Ο Θανάσης Βέγγος ήταν ένας δικός μας άνθρωπος. Ανήκε σε εκείνη την ευάριθμη κατηγορία ανθρώπων που ερήμην μας τους αγαπάμε χωρίς να το ξέρουν, χωρίς να το καταλαβαίνουμε. Σταλάζουν μέσα μας με τα χρόνια τη γλυκιά αίσθηση της οικειότητας, της τρυφερότητας, του σεβασμού, τη φινέτσα της ευγένειας, τη ζεστασιά μιας συγγένειας εκτός αίματος αλλά με ισχυρότερους δεσμούς.

Τον φορτώσαμε με λογής λογής επίθετα, κατάλοιπα των ρόλων του, όχι όλα πετυχημένα, όχι όλοι πετυχημένοι. Αλλά τι σημασία έχει; Ο Βέγγος ήταν ένας ρόλος από μόνος του.

Γήινος και αέρινος μαζί, φιλικός αλλά συνεσταλμένος, δίχως να νιώθει άνετα «μεσ’την πολλήν συνάφειαν του κόσμου», ταπεινός και συνάμα αρχοντικός, μορφή ζυμωμένη από τα βάσανα της ζωής και ταυτόχρονα δωρητής γέλιου.

Ενας ελληνικού τύπου Μπάστερ Κήτον και Τσάρλι Τσάπλιν, για άλλους αριστοφανικός που σου άρεσε επειδή απλώς υπήρχε και συνέχιζε να είναι ατόφιος και αδιάβρωτος σε μια κοινωνία που κατακλύστηκε από την κοινοτοπία του κακού. Με ηθικό εκτόπισμα. Μόνο μια φορά τον συνάντησα και ανταλλάξαμε δυο κουβέντες μαζί με μια χειραψία. Μου είχε αφήσει την αισιόδοξη αίσθηση ότι ρε παιδί μου δεν είναι όλα χαλασμένα.

Ολα κύριε Θανάση είναι εδώ…

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News