Οι δημοσκοπήσεις το δείχνουν, η πραγματικότητα το επιβεβαιώνει: Οι ανακοινώσεις φοροελαφρύνσεων και λοιπών ρυθμίσεων από τον Πρωθυπουργό στη ΔΕΘ, δεν ήταν αρκετές για να σκορπίσουν τον ενθουσιασμό και να δημιουργήσουν την αίσθηση ότι στην Ελλάδα όλα τα προβλήματα έχουν λυθεί (ή τα έχουμε ξεχάσει).
Δεν ισχύει τίποτε από αυτά και στις ενδοκυβερνητικές συζητήσεις τείνει να επικρατήσει η βεβαιότητα ότι απλώς οι Ελληνες είναι πολύ πιο γκρινιάρηδες από τους υπόλοιπους.
Θα όφειλαν στο Μαξίμου, κυρίως και πρωτίστως εκεί, να γνωρίζουν ότι ακόμη και αν οι Ελληνες είναι γκρινιάρηδες, έχουν λόγο. Ορθότερα: έχουν περισσότερους από έναν.
Σε ό,τι αφορά τις ίδιες τις ανακοινώσεις της ΔΕΘ και τη μέτρια επίδρασή τους, δεν χρειάζονται σύνθετες γνώσεις οικονομικών για να κατανοήσει κανείς τι συμβαίνει.
Κανείς δεν θα τρέξει περιχαρής στα λιβάδια πανηγυρίζοντας, όταν είναι αναγκασμένος να διαπιστώνει καθημερινώς ότι το εισόδημά του εξανεμίζεται στο σούπερ μάρκετ, στο βενζινάδικο, στο νοίκι. Στα είδη πρώτης ανάγκης και ανελαστικής ζήτησης, δηλαδή, ακόμη και αν δεν θέλει κανείς να συμπεριλάβει σε αυτά το κρέας, πιστεύοντας τη θεωρία ότι κάνει κακό.
Εν ολίγοις, οι πολίτες έχουν πλέον εμπεδώσει τι συμβαίνει.
Η κυβέρνηση δεν θέλει να κάνει τίποτε για την αντιμετώπιση της ακρίβειας, αντιθέτως, μέχρις ενός σημείου δείχνει να βολεύεται κιόλας με αυτήν. Είτε επειδή ο πληθωρισμός συμβάλλει στο «ντοπάρισμα» του ρυθμού ανάπτυξης, ή στη μείωση του χρέους ως ποσοστού του ΑΕΠ, είτε – φυσικά – στα αυξημένα δημόσια έσοδα, λόγω των εξωφρενικά υψηλών έμμεσων φόρων.
Συνεπώς, δεν θα ενθουσιαστούν και πολλοί, έστω προς το παρόν, με τις φορολογικές εξαγγελίες.
Ο ενθουσιασμός λείπει, μεταξύ όλων των άλλων και επειδή διαπιστώνεται περίτρανα ότι η κυβέρνηση δεν θέλει να κάνει καμία παρέμβαση στην ασυδοσία και στην αισχροκέρδεια των μεγάλων αλυσίδων λιανικής, όπως δεν θέλει να παρέμβει σε κανέναν από τους ξεδιάντροπα καρτελοποιημένους κλάδους της ελληνικής οικονομίας.
Αν το έκανε, θα μιλούσαμε για μεταρρύθμιση. Δεν το κάνει και μπορεί κανείς βασίμως να υποθέσει ότι αυτό συμβαίνει σκοπίμως.
Οσο διαπιστώνονται αυτά και… κόβουν τον ενθουσιασμό των Ελλήνων, συμβαίνουν και τόσα άλλα που έρχονται να επιβεβαιώσουν ότι είναι πολύ διαφορετικό πράγμα οι κουβέντες από την πραγματικότητα.
Με άλλα λόγια, ο κόσμος γνωρίζει πολύ καλά τι συνέβαινε με τον ΟΠΕΚΕΠΕ και πώς αποκαλύπτεται με αυτήν την αφορμή η διαχρονική διάβρωση του πολιτικού συστήματος. Οι συνεχείς εξελίξεις απλώς βαραίνουν το κλίμα και κάνουν ακόμη πιο μάταιες τις κυβερνητικές δικαιολογίες.
Αν γίνει αποδεκτή, ως υπόθεση εργασίας, η θεωρία της γκρίνιας, όλα αυτά και πολλά άλλα παρεμφερή που η κυβέρνηση δεν αγγίζει, είναι το λίπασμα που την τρέφει.
Και, απλούστατα, πάνω σε αυτά επιδρούν σωρευτικά οι διαπιστώσεις για πολλά άλλα, ξεκινώντας από την μονοκαλλιέργεια του τουρισμού (ο οποίος έχει παρενέργειες και στον πληθωρισμό και στην λειψυδρία και στο στεγαστικό και στο κυκλοφοριακό) και φτάνοντας στην εγκατάλειψη του πρωτογενούς τομέα και της υπαίθρου.
Φυσικά, δεν μπορεί να παραγνωριστούν άλλα στοιχεία, όπως η επιτυχής δημοσιονομική διαχείριση και η πιστοληπτική αναβάθμιση της χώρας. Μοιάζει όμως αυτά να συμβαίνουν και λόγω της εσκεμμένης αδράνειας και της απουσίας παρέμβασης στη στρεβλή ελληνική αγορά.
Εν τέλει, είναι εξαιρετικά πιθανό η επιλεκτική ιεράρχηση των προβλημάτων από την κυβέρνηση να διαμορφώνει και τις επιλεκτικές διαθέσεις των γκρινιάρηδων Ελλήνων.
Οταν, δε, τους «κουρδίζεις» κι από πάνω, μόνο χειρότερα μπορούν να γίνουν τα πράγματα.