Κοιτώ τη βιβλιοθήκη μου. Σε αυτό τον κόσμο της γνώσης τα ελληνικά και τα γερμανικά μου βιβλία συνυπάρχουν αρμονικά. Κανένας από τους γονείς μου δεν ξέρει γερμανικά. Όταν όμως ήρθε η ώρα να αποφασίσουν σε ποιο σχολείο θα στείλουν τα παιδιά τους, θέλησαν ως «ασφαλή» επένδυση για το μέλλον να τα βάλουν κάπου που θα μάθαιναν καλά μια ξένη γλώσσα. Και ο κλήρος έτυχε στα γερμανικά. Σήμερα το ένα τους παιδί είναι ελεύθερος επαγγελματίας στην Ελλάδα, γιατί είχε ονειρευτεί να προσφέρει κοινωνικά στην πατρίδα του. Ματώνει να διατηρήσει τη δουλειά του και σκέφτεται να πάρει τα όνειρά του και να πάει αλλού. Αλλά πού; Το άλλο τους παιδί ανήκει στην πιο νέα γενιά που δεν βρήκε δουλειά στην Ελλάδα και έφυγε για τη χώρα του «κατακτητή», όπου όλο και κάτι προκύπτει. Σε αυτό το παιδί υπάρχει το όνειρο της επιστροφής… κάπως, κάποτε…

Τη γερμανική γλώσσα την αγάπησα και ακόμα την αγαπώ – έστω κι αν πολλοί τη θεωρούν τραχιά, έστω κι αν κι εγώ τη νιώθω τόσο τραχιά πλέον που με κάνει να αιμορραγώ. Και ως παιδί και ως ενήλικα τα γερμανικά μού επέτρεψαν να ταξιδέψω νοητά και πραγματικά σε καινούρια, υπέροχα μέρη… να ανακαλύψω τον πλούτο μιας ακόμα κουλτούρας, να σπουδάσω, να εργαστώ, να γνωρίσω ανθρώπους που αγαπούσαν και θαύμαζαν την Ελλάδα. Κι άλλους βέβαια με τους οποίους δεν μπορούσα να κάνω χωριό, γιατί παραήταν άκαμπτοι για τις ελληνικές μου ρίζες. Αντίστοιχα και στη χώρα μου με κάποιους ταίριαξα, με κάποιους όχι, γιατί παραήταν «χύμα» για τα δικά μου κριτήρια και βιώματα. Έτσι, συχνά, στις επαγγελματικές και προσωπικές συναναστροφές μου στην Ελλάδα με χαρακτήριζαν Γερμανίδα λόγω της οργάνωσης και της συνέπειάς μου. Αντίστοιχα στις συναναστροφές μου στη Γερμανία ήμουν η Ελληνίδα με το ταμπεραμέντο και την εκφραστικότητα.

Και κάπως έτσι μέχρι πρότινος ήμουν η πολυταξιδεμένη Δήμητρα με στοιχεία από διάφορες κουλτούρες που θεωρούσε εαυτόν πολίτη του κόσμου. Ποιου κόσμου όμως πια; Πολίτης χωρίς δικαιώματα νοείται; Μπορεί μέσα σε λίγες μέρες, ώρες να μην σε χωράει ούτε το δωμάτιο, ούτε η χώρα, ούτε ο κόσμος; Γιατί σήμερα –-η μέρα της πολυπόθητης «συμφωνίας»- νιώθω ότι πουθενά δεν ανήκω, ότι πουθενά δεν είμαι ευπρόσδεκτη με σεβασμό και φροντίδα ως άνθρωπος. Ούτε στην πατρίδα που με γέννησε ούτε στη δεύτερη πατρίδα που γνώρισα από νωρίς ως παιδάκι. Και οι δύο με εκχώρησαν τόσο εύκολα… Κι αν συνυπολογίσω και τις σπουδές στην Αγγλία -που σήμερα μίλησε για περιορισμούς εργασίας στους φοιτητές που σπουδάζουν εκεί- τότε η μοναξιά έρχεται και γίνεται ένα γιγάντιο Τείχος που δεν κατέρρευσε ούτε το 1989 ούτε ποτέ… Στέκει εκεί και χωρίζει σθεναρά. Και κάνει τα ράφια της βιβλιοθήκης να γίνονται Τείχη κι αυτά, και τα βιβλία να κλυδωνίζονται με θυμό, να τραντάζουν και να ρίχνουν κάτω τη βιβλιοθήκη που μεταμορφώνεται σε Πύργο της Βαβέλ. Γιατί εξ αρχής μάλλον αυτά τα βιβλία ήταν πολύ διαφορετικά, για να τα χωρέσει όλα η ίδια βιβλιοθήκη. Κρίμα, και προς στιγμήν έδειχναν να μπορούν να συνυπάρξουν τόσο όμορφα όλα μαζί… Ήθελα τόσο να το μπορούν…

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News