Του λέρωσε το κοστούμι εκείνη την ημέρα αλλά έτσι γεννήθηκε ο παγωμένος στιγμιαίος καφές – σήμα κατατεθέν του ελληνικού καλοκαιριού. Δεν το λέω εγώ, δήλωση του Δημήτρη Βακόνδιου, υπαλλήλου της εταιρείας Νεστλέ στην Ελλάδα του τότε είναι, ο οποίος σύμφωνα με το μύθο του καφέ έφτιαξε τον πρώτο φραπέ στη Διεθνή Εκθεση της Θεσσαλονίκης κάποια στιγμή που απλά δεν είχε τη δυνατότητα να φτιάξει ζεστό. Από τότε μέχρι σήμερα έχει περάσει πολύς καιρός, για την ακρίβεια ο φραπές θα κλείσει του χρόνου τα 60 αλλά ακόμα δεν λέει να αποσυρθεί.

Συνδέθηκε με καράβια, παραλίες, πλατείες, γραφεία και ΚΨΜ ακόμα και στο περίπτερο μπορείς να τον βρεις σε ατομική συσκευασία – πλαστικό ποτήρι – σπαστό καλαμάκι. Αλλά δεν θα τον βρεις σε καμιά άλλη χώρα, παρ’ όλο ότι παντού υπάρχουν άνθρωποι που τον νοσταλγούν ακόμα και στη μακρινή Κίνα. Δεν κάνω πλάκα. Δεν έχω στο μυαλό μου ελληνόπουλα που φεύγουν από τη μαμά – πατρίδα για ένα ταξίδι στην αλλοδαπή μη γνωρίζοντας ότι πρέπει να πάρουν μαζί τους μερικά ποθητά φακελάκια και ένα σέικερ, όπως κάνουν πολλοί φίλοι μου εθισμένοι.

Σκέφτομαι έναν ευγενέστατο γέρο κύριο, παλιό κινέζο διπλωμάτη που γνώρισα στο Πεκίνο, ήταν ο συνοδός μας σε μια δημοσιογραφική αποστολή, ο οποίος μίλαγε τα τέλεια ελληνικά. Τον ρώτησα λοιπόν αν του λείπει κάτι από την εποχή που ζούσε στην Ελλάδα και φαντάζεστε τι μου απάντησε, ε; Χωρίς καν να το σκεφτεί, «ο φραπές», μου είπε χαμογελώντας νοσταλγικά ενώ τα μάτια του έλαμπαν. Εγώ πάλι δεν τον πίνω, όχι γιατί δεν μου αρέσει.

Η γεύση του με γάλα -τόσο ώστε να θυμίζει την απόχρωση του σοκολατούχου- και λίγη ζάχαρη είναι καρφωμένη στο μυαλό μου, αλλά δυστυχώς στη δεύτερη κιόλας γουλιά μού προκαλεί ταραχή. Οπότε άσε καλύτερα. Ανήκω στη φυλή του σκέτου εσπρέσο φρέντο και αν με γάλα τότε του φρέντο καπουτσίνο, καφέδες τους οποίους πλέον βρίσκεις (σχεδόν) παντού. Αυτοί οι δύο άλλωστε, παγωμένοι και με αφρό παρακαλώ αλλά άλλου τύπου, είναι οι πιο σοβαροί ανταγωνιστές του φραπέ. Παρ’ όλα αυτά η παρουσία του εξακολουθεί να είναι ισχυρή σύμφωνα με τις στατιστικές μου σε καφενεία που μαζεύεται πολύς λαός. Γιατί είναι φετίχ και συνήθεια εθιστική που δεν κόβεται απλά από τη μια μέρα στη άλλη. Για τους καφέδες – τούρτα με τις χιλιάδες θερμίδες και τα λιπαρά (κρέμες, σιρόπια, παγωτά και κάπου ανάμεσα καφές) κουβέντα δεν θα πω. Τέλος.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News