Πόσο τολμηρές μπορούν να είναι οι επιλογές μιας πολύ μεγάλης εταιρείας, στην προκειμένη περίπτωση της γαλακτοβιομηχανίας ΔΕΛΤΑ, όταν ο σκοπός της είναι να επικοινωνήσει τις αξίες της; Πολύ,  είναι η απάντηση αν το τελικό αποτέλεσμα είναι τόσο συναρπαστικό όσο το τηλεοπτικό «Από άκρη σε άκρη αυτού του τόπου. Με κάθε τρόπο. ». Το μήνυμα που εκπέμπει είναι ξεκάθαρο. Μια εταιρεία του δικού της βεληνεκούς έχει την υποχρέωση να προσφέρει τα προϊόντα της ακόμη και στο πιο απομακρυσμένο σημείο της χώρας.  Και το κάνει με κάθε κόστος. Ποιο είναι το αντάλλαγμα; Η χαρά: «Πολλές φορές αρκεί η παρουσία σου για να δώσει χαρά. Και όσο οι δικοί σου άνθρωποι χαμογελούν νιώθεις σίγουρος ότι όλα αυτά τα χρόνια τούς φροντίζεις με τον καλύτερο τρόπο. Όση προσπάθεια κι αν χρειάζεται όσο μακριά, κι αν πρέπει να φτάσεις. Από άκρη σ’ άκρη αυτού του τόπου», ακούγεται να λέει μια ανδρική φωνή στο τέλος.

Είναι ένα βίντεο τολμηρό γιατί ο πρωταγωνιστής του δεν είναι το προϊόν, όπως θα περίμενε κανείς, αλλά ένα παιδί και μια αληθινή ιστορία γεμάτη συναίσθημα. Δεν παίζουν ηθοποιοί, αλλά ένα παιδί και ένας ενήλικος, που «αφηγούνται» την ιστορία της αληθινής σχέσης τους. Μια ιστορία που μιλάει για την απομόνωση και τη φιλία, για την προσμονή της συνάντησης και την επαφή με τον έξω κόσμο, την προσπάθεια, τη χαρά, την προσφορά, την ευγνωμοσύνη. Καθώς τη βλέπω για πολλοστή φορά αναρωτιέμαι αν το γύρισμά της ήταν ρίσκο για τον σκηνοθέτη.  Όχι τελικά αφού και οι δύο, με το βλέμμα τους και το χαμόγελό τους, είναι καθηλωτικοί. Πράγμα  που για τα δεδομένα της ελληνικής διαφήμισης, είναι μάλλον ασυνήθιστο.

Η δράση είναι γρήγορη και η περιπέτεια της συνάντησης εξελίσσεται σε χρόνο ελάχιστο. Για τους χρήστες του Ίντερνετ, βέβαια, η διάρκεια του ενός λεπτού συν κάτι παραπάνω είναι ο άριστος χρόνος. Το διαδίκτυο είναι ένας ωκεανός από υπέροχα μικρά βίντεο, το να φύγεις λοιπόν από κάποιο που τραβάει σε μάκρος ή είναι βαρετό είναι τόσο απλό όσο ένα κλικ που θα σε πάει αλλού.

Αυτή η διαφήμιση όμως που δεν είναι ακριβώς διαφήμιση, αλλά κάτι συγκινητικά αληθινό σαν μικροσκοπικό ντοκιμαντέρ, άνετα σε κάνει να θέλεις να το δεις και να το ξαναδείς, μία, δύο, πέντε, δέκα φορές κολλητά, τη μία μετά την άλλη.  Για την εικόνα, για την ιστορία, για τη μουσική, για το συναίσθημα, γιατί απλά κολλάς από την πρώτη στιγμή και μόλις φτάσει στο τέλος πατάς αμέσως replay.

https://www.youtube.com/watch?v=4VDXfy6cDdk

Κύματα βλέπεις με το  που αρχίζει, μια θάλασσα που χτυπάει σε βράχια και τέσσερις  λέξεις όλες κι όλες, που συνθέτουν αυτό το «βασίζεται σε αληθινή ιστορία», δημιουργούν ένα κλίμα διαφορετικό. Αμέσως εμφανίζεται ο  πρωταγωνιστής, ένα μικρό παιδί σε ένα ερημικό τοπίο. Το κοφτερό του βλέμμα, η προσμονή με την οποία αγναντεύει τη θάλασσα από ψηλά μαζί με τον ήχο της λύρας και του αιγαιοπελαγίτικου καημού, χτυπάνε καίρια στο συναίσθημα. Το αρπάζουν και το κάνουν σβούρα,  το ταράζουν όπως το αφρισμένο νερό που σκάει μπροστά στο φακό.

Και πριν καλά-καλά  περάσουν δέκα δευτερόλεπτα, η ένταση έχει κορυφωθεί. Ο πιτσιρικάς τρέχει με το ποδήλατό του στο λιμάνι. Σαν κασκαντέρ  πάνω σε δυο ρόδες που τινάζουν τις κοφτερές πέτρες στο μονοπάτι. Η κίνησή του φαντάζει στα μάτια μας ηρωική, όλο αυτό είναι ένας άθλος για τον κάτοικο της πόλης που παλεύει μεν κι αυτός αλλά έχει άλλη μορφή ο δικός του αγώνας.  Ποιος θα φτάσει πρώτος; Ο Παναγιωτάκης, ένα από τα δύο παιδιά που πηγαίνουν στο σχολείο του ακριτικού νησιού με τους 35 κατοίκους ή ο Κωστής με τη βάρκα του που έρχεται από την Πάτμο;

Ο Κωστής είναι άνθρωπος της ΔΕΛΤΑ. Δουλεύει εδώ και 15 χρόνια στην εταιρεία και έχει δεσμευτεί να μεταφέρει τα γαλακτοκομικά και τους χυμούς της, είδη πρώτης ανάγκης δηλαδή, χειμώνα – καλοκαίρι. Όπως όμως ο Κωστής στη ταινία, έτσι και όλοι οι άνθρωποι της ΔΕΛΤΑ, που μεταφέρουν τα προϊόντα της ακόμη και στο πιο απομακρυσμένο σημείο της Ελλάδας, κάνουν μια δουλειά που δεν είναι απλά μια μεταφορά αλλά μια αποστολή απαιτητική. Θέλει αφοσίωση και δέσμευση η δουλειά τους, πρέπει να αψηφούν τον κόπο, τον χρόνο, ίσως και τον κίνδυνο πολλές φορές.

Από την άλλη πλευρά δεν είναι εύκολο να ζεις σε ένα τόπο τόσο απομακρυσμένο όπως είναι οι Αρκιοί, το νησί του Παναγιωτάκη. Εκεί έγιναν τα γυρίσματα. Απέχει μια ώρα από την Πάτμο όταν βέβαια ο καιρός το επιτρέπει. Ποιος το ξέρει;  Ίσως κάποιοι που τολμούν τα καλοκαίρια να κάνουν διακοπές στο περιθώριο της άγονης γραμμής. Το σίγουρο είναι ότι 73 δευτερόλεπτα με φόντο τα κύματα που σκάνε στα βράχια των Αρκιών είναι ικανά να σε κάνουν να δεις κάποια πράγματα αλλιώς.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News