κορμό τον ΣΥΡΙΖΑ και με κυβερνητικούς εταίρους το ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ, το ΜέΡΑ25 και το ΚΚΕ. Προς αυτά τα τρία κόμματα έχει απευθύνει δημόσιο κάλεσμα ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ.

Ας τα πάρουμε με τη σειρά: πρώτα το δίλημμα. Με αφορμή τις υποκλοπές και τα πολλά σοβαρά, αναπάντητα ερωτήματα που έχουν αφήσει οι κυβερνητικοί χειρισμοί, ο ΣΥΡΙΖΑ εκτιμά ότι κινδυνεύει η δημοκρατία και προτίθεται να την προστατεύσει. «Θα επαναφέρουμε τη δημοκρατία είτε με το καλό είτε με το άγριο» δηλώνει ο Χρήστος Σπίρτζης.

Τι μπορεί να σημαίνει, άραγε, η «επαναφορά» της δημοκρατίας «με το άγριο» μέσω εκλογών; Αναπόφευκτα ο συνειρμός παραπέμπει σε άλλες ιστορικές ατάκες του ΣΥΡΙΖΑ περί… ελέγχου των «αρμών της εξουσίας». Τι λέει, λοιπόν, ο ΣΥΡΙΖΑ, με αφορμή τις υποκλοπές; Να φύγουν αυτοί (η ΝΔ) που οδήγησαν στην εκτροπή για να έρθουμε εμείς (ο ΣΥΡΙΖΑ) να φέρουμε τη δημοκρατία «με το άγριο», ελέγχοντας τους αρμούς της εξουσίας. Με άλλα λόγια, δηλαδή, να έρθουμε να κάνουμε τη δική μας εκτροπή!

Ας πάμε τώρα στο μέσον για την επίτευξη του στόχου, δηλαδή στην «προοδευτική διακυβέρνηση». Αυτή θα έχει ως βασικό κορμό τον ΣΥΡΙΖΑ και θα περιλαμβάνει – υποτίθεται – τους «πιασμένους» (έτσι αποκαλεί ο Παύλος Πολάκης το ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ επειδή ο αρχηγός του υπήρξε θύμα των υποκλοπών) και τους «κολλημένους» (έτσι αποκαλεί το ΚΚΕ επειδή επιμένει στον ορθόδοξο κομμουνισμό και για έναν περίεργο τρόπο δεν συγκινείται από τον… δημοκρατικό Πολακισμό). Η προοδευτική διακυβέρνηση περιλαμβάνει, βέβαια -θεωρητικά- και τον Γιάνη Βαρουφάκη, αλλά με αυτόν δεν ασχολούνται προς το παρόν στον ΣΥΡΙΖΑ, ελπίζοντας ότι τελικά δεν θα μπει στη Βουλή.

Οπως μπορεί εύκολα να αντιληφθεί κανείς, εκτός από τη δημοκρατία που θα επιβληθεί με το άγριο, υπάρχει και η προοδευτική διακυβέρνηση η οποία επίσης θα πρέπει να επιβληθεί με το ζόρι. Γιατί οι «πιασμένοι» και οι «κολλημένοι» καλούνται να προσέλθουν σε συγκυβέρνηση είτε υβριζόμενοι, είτε εκβιαζόμενοι.

Στην Κουμουνδούρου θεωρούν ότι ο Νίκος Ανδρουλάκης είναι αδιανόητο να συνεργαστεί με τη ΝΔ, γιατί επί των ημερών της είχε τεθεί υπό παρακολούθηση. Αρα, μόνο ως «πιασμένος» -δηλαδή εκβιαζόμενος – μπορεί να συνεργαστεί με τον Μητσοτάκη. Και φυσικά, αν είναι «καθαρός», είναι μονόδρομος να συνεργαστεί με τον Αλέξη Τσίπρα και τον ΣΥΡΙΖΑ! Εξόχως δημοκρατικό!

Θεωρούν, όμως, από την άλλη, ότι για το ΚΚΕ, το οποίο παρακολουθείτο επί ημερών κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ, ισχύουν τα ακριβώς αντίθετα. Το βρίσκουν, δηλαδή, απολύτως λογικό να συγκυβερνήσει μαζί τους και υποστηρίζουν ότι μόνο επειδή είναι «κολλημένο» δεν θα το κάνει. Τουλάχιστον, αναγνωρίζουν ότι το γεγονός ότι παρακολουθείτο το ΚΚΕ δεν το καθιστά εκβιάσιμο, δεν είναι δηλαδή «πιασμένο», όπως το ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ. Μόνο «κολλημένο»!

Το εύλογο ερώτημα που προκύπτει από όλα αυτά είναι πώς θα εγγυηθεί τη δημοκρατία ένα κυβερνητικό σχήμα «αγριεμένων», «πιασμένων» και «κολλημένων»; Ο μόνος που μπορεί να απαντήσει σε αυτό το ερώτημα είναι ο ίδιος ο Τσίπρας, γιατί αυτός είναι ο εμπνευστής της «προοδευτικής διακυβέρνησης».

Συμπέρασμα: το δίλημμα «δημοκρατία ή εκτροπή» είναι πάντοτε υπαρκτό, αλλά για να είναι κανείς σε θέση να το διατυπώσει πειστικά στους ψηφοφόρους, πρέπει να είναι «υπεράνω υποψίας». Να μην κινδυνεύει, δηλαδή, να τους θυμίσει ότι εκφράζει ο ίδιος περισσότερο την εκτροπή παρά τη δημοκρατία…

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News