Αν κάποιος πει σήμερα «βρήκα τη λύση για το κυκλοφοριακό της Αθήνας», οι άλλοι θα τον κοιτάξουν έκπληκτοι σαν να είπε «βρήκα το νόημα της ζωής». Και μετά θα λυθούν στα γέλια. Και όμως η λύση, ή καλύτερα η αρχή της λύσης, ή καλύτερα η αρχή μιας οργανωμένης προσπάθειας να αντιμετωπίσουμε το πρόβλημα, είναι μπροστά στα μάτια μας. Ολοι –ειδικοί και μη– γνωρίζουμε, νιώθουμε, περιγράφουμε τον λόγο για αυτό το χάος, τρώγοντας τις σάρκες μας καθημερινά σε αυτοκίνητα και λεωφορεία. Ακίνητοι.
Και όμως, κάποια στιγμή φτάνουμε στη δουλειά μας ή στο σπίτι, περιμένουμε την επόμενη απόδραση από αυτή την πόλη και δεν απαιτούμε λύση. Πάμε απλά παρακάτω, στο επόμενο μποτιλιάρισμα. Ε, κάποια στιγμή θα πρέπει να το σταματήσουμε αυτό το χούι και να απαιτήσουμε το αυτονόητο: να υπάρχει ΕΝΑΣ υπεύθυνος για το κυκλοφοριακό της Αθήνας. Ο οποίος θα είναι και υπόλογος απέναντί μας. Ο οποίος θα έχει το στομάχι να φορτωθεί το ανάθεμα και θα μπορούμε –ίσως, κάποια στιγμή– να του πούμε κι ένα μπράβο. Αν βελτιωθούν τα πράγματα –δηλαδή η ζωή μας– έστω και κατά ένα λεπτό.
ΕΝΑΣ υπεύθυνος. Οχι το μπαλάκι ανάμεσα στα υπουργεία, τους δήμους, την Περιφέρεια και τον Αγιο Χριστόφορο (τον προστάτη των Μεταφορών), όχι μια τριμελής επιτροπή «από τέσσερα πέντε άτομα» – χορτάσαμε. ΕΝΑΣ: που θα έχει τα κότσια να τον βρίζουν τέσσερα εκατομμύρια άνθρωποι μέχρι να βελτιωθούν τα πράγματα.
Στη χώρα αυτή με τις τεράστιες αντιφάσεις δεν λείπει το ταλέντο ούτε η γνώση όταν (σπανίως) αποφασίζουμε να κάνουμε κάτι με τρόπο οργανωμένο. Συνήθως όταν δεν μπορούμε να κάνουμε αλλιώς. Σε αυτό το «ως εδώ και μη παρέκει» βρισκόμαστε εδώ και χρόνια, ιδίως όταν «ξαναγυρίσαμε», μετά την πανδημία.
Συγκοινωνιολόγους έχουμε, περιβαλλοντολόγους επίσης, πολεοδόμους και χωροτάκτες από τους καλύτερους, «έξυπνα» φανάρια μπορούμε να αγοράσουμε, έργα γίνονται, το Μετρό επεκτείνεται. Νέους επιστήμονες της πληροφορικής, ανθρώπους που αναπτύσσουν και διαχειρίζονται «έξυπνα» συστήματα διαχείρισης κυκλοφορίας και φαναριών, δόξα τον Μεγαλοδύναμο, έχουμε. Σπουδαγμένους στα καλύτερα πανεπιστήμια.
Τι συμβαίνει αυτή τη στιγμή; Τα ξέρετε. Ας κάνω μια προσπάθεια να συνοψίσω:
Ο υπουργός Μεταφορών, Χρίστος Δήμας, έχει από την πλευρά του κράτους μέρος των αρμοδιοτήτων. Αλλά είναι και υπουργός Υποδομών, με έργα σε όλη την Ελλάδα (Ταμείο Ανάκαμψης, ΕΣΠΑ κ.ο.κ.), ενώ το πιο επείγον είναι η ασφάλεια των τρένων μετά την τραγωδία των Τεμπών.
Ο περιφερειάρχης Αττικής, Νίκος Χαρδαλιάς, έχει πει «ζητάω την ευθύνη για το κυκλοφοριακό, στο πλαίσιο μιας Μητροπολιτικής Περιφέρειας Αττικής», αλλά αν δεν του παραχωρηθούν αρμοδιότητες το μόνο που μπορεί να κάνει είναι έργα υποδομής. Αυτό που μπορεί να κάνει δηλαδή για τον καθημερινό σφυγμό της κυκλοφορίας είναι περίπου… τίποτα, καθώς το μπαλάκι χάνεται ανάμεσα στην Τροχαία και τα «συναρμόδια υπουργεία»…
Και οι δήμαρχοι; Οι δήμαρχοι προσθέτουν το κερασάκι στην τούρτα, καθώς πολλοί από αυτούς παραγγέλλουν συγκοινωνιακές μελέτες για τον δήμο τους: για να φορτώνουν δηλαδή την κυκλοφορία στον διπλανό και να κάνουν με την ησυχία τους προεκλογικά έργα καλλωπισμού.
Καθώς ζεσταίνει, λοιπόν, ο καιρός και τη θέση των σχολικών θα πάρουν στους δρόμους της Αθήνας τα βανάκια, τα λεωφορεία και τα άλλα οχήματα για τα εκατομμύρια των τουριστών, το θέμα είναι πιο επίκαιρο από ποτέ.
Είναι προφανές ότι αυτός ο γόρδιος δεσμός δεν λύνεται, κόβεται. Κι ας γκρινιάζουν, ας «κλαίγουν και οδύρονται» βουλευτές, δήμαρχοι, πολιτευτές και πάσης φύσεως παράγοντες.