Είναι σχεδόν κοινή αποδοχή ότι η κυβέρνηση τα πηγαίνει από αρκετά έως πολύ καλά στη διαχείριση αυτής της πρωτοφανούς κρίσης. Η χώρα σε βασικούς δείκτες είναι πάνω από τον ευρωπαϊκό μέσο όρο. Η κατάσταση μέχρι στιγμής δεν έχει βρεθεί εντελώς εκτός ελέγχου, όπως σε άλλες χώρες. Η διοικητική οργάνωση έχει εκπλήξει ευχάριστα. Οι πολίτες έχουμε σε γενικές γραμμές συντονιστεί στην προσπάθεια. Αυτό αποτυπώνεται σε όλες τις δημοσκοπήσεις, όπου τόσο ο Πρωθυπουργός ως πρόσωπο, όσο και η κυβέρνηση συνολικά αξιολογείται θετικά, την ώρα μάλιστα που τον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης κρίνουν θετικά μόλις οι μισοί από τους δικούς του ψηφοφόρους.
Η εικόνα αυτής της πλήρους πολιτικής κυριαρχίας είναι προφανές ότι δημιουργεί μια αίσθηση επικίνδυνης χαλάρωσης σε κάποια μεσαία και υψηλά στελέχη της κυβέρνησης, όπως έδειξαν οι «αστοχίες» αυτού του Σαββατοκύριακου.
Η ανακολουθία μεταξύ της εκπεμπόμενης σοβαρότητας της κατάστασης και της ασόβαρης αντιμετώπισής της, σε επιμέρους (ευτυχώς) ζητήματα, κλονίζει το ηθικό των πολιτών. Απαξιώνει τα μέτρα. Αποσαρθρώνει τη συλλογική προσπάθεια. Και το γεγονός ότι η αντιπολίτευση δεν μπορεί ακόμα τουλάχιστον να εισπράξει από τα λάθη της κυβέρνησης, δεν σημαίνει ότι η ίδια η κυβέρνηση δεν θα πληρώσει το τίμημα. Είναι σαφές ότι πήγε για μαλλί και βγήκε επικοινωνιακά κουρεμένη. Η κυβέρνηση κατάφερε να χάσει από τον εαυτό της.
Η σημαντική διαφορά του αυτογκόλ αυτού του Σαββατοκύριακου είναι ότι δυσαρέστησε έντονα τόσο τους σταθερούς υποστηρικτές-ψηφοφόρους της κυβέρνησης, όσο κι εκείνους που ευρύτερα αναγνωρίζουν ότι «ο Μητσοτάκης τα πάει καλά» και δίνουν αυτά τα εντυπωσιακά αποτελέσματα στις δημοσκοπήσεις. Δεν έχει δηλαδή να κάνει με τους φανατικούς αντιπάλους της που έτσι κι αλλιώς όλα τα βρίσκουν λάθος, αλλά με εκείνους που έχουν συστρατευθεί μαζί της.
Το βλέπει κανείς ξεκάθαρα στα σχόλια στα social media. Καταγράφεται μια διάχυτη αίσθηση απογοήτευσης για το ότι η κυβέρνηση πέρασε τις τελευταίες ώρες κάτω από τον πήχη των προσδοκιών. Η βραδύτητα στους εμβολιασμούς, η πίεση στα νοσοκομεία, η δύσκολη ισορροπία μεταξύ υγειονομικών και οικονομικών προτεραιοτήτων γίνονται εν πολλοίς κατανοητές. Λίγοι όμως καταφέρνουν να υπερασπιστούν ενθουσιωδώς το γεύμα στη βεράντα ή τις αυθαίρετες, ασυνάρτητες, αμετροεπείς υπουργικές δηλώσεις και αποφάσεις, την ώρα που το αμέσως επόμενο διάστημα διαφαίνεται δυσοίωνο και οι επιπτώσεις του κορονοϊού μας αγγίζουν οριζόντια.
Πέραν της όποιας πολιτικής διάστασης, που λίγη σημασία έχει αυτή τη στιγμή, το μεγαλύτερο πρόβλημα είναι ότι η εικόνα χαλάρωσης υπονομεύει τη συνοχή γύρω από συνολικό εγχείρημα, σε μια κρίσιμη συγκυρία και σε συνδυασμό με την κόπωση που έχει επιφέρει πολύμηνη κρίση. Κλονίζει τους ανθρώπους που επί ένα χρόνο τηρούν τα μέτρα ευλαβικά. Φορούν τη μάσκα τους κανονικά. Στέλνουν τυπικά τα μηνύματά τους στο ψηφιακό πουθενά. Μένουν σπίτι μακριά από τους αγαπημένους τους και αποτελούν σ’ ένα βαθμό τη ραχοκοκαλιά της επιτυχίας αυτής της εθνικής προσπάθειας για να ξεπεράσουμε την πανδημία με τις λιγότερες δυνατές απώλειες.
Η αίσθηση της ματαίωσης για αυτή τη σιωπηλή πλειοψηφία είναι το μεγάλο τίμημα αυτού του Σαββατοκύριακου.
Προφανώς κι ένα γεύμα στη βεράντα δεν θα ανατρέψει τη γενική εικόνα. Δημιουργεί όμως ένα κρίσιμο άθροισμα δυσφορίας που δεν πρέπει να αγνοηθεί ή να υποτιμηθεί.