Στις κοινωνικές επιστήμες ο όρος development economics (οικονομική ανάπτυξη) μεταφράζεται ως αύξηση της πραγματικής παραγωγής προϊόντων και υπηρεσιών μέσα σε μία οικονομία με την πάροδο του χρόνου, όπου άτομα ή ομάδες ανθρώπων καταβάλλουν κάποιες ενέργειες προκειμένου να αποκτήσουν «μέσα» που να ικανοποιούν τις ανάγκες τους. Αυτό επιτυγχάνεται από την ποσοτική συνάρτηση τεσσάρων πρωταρχικών παραγόντων. Βελτίωση της παραγωγικότητας, τεχνολογική πρόοδο, συσσώρευση κεφαλαίου και τέλος την αύξηση πληθυσμού.
Δηλαδή, σε απλά ελληνικά, όταν μια εταιρεία ή κάποιος επιχειρηματίας επενδύει και δεσμεύει κάποιο χρηματικό κεφάλαιο για ένα χρονικό διάστημα, ευλόγως αναμένει –και πολύ καλά κάνει- ότι αυτή η επενδυτική κίνηση θα αποφέρει κάποια πρόσθετα κεφάλαια. Αυτό συνεπάγεται με δημιουργία νέων θέσεων εργασίας, με τεχνολογική ανάπτυξη, με αύξηση κοινωνικών αγαθών από ένα κράτος πρόνοιας, με δυνατότητα πρόσβασης σε πλουτοπαραγωγικούς πόρους και πηγές χρηματοδότησης και τέλος με μεγιστοποίηση του ανθρώπινου κεφαλαίου και δυναμικού μέσω της ενδυνάμωσης και βελτίωσης των εργασιακών σχέσεων και αποδοχών. Αυτό συμβαίνει σε όλες τις ανεπτυγμένες ή αναπτυσσόμενες χώρες του κόσμου, οι οποίες προσδοκούν να διατηρήσουν ή να αυξήσουν την κοινωνική ευμάρεια των πολιτών τους.
Σε όλες; Όχι, βέβαια. Υπάρχει και μια χώρα της υποσαχάριας Αφρικής (κοινωνικά και όχι γεωγραφικά) που αντιστέκεται σθεναρά σε αυτό το μοντέλο ανάπτυξης, όπως το τελευταίο Γαλάτικο χωριό ενάντια στους Ρωμαίους κατακτητές. Ένα κράτος με ανόητους και ανεγκέφαλους κατοίκους, με ανεπαρκείς και διεφθαρμένους πολιτικούς, μία χώρα με σαθρό και σάπιο δημόσιο τομέα και με στενόμυαλους και παράλογους δανειστές και εταίρους –και περιορισμένων τελικά οικονομικών αντιλήψεων- οι οποίοι προσπαθούν με γιατροσόφια και κομπογιαννίτικες πρακτικές να επαναφέρουν τον ασθενή στη ζωή. Ένα κράτος δυσκίνητο και νωθρό χωρίς όραμα και πρόγραμμα για το μέλλον, που έχει φέρει στην πατρίδα μας όλους τους σύγχρονους δουλεμπόρους με τις γαλέρες τους και τους έχει ονομάσει μεγάλους και στρατηγικούς «επενδυτές». Καιροσκόποι και τυχάρπαστοι επιχειρηματίες, εταιρείες και πολυεθνικές φαντάσματα οι οποίες έχουν εκδιωχθεί (τουλάχιστον επαγγελματικά) από όλες σχεδόν τις πολιτισμένες χώρες του κόσμου, έχουν βρει απάνεμο και προσήλιο αγκυροβόλιο στην Ελλάδα και έχουν αρχίσει το πλιάτσικο και τη λεηλασία του πλούτου της (Γαιάνθρακες, Λιμάνια, μεταφορές, ξενοδοχεία, ορυκτό πλούτο κτλ.). Εταιρείες με ομιχλώδες παρελθόν και αβέβαιο μέλλον καταπατούν κάθε έννοια εργασιακής, φορολογικής ή περιβαλλοντικής νομιμότητας –στον βωμό της ανάπτυξης- και σε συνεργασία πολλές φορές με κάποιους εγχώριους, Ανθέλληνες και «φιλοπάτριδες» μεγαλοεπιχειρηματίες (τους λαδέμπορους της κατοχής, δηλαδή), προσπαθούν να επιβάλλουν εργασιακό μεσαίωνα και κινεζοποίηση της ελληνικής κοινωνίας, με τελικό σκοπό την αφαίμαξη και εκποίηση της οικονομικής κληρονομιάς των απογόνων μας.
Και όλα αυτά με την ανοχή και την συναίνεση των εκάστοτε ασήμαντων, ανεπάγγελτων και Αλλόφυλων (τελικά) πολιτικάντηδων, που εμείς ως παράφρων λαός τους εκλέγουμε ως επιβήτορες της εξουσίας. Πρέπει όμως να πληροφορήσω τους κρατούντες και κυβερνώντες, ότι οι μεγαλύτερες ανατροπές στην παγκόσμια ιστορία, έλαβαν χώρα όποτε υπήρχαν δυσαρεστημένοι εργαζόμενοι και απελπισμένοι πολίτες.
Υ.Γ. Επειδή όμως δεν θα ήταν ηθικό για μένα να μην αποδώσω «τα του Καίσαρος τω Καίσαρι», πρέπει να ομολογήσω ότι υπάρχουν και κάποιοι σοβαροί και υπεύθυνοι επιχειρηματίες, γηγενείς και αλλοδαποί, οι οποίοι προσπαθούν επί ματαίω (κάποιες φορές) να επενδύσουν με όραμα, στόχους και οργανωμένο σχέδιο. Αυτοί είναι άνθρωποι που δεν ψάχνουν να βρουν στην πατρίδα μας το μυθικό EL DORADO, αλλά με σύνεση και υπευθυνότητα προσπαθούν να επενδύσουν χρήματα, τεχνογνωσία αλλά προπάντων σε ανθρώπινο δυναμικό, ώστε να αναπτύξουν και να εξελίξουν θετικά τις επιχειρηματικές τους ιδέες. Συνήθως αυτούς τους οραματιστές και καινοτόμους (κάποιες φορές) της οικονομικής και κοινωνικής ανάπτυξης, τα υπόλοιπα λαμόγια τους χλευάζουν και τους λοιδορούν ως βλάκες, ονειροπόλους και ανόητους αλτρουιστές.