Θα τρέξω να κρυφτώ στην πίσω αυλή του σχολείου. Υπάρχουν τόσες πολλές κρυψώνες εκεί, που δύσκολα θα με βρει κάποιος.

Κι αν τραβούσα το σκουριασμένο μάνταλο; Ποιος θα φανταστεί να με ψάξει μέσα στο σκοτεινό κτίριο; Έχει χρόνια να ανοίξει αυτή η πόρτα που μοιάζει πια,  ζωγραφισμένη στον τοίχο. Μόνο να την κλείσω σιγά, δίχως θόρυβο, και με καταλάβουν.

Καθρεφτιζουν πολλά αντικείμενα στο φως της νύχτας και μπορώ να διακρίνω τα πάντα. Να το θρανίο μου! Στην ίδια θέση για δεκαετίες, με το όνομά μου χαραγμένο στο πλάι. Φυσικά και θυμάμαι πότε το σκάλισα. Έβρεχε τόσο εκείνη τη μέρα που ο ήχος στα τζάμια κάλυπτε το μακρόσυρτο τρίξιμο. Εδώ ξεκίνησα να γράφω και να διαβάζω μόνος, τις ώρες που ο δάσκαλος έκανε μάθημα με τα υπόλοιπα παιδιά.

Ο μαυροπίνακας σκονισμένος, με τις σπασμένες κιμωλίες πάνω. Πόσες φορές σηκώθηκα να λύσω μια άσκηση; Και δίπλα οι χάρτες και τα σχήματα γεωμετρίας, με ένα σωρό μουντζούρες. Ακόμα και η ντουλάπα με τα γυαλικά, μυρίζει λες και κάναμε τα πειράματα χθες. Και στην έδρα επάνω στοιβαγμένα βιβλία, με τα διορθωμένα τετράδια ανοιχτά.

Για μια στιγμή… κάτι συμβαίνει εδώ πέρα! Ακούγεται φασαρία πίσω απ’ τη σκηνή και αχνοφαίνονται φιγούρες, που αρχίζω να τις νιώθω όλο και πιο κοντά. Τα ξέρω καλά αυτά τα γέλια και τα τραγούδια μοιάζουν μαγικά.

Τους βλέπω τώρα καθαρά, να χοροπηδάνε και να παίζουν σαν τρελοί, πέφτοντας ο ένας πάνω στον άλλο. Είμαι και εγώ εκεί με τους συμμαθητές μου εκστασιασμένος, γεμάτος χρώματα στα χέρια. Σίγουρα κάτι ετοιμάζουν. Τα σκηνικά σαν έτοιμα από καιρό. Στολίζουνε την αίθουσα, φοράνε τα κοστούμια…

Ωχ, άνοιξε η πόρτα! Ας ανέβω ψηλά στη σκάλα να παρακολουθήσω τη γιορτή. Έρχονται οι καλεσμένοι, σιγά σιγά, να καμαρώσουν τα παιδιά. Ο πρόεδρος με τον παππά στις πρώτες θέσεις και από δίπλα ο δάσκαλος. Και όπισθεν όλοι οι γονείς χειροκροτάνε δυνατά. Η αυλαία ανοίγει.

Τι άγχος φοβερό. Άντε να πεις το ποίημα σου μπροστά σε τόσο κόσμο, και ύστερα να παίξεις και τα θεατρικά. Ο δάσκαλος όμως είναι ήρεμος. Καλησπερίζει το χωριό και με χαμόγελο τους λέει πως θα κυλήσει η βραδιά.

Οι καλλιτέχνες έδωσαν παράσταση, μεγάλος ενθουσιασμός! Και αφού οι χωριανοί κεράστηκαν τις λιχουδιές, συζήτησαν τα θέματά τους και πήρανε χαρούμενοι το δρόμο της επιστροφής για τα σπίτια τους.

Ακόμα αναρωτιέμαι πως γίνεται να δούλεψαν και πάλι όλα ρολόι. Σαν καλοκουρδισμένη ορχήστρα που καθένας παίζει το κομμάτι του. Έτσι κάνουν και τις υπόλοιπες δουλειές. Ένας ανάβει τη σόμπα το πρωί, άλλος καθαρίζει τον πίνακα και το σφουγγάρι, οι πιο μεγάλοι φροντίζουν τα παρτέρια, οι πιο μικροί αδειάζουν τα καλαθάκια. Και όλοι μαζί ξεχύνονται προς την αυλή, μόλις ο δάσκαλος δώσει το σύνθημα για το διάλειμμα, χτυπώντας ρυθμικά το κουδούνι.

«Πορτοκάλι, πορτοκάλι, βγες!» μου φωνάζουν με δύναμη απ’ έξω.

Μα δεν θέλω να φύγω από εδώ. Πως να αφήσω τις ομορφότερες στιγμές; Υπάρχουν κι άλλοι κρυμμένοι θυσαυροί που θα ‘θελα να ανακαλύψω. Κι αν ξαναέρθω να κρυφτώ και οι φίλοι μου δεν είναι εδώ; Όχι! Θα κάτσω εδώ όλο το βράδυ να μου κρατάνε συντροφιά.

«Πορτοκάλι, πορτοκάλι, βγες!»

Είπα θα μείνω εδώ μέχρι να ξημερώσει! Αλλά είναι τα παιδιά τώρα που ξεμακραίνουν, και ξεμακραίνουν. Παιδιά περιμένετε! Μη σας τρομάζουν οι φωνές! Θέλω και εγώ να ‘ρθω μαζί σας! Σας υπόσχομαι ότι την επόμενη φορά που θα ανοίξω την κουρτίνα, θα πλημμυρίσουμε με γέλια όλο το χωριό. Παιδιά, μη φεύγετε σας λέω γιατί έχω κάτι να σας πω!

Κλείνω γρήγορα την πόρτα, και τρέχω προς το μέρος που φυλάνε με τα πιο μεγάλα βήματα που έκανα ποτέ. Θα το φωνάξω, όσο μπορώ…

«Φτου ξελευθερία για όλους!»

* Ο Σπύρος Τσαούσης εργάζεται ως Finance Project Manager, είναι Μεταπτυχιακός φοιτητής Ευρωπαϊκών Σπουδών στο Οικονομικό Πανεπιστήμιο Αθηνών και κατάγεται από το Συνετί της Άνδρου.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News