Την παραγωγή υπογράφει η Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών και η κωμωδία ανεβαίνει στο αρχαίο θέατρο στις 19 και στις 20 Αυγούστου.

Φέτος με όλη την ιστορία του Φεστιβάλ ψιλοξενέρωσα και δεν έκανα καμία κίνηση να δω τίποτα. Αλλά αυτή η παράσταση μου φαίνεται ότι αξίζει τον κόπο.

Πρώτον διότι σκηνοθετεί ο Νίκος Καραθάνος, που για μένα είναι ο πιο ελπιδοφόρος, αυτή τη στιγμή, σκηνοθέτης. Συντονίζει ωραία τους ηθοποιούς του, τα ευρήματά του είναι ευχάριστα, οι παραστάσεις του αναβλύζουν δουλειά, φιλότιμο και ταλέντο – όχι μόνο του ιδίου αλλά και των συνεργατών του. Και κυρίως, δεν επαναλαμβάνεται, όπως κάνουν άλλοι σκηνοθέτες-φίρμες της πρωτοπορίας, με μεγαλύτερη πείρα. Επίσης έχω περιέργεια να δω πώς θα χειριστεί, αυτός ο σκηνοθέτης, τον Αριστοφάνη.

Δεύτερον, βάζει τα λεφτά η Στέγη, που γενικά ανεβάζει καινούργια πράγματα για τα ελληνικά δεδομένα άρα έχω την ελπίδα ότι, αν πάω ως την Επίδαυρο, θα δω κάτι διαφορετικό από τα κλασικά αρχαία έργα (κωμωδίες και τραγωδίες) όπως τα ανεβάζουν συνήθως οι ελληνικοί θίασοι.

Τρίτον παίζουν ο Αρης Σερβετάλης που τον θεωρώ πολύ χαρισματικό και πολύ επαγγελματία, ο Χρήστος Λούλης που είναι δοκιμασμένα καλός και ο Νίκος Καραθάνος, που έχει αυτό το ανάλαφρο-σοβαρό στιλ στο παίξιμό του, που μου αρέσει πολύ.

Τέταρτον, με πείθει το μότο της παράστασης – όχι ως πραγματικότητα, ούτε ως όνειρο, αλλά ως κάτι που παρότι χάθηκε ως ελπίδα για τη γενιά μου στην Ελλάδα, θα ήθελα να παραμείνει ως αναμνηστικό σλόγκαν:

«Πάμε να φτιάξουμε εκείνο που δεν γίνεται, μια πολιτεία έξω από τη δική μας».

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News