Κάποτε, ας πούμε, πριν από 15-20 χρόνια, τα χοντρά κορίτσια δεν ένιωθαν ότι είναι μέσα στη μόδα. Τότε, τη δεκαετία του 1990 δηλαδή, δεν υπήρχε κανένα χαϊλίκι στο να είσαι 100 κιλά. Αυτά τα κορίτσια έμεναν εκτός αρένας. Δεν έκαναν κλάμπινγκ, δεν τις έβλεπες σε μεγάλες παρέες, δεν τις έβλεπες σε ραντεβού. Βεβαίως το ότι εσύ δεν τις έβλεπες δεν σημαίνει ότι εκείνες δεν είχαν ζωή. Μπορεί μάλιστα να είχαν και πολύ πιο συναρπαστική ζωή από τη δική σου. Αλλά αυτό δεν το έβλεπες.

Φαντάζομαι ότι εκείνα τα χρόνια, τα νέα κορίτσια θα είχαν ένα μόνο πρόβλημα: δεν υπήρχαν γι’ αυτές στιλιστικά πρότυπα. Τα μοντέλα τότε ήταν σαν την Κέιτ Μος. Ή ακόμη περισσότερο έμοιαζαν με τζάνκι που τα είχε καταπιεί η ηρωίνη.

Από την άλλη οι ηθοποιοί ήταν ψηλές, λεπτές και λαμπερές σαν μπάρμπι. Οι «χοντρές» στα έργα ήταν σαν τις «χοντρές» στο σχολείο – αστείες καρικατούρες, στην καλύτερη περίπτωση.

Βεβαίως υπήρχαν οι ράπερ, όπως η εκπληκτική αμερικανίδα Queen Latifah. Όμως οι ράπερ ήταν μαύρες και οι μαύρες είχαν ούτως ή άλλως τον δικό τους στιλιστικό κώδικα που δεν μπορούσε να δώσει λύση στις λευκές.

Δεν ξέρω αν το ίντερνετ τα άλλαξε όλα αυτά – ενδεχομένως βοήθησε ή επιτάχυνε. Πάντως τη δεκαετία του 2000 τα χοντρά κορίτσια, άρχισαν να μην εμφανίζονται πλέον σαν «χοντρές». Δηλαδή δεν φορούσαν μακριά και φαρδιά ρούχα, με ζακέτες και με εσάρπες. Με καλύπτρες παντός τύπου. Δεν κάθονταν κρυμμένες σε μία γωνία για να μη φαίνονται.

Ξαφνικά τις έβλεπες έξω, με θεόστενα φορέματα από βινύλιο, με διχτυωτά καλσόν, με τρελά ντεκολτέ και με μικρά τατουάζ πάνω στο στήθος. Με έντονο μακιγιάζ και με καλοχτενισμένα μαλλιά. Τα χοντρά κορίτσια συνήθως έχουν πολύ όμορφα πρόσωπα. Τη δεκαετία του 2000 λοιπόν, όταν άρχισαν να αναδεικνύουν τα σώματά τους, ήταν σαν να φανέρωσαν και τα πρόσωπά τους.

Τι είχε αλλάξει; Πώς από τα μαμαδίστικα «ρούχα για παχουλές», τα κορίτσια αυτά, είχαν περάσει στα βινύλια και στις ψεύτικες βλεφαρίδες;

Αυτό που είχε αλλάξει ήταν πως τη δεκαετία του 2000 απέκτησαν τα δικά τους πρότυπα. Το 1999 είδαν τη αμερικανίδα τραγουδοποιό Μπεθ Ντίτο, με την απίστευτη φωνάρα, να τραγουδάει στους Gossip και να αναδεικνύεται σε ηγερία του εναλλακτικού ροκ. Αυτή ήταν η γυναικεία απάντηση στον Μέριλιν Μάνσον.

Λίγο πριν είχαν δει την πανέμορφη βρετανίδα, extra large σούπερ μοντέλο Σόφι Νταλ, να φωτογραφίζεται για τη διαφήμιση του σέξι αρώματος Opium στον οίκο Yves Saint Laurent. Την ίδια εποχή την είδαν να βγαίνει ραντεβού με τον Μικ Τζάγκερ, ο οποίος μόλις είχε χωρίσει από την κλασικά όμορφη και λυγερόκορμη καλλονή Τζέρι Χολ.

Περίπου στα μέσα της δεκαετίας του 2000 είδαν ένα ακόμη extra large μοντέλο να κάνει ζηλευτή καριέρα. Είναι η αμερικανίδα Κρίσταλ Ρεν την οποία αποθέωσε ο μεγάλος φωτογράφος μόδας Στίβεν Μαϊζέλ στην ιταλική Vogue και την οποία παρουσίασε ως τη μεγαλύτερη μούσα του το πάλαι ποτέ κακό παιδί της γαλλικής μόδας, σχεδιαστής Ζαν Πολ Γκοτιέ.

Τότε, στα μέσα της δεκαετίας του 2000, άρχισε και η ιστορία στη μόδα με τα υγιή πρότυπα. Το κακό με τις δίαιτες είχε παραγίνει. Οι έφηβες για να μοιάσουν στις κοπέλες που έβλεπαν στις φωτογραφίες λιμοκτονούσαν και πάθαιναν αβιταμίνωση και νευρική ανορεξία. Οι γονείς τους έκαναν μηνύσεις στα περιοδικά μόδας. Εκείνες δε οι έφηβες δεν ήταν χοντρά κορίτσια που έπρεπε να αδυνατίσουν για να νιώσουν όμορφες. Ηταν λεπτά κορίτσια που ήθελαν να γίνουν λεπτότερα σαν τα μοντέλα στις φωτογραφίες.

Το 2006 πάντως, όταν δύο μοντέλα πέθαναν από ανορεξία, θεσμοθετήθηκε η προϋπόθεση του Δείκτη Μυϊκής Μάζας 18,5 τουλάχιστον, για όλες τις αναθέσεις εργασίας στην πασαρέλα, στη διαφήμιση και στα περιοδικά μόδας. Τότε άρχισαν να διοργανώνονται και πασαρέλες μόνο με υπέρβαρα μοντέλα – όπως αυτή της Βραζιλίας, που φέτος έγινε για 11 φορά. Πρόκειται για το Σαββατοκύριακο Μόδας για Μεγάλα Νούμερα, στο οποίο παρουσιάζονται ρούχα και εσώρουχα μοντέρνων βραζιλιάνων σχεδιαστών, ειδικά για μεγάλα σώματα.

Δεν ήταν όμως η μόδα, ο καθοριστικός παράγων, που έκανε τα χοντρά κορίτσια να κάνουν το πάχος τους στιλ.

Ηταν η Κιμ Καρντάσιαν που φούσκωσε τις καμπύλες της για να δείχνουν υπερφυσικές και που άνοιξε τον δρόμο της έξτρα σεξουαλικότητας σε συνδυασμό με τη μόδα και τη showbiz για τα λεγόμενα big girls.

Ηταν το μυθιστόρημα «Big Fat Manifesto» της Σούσαν Βόουτ, το 2008, που έδωσε στα big girls τη «φωνή» που τους έλειπε. Η «φωνή» εκείνη μιλούσε για όλα όσα τις απασχολούν και τους έλεγε ότι δεν τρέχει τίποτα που είναι διαφορετικές – είναι απλώς ένα άλλο πρότυπο ομορφιάς.

Πράγματι. Τα χοντρά κορίτσια σήμερα είναι η ομορφιά στη μπαρόκ ζωγραφική του φλαμανδού Ρούμπενς. Είναι η χαρούμενη άποψη της ομορφιάς, στις χιουμοριστές φιγούρες του κολομβιανού Φερνάντο Μποτέρο. Ο οποίος παρεμπιπτόντως έγινε πολύ της μόδας τη δεκαετία του 2000.

Και μετά, ήρθε η Αντέλ. Δεν ξέρω τι τύχη θα είχε η Αντελ στο σταρ σύστεμ αν δεν ήταν και η ίδια ένα χοντρό κορίτσι. Ένα κορίτσι με όμορφο πρόσωπο, μεγάλο σώμα και με εντυπωσιακή φωνή. Ένα εικοσάχρονο κορίτσι το οποίο έγραφε ερωτικά τραγούδια που μιλούσαν για τις ερωτικές απογοητεύσεις της. Για τα αγόρια που την παράτησαν, ίσως επειδή ήταν χοντρή. Το να βγαίνει ένα τέτοιο κορίτσι και να τραγουδάει την ερωτική πίκρα του άνετα, ωραία, με καθαρή και δυνατή φωνή είναι μεγάλη υπόθεση.

Τα χοντρά κορίτσια λοιπόν, τη δεκαετία του 2010, μπορούσαν να μιλήσουν για όλα. Και για το σεξ. Για το δικό τους σεξ, με το δικό τους σώμα, το οποίο έχει τις δικές του ιδιαιτερότητες. Γιατί ένα χοντρό κορίτσι, ακόμα και από πρακτικής απόψεως, κάνει σεξ με διαφορετικό τρόπο από όλα τα άλλα. Αν κάνετε μια αναζήτηση στο google θα βρείτε αμέτρητες ιστοσελίδες πλέον, που δίνουν τιπς και συμβουλές για τέτοιο σεξ και που εξηγούν στις αναγνώστριες ότι η ερωτική πράξη είναι μια ευκαιρία να απολαύσουν το σώμα τους μαζί με τον παρτενέρ τους.

Και τέλος τα χοντρά κορίτσια σήμερα, αφού έχουν ποδοπατήσει πια όλα τα κόμπλεξ που τις καταπίεζαν τόσα χρόνια, μπορούν ακόμη και να διακωμωδήσουν το σώμα τους σε stand up κωμωδία. Οπως κάνει η πολυβραβευμένη αμερικανίδα συγγραφέας, ηθοποιός και παραγωγός Εϊμι Σούμερ. Η οποία μάλιστα το 2016 φωτογραφήθηκε και για το ημερολόγιο Pirelli από τον γερμανό Πίτερ Λίντμπεργκ, τον φωτογράφο της χρυσής πεντάδας των σούπερ μοντέλων της δεκαετίας του 1990. Είδατε πώς αλλάζουν οι καιροί; Ο άνθρωπος που ανέδειξε τη Σίντι Κρόφορντ, τη Λίντα Ευαντζελίστα, την Κλόντια Σίφερ, τη Ναόμι Κάμπελ και την Τατιάνα Πάτιτζ σε σταρ πρότυπα ομορφιάς, πλέον επιλέγει να φωτογραφίσει ένα χοντρό κορίτσι για το πιο σέξι ημερολόγιο του κόσμου!

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News