Από τα πολιτικά πρόσωπα της Μεταπολιτευτικής Ελλάδας υπάρχει ένα που έχει εξαφανιστεί από προσώπου γης. Το όνομα του Κώστα Λαλιώτη ή αλλιώς το "θείο βρέφος" του ΠΑΣΟΚ πέρασε από το μυαλό μου χθες το απόγευμα. Φευγαλέα. Ασυνείδητα. Συνειρμικά. Συνοδευόμενο όμως με την ίδια απορία που είχα και πριν αρκετό καιρό και ακόμα παραμένει αναπάντητη. "Πού αγνοείται η τύχη του Λαλιώτη;". Πριν από μία περίπου δεκαετία, όταν ήμουν μαθητής ακόμα, τον άκουγα στα δελτία ειδήσεων να μιλάει για το "σκληρό ροκ", "την καταραμένη δεξιά", "τους μαθητευόμενους μάγους της ΝΔ" και άλλες τέτοιες χαρακτηριστικές εκφράσεις που σφράγισαν την πολιτική ρητορική του τόπου μας εκείνη την εποχή. Αν με ρωτούσατε τι εικόνα έχω σήμερα για τον Λαλιώτη, θα σας έλεγα ότι δεν είναι μία αλλά δύο. Η πρώτη έρχεται από την προεκλογική περίοδο του 2000 όταν είχε δώσει τα ρέστα του σε μία σκληρή σύγκρουση με τη ΝΔ και τον εκπρόσωπό της τότε Ά. Σπηλιωτόπουλο. Η δεύτερη, λίγα χρόνια μετά, το 2003- αν δεν με απατά η μνήμη μου- όταν ο Σημίτης τον καρατόμησε εν μία νυχτί από Γραμματέα του ΠΑΣΟΚ αντικαθιστώντας τον με τον Μ. Χρυσοχοΐδη. Ιστορίες βγαλμένες από ένα παρελθόν που φαίνεται πια τόσο μα τόσο μακρινό, θα μου πείτε. Ναι, συμφωνώ. Και θα πρόσθετα, ιστορίες που μοιάζουν πλέον τόσο ανούσιες και ασύμβατες με την τρέχουσα πραγματικότητά μας, που ίσως να φαιδροποιούνται όσο τις θυμάται κανείς.

Στο σημερινό πολιτικό σκηνικό κατάρρευσης, ανατροπών, πλήρους αλλαγής κάθε έννοιας συσχετισμών όπως τους ξέραμε μέχρι σήμερα, ο Λαλιώτης φρόντισε πολύ νωρίτερα να αποστασιοποιηθεί. Ο άλλοτε πανίσχυρος Υπουργός ΠΕΧΩΔΕ, η υπόγεια δύναμη του ΠΑΣΟΚ, ένας εκπρόσωπος του μέχρι σήμερα πολιτικού κατεστημένου, αποφάσισε να αποσυρθεί πριν την καταιγίδα. Από σύμπτωση; Διορατικότητα; Αδιαφορία πλέον προς τα κοινά; Δεν έχει σημασία. Σημασία έχει ότι εδώ και αρκετό καιρό ο Λαλιώτης επέλεξε να βγει μόνος του από το κάδρο της οργής της κοινωνίας. Δεν ξέρω αλήθεια τι του λέει ο κόσμος όταν τον συναντάει στο δρόμο. Ούτε αν φοβάται να κυκλοφορήσει. Αν κυκλοφορεί μόνος του ή με συνοδεία. Ή τι νιώθει με όλα αυτά που συμβαίνουν γύρω του και γύρω μας και για τα οποία έχει και ο ίδιος μέρος της δικής του ευθύνης. Όχι για τον απλουστευτικό λόγο που λένε κάποιοι ότι η γενιά του μας οδήγησε σήμερα στη χρεοκοπία αλλά γιατί καλώς ή κακώς είχε κι αυτός έναν ρόλο- και μάλιστα θεσμικά σημαντικό- μέσα στο σύστημα της κομματικής και πολιτικής νομενκλατούρας των τελευταίων δεκαετιών.

Συγκαταλέγεται και ο Λαλιώτης στο "μαζί τα φάγαμε" του Πάγκαλου; Ο καθένας δίνει την δική του απάντηση στο ερώτημα αυτό. Αλλά ίσως και να μην έχει τόση σημασία να το απαντήσει κάποιος. Γιατί δεν απεικονίζει τη συνολική εικόνα του προβλήματος. Γιατί εκτός από τους κλέφτες πολιτικούς, υπάρχει και ένα άλλο είδος πρώην, τέως ή νυν πολιτικού εξίσου αυστηρά κατακριτέο. Είναι ο πολιτικός που κάνει την "πάπια" απέναντι στην ιστορία, που στη δύσκολη συγκυρία προτιμάει πονηρά να μην φαίνεται για να μην τον πάρουν τα σκάγια. Που προτιμά να κρυφτεί πίσω από τη σκιά του εαυτού από το να δώσει εξηγήσεις για τα όσα αφορούν τον εαυτόν του. Ο Λαλιώτης δεν μου είχε δώσει ποτέ την εικόνα ενός πολιτικού που κάνει την "πάπια". Λέτε η κρίση να τον άλλαξε κι αυτόν τόσο πολύ;
 

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News