Αν τώρα γίνονταν περιφερειακές εκλογές, ο Σταύρος Αρναουτάκης, που έχει εκλεγεί τρεις φορές περιφερειάρχης στην Κρήτη, ενδεχομένως και να κινδύνευε αν απέναντί του κατέβαινε ο Αδωνις Γεωργιάδης.
Αυτά που είπε ο υπουργός Υγείας για το «αμερικάνικο μοντέλο» και για «τους αγώνες των περήφανων και ανυπότακτων Κρητικών απέναντι στους κατακτητές» έκαναν βαθιά εντύπωση στο νησί. Κάτι στα εσώτερα των Κρητικών γαργάλισαν οι δηλώσεις του, που έγιναν –να το πούμε και αυτό– από έναν άνθρωπο που ως χθες δεν έχαιρε καμίας ιδιαίτερης εκτίμησης στη Μεγαλόνησο.
Οτι μετά το μακελειό, μια βαριά σιωπή είχε πέσει στα καφενεία της Κρήτης, και τώρα ξαναμίλησαν. Για δεκαπέντε μέρες κανείς δεν περηφανευόταν για το καλάσνικοφ στο ντουλάπι ή για τον γεμιστήρα που «άδειασε στον αέρα» σε κάποιο γάμο. Ολοι ήξεραν πως εκείνο το αίμα στα Βορίζια δεν ήταν «παράδοση», ήταν ντροπή.
Αλλά μετά ήρθε ο Αδωνις. Με την οργή του για την «αδικία» που επιφυλάσσεται στον Κρητικό και με την ιστορική ρητορική του για τους «προαιώνιους ενόπλους», μετακίνησε μεμιάς μια συζήτηση που έψαχνε απλώς αφορμή να μετακινηθεί. Δεν είπε μόνο «είμαι υπέρ της νόμιμης οπλοκατοχής». Είπε, στην ουσία, ότι «ο ένοπλος Μανιάτης και ο ένοπλος Κρητικός ήταν αυτοί που έκαναν τους μισούς εθνικούς αγώνες». Οπερ, το όπλο δεν είναι εργαλείο εγκλήματος, αλλά σύμβολο λεβεντιάς.
Ετσι, το δίλημμα στην Κρήτη άλλαξε μέσα σε μια νύχτα. Δεν είναι πια «είναι νόμιμο ή παράνομο να κυκλοφορώ μ’ ένα πιστόλι στην κωλότσεπη;». Μετακινήθηκε στο «παραδίδει ή δεν παραδίδει τα άρματά του ο Κρητικός;». Οπότε οι λουφαγμένοι ξαναβγήκαν στις ρούγες και στα καφενεία με εκείνο το χαμόγελο του μισοδικαιωμένου. Μπορούν πάλι να μιλήσουν για τα όπλα τους χωρίς ενοχή, να επικαλεστούν την παράδοση, τη λεβεντιά, την Ιστορία. Ο υπουργός –έστω και χωρίς να το θέλει– τους έδωσε πολιτισμική αμνηστία.
Και ο Ανδρουλάκης πολύ το στρογγυλοποίησε με το «δεν είμαστε όλοι ο ίδιο». Ναι μεν δήλωσε ότι ο ίδιος ουδέποτε επέτρεψε να πέσουν μπαλωθιές στις συγκεντρώσεις του, αλλά κάποια επίκριση (πόσο μάλλον βαριά κουβέντα) για τους κουμπουροφόρους δεν εκστόμισε. Φυλάχθηκε.
Προτίμησε να μιλήσει για «τον πολιτισμό, την ιστορία και την παράδοση της Κρήτης». Αφησε τον Χρυσοχοΐδη να φάει την μπόρα με το «νταήδες» και το «εγκληματικές οργανώσεις». Είδατε πώς γίνονται πράσινοι οι νομοί; Οταν είσαι και (στα φανερά) με τον χωροφύλαξ και (διά της υπεκφυγής) με τον αστυφύλαξ.
Οπότε ξαναγυρίσαμε γρήγορα στα ίδια. Εντάξει, απλώς κάποιος να πει στα ένοπλα παλικάρια κάτω στο γενναίο νησί ότι τα γερμανικά που ακούγονται στο ενετικό λιμάνι των Χανίων ή στα λιονταράκια του Ηρακλείου προέρχονται από τουρίστες και όχι από στρατιώτες της Βέρμαχτ. Διότι αν είναι νύχτα και έρχονται από γάμο όπου έρρεε άφθονη η τσικουδιά, μπορεί να γίνει κάνα μπέρδεμα…