Το 1888, ο Βίνσεντ Βαν Γκογκ πήγε στη Νότια Γαλλία και όπως αποδείχτηκε εκ του αποτελέσματος, το εκεί κλίμα του έκανε πολύ καλό, καθώς βίωσε την πιο δημιουργική και παραγωγική περίοδο της ζωής του, ζωγραφίζοντας 200 πίνακες, μεταξύ των οποίων, και μερικά από τα πιο γνωστά του αριστουργήματα: «Εναστρη νύχτα», «Η καρέκλα», «Τα ηλιοτρόπια».

Το 1905, ο Αλμπερτ Αϊνστάιν έζησε τη δική του χρονιά των θαυμάτων: εισήγαγε την ειδική θεωρία της σχετικότητας που έχει να κάνει με τη δομή του χωροχρόνου και σύστησε στον κόσμο την πιο διάσημη εξίσωση, Ε=mc² .

Με την εξίσωση αυτή, που αποδεικνύει ότι η ενέργεια ισούται με τη μάζα επί την ταχύτητα του φωτός στο τετράγωνο, ο Αϊνστάιν ανέτρεπε τη νευτώνεια προσέγγιση, γκρεμίζοντας ολόκληρο το νοητικό και λογικό υπόβαθρο πάνω στο οποίο είχαν βασιστεί οι τεχνικές μετρήσεις του χρόνου και του μήκους. Πριν παρουσιαστεί η Ε=mc² ο κόσμος είχε βολευτεί μέσα στον απόλυτο χώρο και στον απόλυτο χρόνο. Κάτι τέτοιο δεν συμβαίνει με τον χωροχρόνο της Σχετικότητας, όπου ο χώρος και ο χρόνος δεν καθορίζονται. H Ε=mc²  απέδειξε ότι η ταχύτητα επηρεάζει τον χρόνο, ο οποίος διαστέλλεται και συστέλλεται, ανάλογα με την ταχύτητα του παρατηρητή. Κατέδειξε, δηλαδή, ότι ο χρόνος δεν είναι απόλυτη έννοια, αλλά μια θεμελιώδης ιδιότητα του σύμπαντος (αργότερα, η Γενική Θεωρία της Σχετικότητας έδειξε ότι ο χρόνος επηρεάζεται και από την ενέργεια).

Θα λέγαμε λοιπόν, ότι τόσο ο Βαν Γκογκ το 1888, όσο και ο Αϊνστάιν το 1905, είχαν μια πολύ καλή και δημιουργική χρονιά. Οσο για την κινηματογραφική διάνοια που ονομάζεται Γούντι Αλεν, ανάμεσα στο 1977 και το 1983 υπέγραψε τρεις από τις σημαντικότερές του ταινίες: «Νευρικός εραστής», «Μανχάταν», «Ζέλιγκ».

Ερχεται λοιπόν μία νέα έρευνα, η οποία μελέτησε διεξοδικά την πορεία της δημιουργικότητας χιλιάδων καλλιτεχνών και επιστημόνων και κατέληξε στο εξής συμπέρασμα: η έμπνευση και η νεράιδα με το μαγικό ραβδί της πρωτοπορίας «χτυπούν» αναπάντεχα και χωρίς ραντεβού. Επίσης, δεν έχουν κανένα ταμπού με την ηλικία. Μπορείς δηλαδή να τα δώσεις όλα από άποψη δημιουργικότητάς στα 18 ή στα 25 σου, όπως μπορεί και να ζήσεις μία ήπιων τόνων ζωή και ξαφνικά, να ακούσεις το κάλεσμά σου στα 60, στα 70, στα 80. Δεν υπάρχει κανένα όριο, όπως αναφέρει το ρεπορτάζ στους TIMES του Λονδίνου. 

Η έρευνα που δημοσιεύτηκε στην επιστημονική επιθεώρηση «Nature» με επικεφαλής τον Ντασούν Γουάνγκ που έχει έδρα στο Northwestern University του Ιλινόι των ΗΠΑ, αντιμετώπισε την έμπνευση και τη δημιουργικότητα πολύ σοβαρά: μελέτησε την πορεία περίπου 6.000 σκηνοθετών κινηματογράφου, 20.000 επιστημόνων και 3.500 καλλιτεχνών από διαφορετικά είδη τέχνης. Τα πορίσματα βασίστηκαν στην αξιολόγηση των ταινιών των συγκεκριμένων σκηνοθετών από το έγκυρο IMDB, για τους καλλιτέχνες αναζητήθηκαν οι τιμές στις οποίες πουλήθηκαν διάφορα έργα τους σε δημοπρασίες και σε συλλέκτες, και οι επιστημονικές εργασίες «κρίθηκαν» με βάση την επισκεψιμότητα και την ανταπόκριση που είχαν. Με άλλα λόγια, κρίθηκε περισσότερο η εμπορικότητα και η απήχηση του κάθε καλλιτέχνη και του κάθε επιστήμονα.

Οπως καταλήγει η έρευνα, όταν γίνει η αρχή, το σίγουρο είναι ότι θα υπάρξει και συνέχεια στην επιτυχημένη σου πορεία, και μάλιστα με μικρή χρονική απόσταση: έκανες το μεγάλο «μπαμ» στα 30 σου; Μέχρι τα 33 θα ξαναχτυπήσεις με κάτι εξίσου καλό.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News