Οσοι έχουν δουλέψει σε τηλεοπτικές εκπομπές με καλεσμένους στη σκαλέτα, θα έχουν γελάσει πικρά διαβάζοντας την ανάρτηση του Σπύρου Μπιμπίλα, στην οποία ενοχλημένος εξιστορεί πώς του είχαν ζητήσει, από τον Ιούλιο κιόλας, να βγει καλεσμένος στην πρεμιέρα της εκπομπής του Γιώργου Λιάγκα και μια μέρα πριν, εντελώς ξαφνικά, του το ακύρωσαν.

Ο Μπιμπίλας δεν είναι ο μόνος που παραπονέθηκε, κατά καιρούς πολλοί έχουν εκφράσει δυσαρέσκεια για τις ακυρώσεις της τελευταίας στιγμής, μια πρακτική που έχει παγιωθεί στον χώρο της τηλεόρασης. Καλλιτέχνες, συγγραφείς, πολιτικοί, επιστήμονες και πάει λέγοντας, κόσμος και κοσμάκης έχει πεταχτεί από τη σκαλέτα ακόμα και λίγα λεπτά πριν ξεκινήσει μια εκπομπή.

Πολλές φορές οι καλεσμένοι έχουν περάσει το κατώφλι ενός στούντιο όταν τους ενημερώνουν ότι η εμφάνισή τους ακυρώνεται, κι άλλες τόσες περιμένουν σε ένα πλατό τη σειρά τους, μόνο και μόνο για να τους ενημερώσουν, λίγο πριν από το τέλος της εκπομπής, ότι δεν θα έρθει ποτέ, γιατί δεν επαρκούσε ο χρόνος.

Κι αν έχουν βρεθεί δημοσιογράφοι στην αίθουσα σύνταξης, με το τηλέφωνο στο χέρι, να απολογούνται σε έναν άνθρωπο τον οποίο είχαν καλέσει στην εκπομπή, τον είχαν «κλείσει», όπως είθισται να λέγεται στον χώρο, αλλά τελικά αναγκάστηκαν να τον ακυρώσουν. Κι αν έχουν ακούσει παράπονα, κι αν έχουν νιώσει άσχημα που γίνονται αγγελιαφόροι μιας ακύρωσης που μοιάζει να μη σέβεται καθόλου τον άνθρωπο που έχει απέναντί της. Οχι απλώς δεν τον σέβεται, ενίοτε μοιάζει να τον κοροϊδεύει κατάμουτρα, με τις αντιφάσεις που κρύβει πίσω της.

Αρκετά συχνά, για παράδειγμα, έχουν πιέσει κάποιον να βγει σε μια εκπομπή, παρακαλώντας τον στην κυριολεξία να δεχτεί ή απαιτώντας να μη βγει σε κανέναν άλλο. Και αφού ο άνθρωπος δεχτεί και ακολουθήσει τις οδηγίες, διαθέτοντας τον χρόνο του, προσαρμόζοντας το πρόγραμμά του, απορρίπτοντας και προσκλήσεις άλλων, τρώει μια ακύρωση την τελευταία στιγμή. Αν δεν είναι αυτό αντίφαση, τότε τι είναι;

Ασφαλώς έχει προηγηθεί κάποια κατάσταση έντασης και σύγχυσης, η οποία συνήθως επικρατεί στα τηλεοπτικά παρασκήνια που έχουν κυριευτεί πλήρως από το άγχος της τηλεθέασης και προσπαθούν αγκομαχώντας, σαν εξαντλημένος ορειβάτης, να ανέβουν ανηφορική πλαγιά όπου το έδαφος γλιστράει και συνεχώς τραβάει προς τα πίσω. Αν οι άνθρωποι που πάνε καλεσμένοι άκουγαν τι λέγεται στις αίθουσες σύνταξης, πιθανότατα θα έφριτταν και θα έριχναν οι ίδιοι το άκυρο.

Τα πρόσωπα αντιμετωπίζονται σαν προϊόντα, τα οποία τοποθετούνται σε σημεία με σκοπιμότητα και στρατηγική. Αν δεν μπορούν να έχουν το δυνατό χαρτί, φωνάζουν το λιγότερο δυνατό. Μόλις, όμως, εμφανιστεί κάτι δυνατότερο, κάτι πιο εμπορικό, τους πετάνε όλους στην άκρη χωρίς δεύτερη σκέψη, με τέτοιον κυνισμό που θα ζήλευε και ο πιο στυγνός τεχνοκράτης.

Φυσικά, η τηλεόραση ρίχνει το φταίξιμο για το κακό της συνήθειο στην ειδησεογραφία. Επικαλείται τη συνεχή ροή που αλλάζει τα δεδομένα και δικαιολογεί την απρόβλεπτη και ασταθή συμπεριφορά της απέναντι στους καλεσμένους της, στα έκτακτα τα οποία δεν μπορεί να προβλέψει.

Σίγουρα η ροή των γεγονότων μπορεί να αλλάξει σκαλέτες, αλλά ας μην κοροϊδευόμαστε μεταξύ μας, εδώ δεν συμβαίνει κάτι τέτοιο. Ειδικά όταν μιλάμε για εκπομπές που πατούν με το ένα πόδι στην ενημέρωση και το άλλο στην ψυχαγωγία, το να ακυρώνουν κάποιον επικαλούμενοι ότι δεν προλαβαίνουν να τον βγάλουν λόγω επικαιρότητας, ενώ προλαβαίνουν να δείξουν μαγειρική και ζώδια, είναι απλώς γελοίο. Το μόνο που καταφέρνουν είναι να εκθέτουν έναν άνθρωπο τον οποίο τόσο απροκάλυπτα έχουν εκμεταλλευτεί και έχουν απαξιώσει καλώντας τον και ξε-καλώντας τον κατά βούληση.

Και το κοινό το αντιλαμβάνεται πλέον ότι τέτοιου είδους πρακτικές επικρατούν στον χώρο της τηλεόρασης και επιβεβαιώνουν την πλήρη κυριαρχία της από τον φόβο του τέρατος της τηλεθέασης και του εμπορικού, στο έλεος των οποίων έχει απολέσει κάθε ηθική αξία, τον σεβασμό προς τον άλλο, αλλά και τον επαγγελματισμό της. Μια παρακμή την οποία δεν μπορεί να κρύψει πια και η οποία κάποτε θα ακυρώσει την ίδια.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News