Παραφράζοντας τον Ιβ Σεν Λοράν, θα μπορούσε να ισχυριστεί κανείς πως «οι μόδες περνούν, ο Αρμάνι είναι αιώνιος». Τον περασμένο Ιούλιο ο Τζόρτζιο συμπλήρωσε 81 χρόνια ζωής και 40 χρόνια καριέρας. Σήμερα, αυτό το «επαρχιωτόπουλο», όπως αναφέρει χαρακτηριστικά η Repubblica που κατάφερε να εδραιωθεί στη συνείδηση εκατομμυρίων ανθρώπων σε όλον τον κόσμο ως ένα από τα ιερά τέρατα της υψηλής ραπτικής, δηλώνει πως «δημιούργησα ένα στιλ ζωής» και γιορτάζει την εξαιρετική του πορεία με τη έκδοση του «Giorgio Armani» (εκδ. Rizzoli), της πρώτης αυτοβιογραφίας του βασιλιά της ιταλικής μόδας.

Ξεπερνώντας την έμφυτη διακριτικότητά του και με τη βοήθεια εκατοντάδων φωτογραφιών, ο Αρμάνι παρουσιάζει την δική αντίληψη περί στιλ και επιχειρηματικότητας, αποκαλύπτοντας ταυτόχρονα άγνωστες πτυχές της  ζωής του. Στο εξώφυλλο του βιβλίου που παρουσιάστηκε κατά τη διάρκεια της πρόσφατης Εβδομάδας Μόδας του Μιλάνου και τα έσοδα του οποίου θα καταλήξουν στα ταμεία της Unicef, δεσπόζει μια φωτογραφία ενός μωρού. Είναι ασπρόμαυρη αλλά τα μάτια του μικρού Τζόρτζιο είναι γαλάζια.

Το πάθος του για το σχέδιο, η περί σώματος αντίληψή του, η μοναδική του ματιά όσον αφορά τη διακόσμηση και το σχεδιασμό επίπλων, η σχέση του με τη δόξα και την πολυτέλεια, η αγάπη του για τον αθλητισμό και τα ταξίδια και η τάση του προς την εκκεντρικότητα είναι μερικά από τα νήματα που προσφέρει ο ιταλός μόδιστρος σε όλους όσοι επιθυμούν να ξετυλίξουν το κουβάρι της ζωής του.

«Αντίθετα στο ρεύμα – εγώ επέλεξα να αφαιρέσω αντί να προσθέσω, να προσφέρω μια γοητεία λιγότερο αυστηρή για τον άνδρα και λιγότερο επιτηδευμένη για τη γυναίκα διατηρώντας, ωστόσο, την κομψότητα και τη λεπτότητα»

Κεντρική θέση στα απομνημονεύματα του μετρ της παγκόσμιας υψηλής ραπτικής κατέχει η παιδική του ηλικία και τα χρόνια της νεότητάς του. Ο Τζόρτζιο Αρμάνι γεννήθηκε το 1934 στην Πιατσέντσα της Βόρειας Ιταλίας, στις όχθες του Πάδου και στον αστερισμό του Καρκίνου. Και παρόλο που ο δημιουργός του greige (γκρεζ -από το γκρι και το μπεζ) αρνείται ότι ήταν από μικρός παθιασμένος με τη μόδα, οι περισσότερες από τις αφηγήσεις του αφορούν το ντύσιμο και, κυρίως, το στιλ.

Σκιαγραφώντας το πορτρέτο του πατέρα του, τον οποίο έχασε όταν ήταν 25 χρονών, ο Αρμάνι κάνει λόγο για έναν κομψό άνδρα ο οποίος έφερε την τυπική στολή των αξιωματούχων του καθεστώτος Μουσολίνι, μια στολή «που θυμίζει τον σημερινό τρόπο ντυσίματος». Η μητέρα του, μία γυναίκα αυστηρή και προστατευτική αλλά και ιδιαίτερα ελκυστική, εμφανίζεται να ποζάρει σε μια παραλία της Αδριατικής φορώντας ένα μαύρο μάλλινο μαγιό με άσπρα κουμπιά.

Ο Αρμάνι ανατρέχει στο παρελθόν και παρουσιάζει το πέρασμα από την ηρεμία της οικογενειακής ζωής στη φρίκη του πολέμου και την μετέπειτα επίπονη ανασυγκρότηση της ιταλικής κοινωνίας φτάνοντας έως τη δεκαετία του 1950 περίοδο κατά την οποία αποφασίζει να μεταβεί στο Μιλάνο.

Κόντρα στο ρεύμα

Εκεί, έπειτα από δύο χρόνια σπουδών στην Ιατρική Σχολή, αρχίζει να εργάζεται ως διακοσμητής βιτρινών στην ιταλική αλυσίδα πολυκαταστημάτων «La Rinascente» δίχως, ωστόσο, να γνωρίζει ότι θα χρειαστεί να περιμένει έως το 1964 για να αρχίσει να ασχολείται ουσιαστικά με την τέχνη του.

Μυήθηκε στα μυστήρια και τα μυστικά της υψηλής ραπτικής χάρη σε έναν άλλο επιφανή εκπρόσωπο της ιταλικής μόδας, τον Νίνο Τσερούτι ο οποίος ζήτησε από τον Τζόρτζιο να προτείνει «μια νέα εικόνα του άνδρα». Η απάντηση του Αρμάνι ήταν ένα από τα πιο διαχρονικά δημιουργήματά του, το θρυλικό, πλέον, αποδομημένο σακάκι, μια «χαμηλόφωνη επανάσταση» κατά τον ίδιο.

Έχοντας αισθανθεί το πάθος του για τη μόδα, αποφασίζει να θέσει το εξαιρετικό ταλέντο του στην υπηρεσία και των γυναικών και μια δεκαετία μετά, το 1975, έχοντας στο πλευρό του τον Σέρτζιο Γκαλεότι, δεξί του χέρι και σύντροφο ζωής έως το 1985, ιδρύει την Giorgio Armani, την εταιρεία στην οποία εξακολουθεί να προεδρεύει, να διευθύνει και, πάνω απ’ όλα, να δημιουργεί.

«Οι γυναίκες χειραφετούνταν. Οι άνδρες εγκατέλειπαν τους κανόνες των πατεράδων τους. Παντού γύρω, (όλοι) διαμαρτύρονταν», αναφέρει ο Αρμάνι περιγράφοντας τα χρόνια κατά τα οποία άρχισε να αναπτύσσει το μοναδικό του στιλ. «Αντίθετα στο ρεύμα -εγώ επέλεξα να αφαιρέσω αντί να προσθέσω, να προσφέρω μια γοητεία λιγότερο αυστηρή για τον άνδρα και λιγότερο επιτηδευμένη για τη γυναίκα διατηρώντας, ωστόσο, την κομψότητα και τη λεπτότητα».

Το πέρασμα στο Χόλιγουντ

Ο Αρμάνι παρουσιάζεται ως ο κατεξοχήν εκπρόσωπος του αποκαλούμενου «power dressing», της κύριας στιλιστικής επιλογής μεταξύ των δυναμικών και άκρως φιλόδοξων εργαζόμενων, ανδρών και γυναικών, της δεκαετίας του 1980. Αλλά αυτό δεν το εμποδίζει να πάει για ακόμη μια φορά ενάντια στο ρεύμα και να λανσάρει, το 1981, την Emporio Armani, μια νέα σειρά ρούχων σχεδιασμένη ειδικά για νέους, τις βασικές γραμμές της οποίας ο Αρμάνι στιλιζάρισε, αποκαλύπτει ο ίδιος, μιλώντας στο τηλέφωνο.

Την ίδια περίοδο εισέρχεται και στα πλατό του Χόλιγουντ και αποτυπώνει το ιδιότυπο στιλ του στο συλλογικό φαντασιακό ντύνοντας τον Ρίτσαρντ Γκιρ στην ταινία «Επάγγελμα Ζιγκολό» και ξεκινώντας με αυτόν τον τρόπο μια μοναδική πορεία και στον κόσμο του κινηματογράφου.

Σήμερα ο Αρμάνι εξακολουθεί να δοκιμάζει, να προκαλεί και να επιτυγχάνει. Την τελευταία δεκαετία κατάφερε να εδραιωθεί στην κορυφή της υψηλής ραπτικής μέσω της σειράς Armani Privé. Αλλά ο ίδιος δηλώνει πως βρίσκει μεγαλύτερη ευχαρίστηση ντύνοντας τους κοινούς ανθρώπους. Αρνείται τον τίτλο του καλλιτέχνη και δηλώνει απλά ένας στιλίστας, προσδιορίζοντας, ωστόσο ότι «ο στιλίστας είναι, με την κυριολεκτική σημασία, ένας δημιουργός στιλ. Πράγματι, δημιούργησα ένα στιλ ζωής».

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News