Το κόνσεπτ συνηθισμένο: βράδυ καθημερινής, μόνος στο σπίτι. Έχω ξεμείνει από καπνό, και νιώθω την ανάγκη για ένα τσιγάρο. Παπούτσια, ζακέτα και έτοιμος για αναζήτηση ανοιχτού περιπτέρου. Λίγα μέτρα πριν φτάσω παρατηρώ κόσμο μαζεμένο. Φασαρία. Ένα αγόρι –δεκαπέντε χρόνων το πολύ- φωνάζει: «ξέρεις ποιος είμαι εγώ;».

Κοντοστέκομαι σε απόσταση ασφαλείας, και προσπαθώ να καταλάβω τι είχε γίνει. Δίπλα στέκεται ένας τύπος, που από ώρα παρακολουθεί. Μου εξηγεί τι συνέβη.

Μια παρέα έφηβων αγοριών είχε πάει στο περίπτερο. Την στιγμή που κάποιος απασχολούσε τον περιπτερά, ένας άλλος άνοιξε το ψυγείο με τα παγωτά, και βούτηξε ένα. Ο περιπτεράς δεν το κατάλαβε. Τον είδε όμως ένας φίλος αυτού, ο οποίος και του έκανε παρέα στην βραδινή βάρδια. Προφανώς το είπε, και μάλλον όχι με την πρέπουσα (;) ευγένεια. Ο περιπτεράς βγήκε έξω, τον κράτησε από το μπράτσο και απειλούσε πως θα φωνάξει την αστυνομία. Και κάπως έτσι ξεκίνησε ο καβγάς.

Το αγόρι που πήρε το παγωτό στα μουλωχτά ήταν σιωπηλό. Δεν ποντάρω στην ηθική. Είχε μεν σκυφτό το κεφάλι, αλλά ούτε συγγνώμη ζήτησε, ούτε μετανιωμένο φαινόταν. Ίσα ίσα, κρυφογελούσε. Από αμηχανία θα έλεγα.

Πάρα ταύτα, ο φίλος του, και εμφανώς ο «αρχηγός» της παρέας θίχτηκε. Είχε θυμώσει. Δικαιολογούσε τον φιλαράκο του, παρά το απρεπές της πράξης του, και μάλιστα με θράσος. Φώναζε πως θα κάνει μηνύσεις, επειδή ο περιπτεράς τον κρατούσε εκεί «παράνομα». (Μήνυση, στην μήνυση σχολιάζει ο γράφων. Ελλαδάρα αθάνατη). Μετά από λίγο, με αισθητή ένταση φωνής, ζητούσε να πληρώσει τα λίγα ευρώ για το παγωτό. Προκειμένου να μην έρθει η αστυνομία και να τους αφήσει να φύγουν, φυσικά. Ο περιπτερά επέμενε για την αστυνομία. Εν τέλει ακούστηκε το «ξέρεις ποιος είμαι εγώ;».

Κοντοστέκομαι και αναρωτιέμαι εάν όντως το ζω αυτό.

Δεν μπορώ -ή δεν θέλω- να μπω στην διαδικασία και να αναλύσω περισσότερο την συμπεριφορά και κυρίως την φράση του 15χρονου. Δεν υπήρχε σταγόνα ήθους. Ομοίως και ευγένειας. Στοιχειώδους, έστω. Δεν με χάλασε τόσο η πράξη. Ένα παγωτό ήταν, ας πάει στο διάολο. Με στεναχώρησε πολύ, όμως, ο τρόπος που η παρέα  το αντιμετώπισε.

Είμαι βέβαιος πως ήταν δημιουργία των γονέων του. Μικρό αγόρι είναι. Μικρά αγόρια είναι όλα τους. Άπαξ και μπουν τα σχέδια στο tabula rasa, μόνο τα χρώματα μένουν να προσθέσεις. Όση γόμα κι εάν εσύ χρησιμοποιήσεις, πάντα θα υπάρχει ένα ίχνος στον «πίνακά» σου.

Δεν έδωσα συνέχεια. Αγόρασα τον καπνό μου, και έφυγα. Με την εφηβική παρέα, μαζί με τον περιπτερά να συνεχίζουν να είναι εκεί.

«"Ξέρεις ποιος είμαι εγώ;" σκέφτηκα, βάζοντας το κλειδί στην εξώπορτα. Όχι, δεν ξέρω. Αλλά για να με ρωτάς, μάλλον δεν είσαι σίγουρος».

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News