Έπιασε να σουρουπώνει… Χάζευε τα φωτάκια που δειλά δειλά πύκνωναν στην πόλη καλοσωρίζοντας την νύχτα που αγκομαχούσε να σκεπάσει τον ουρανό. Βρισκόταν εδώ από το απομεσήμερο, σκαρφαλωμένος θαρρείς, στο μπαλκόνι της γκαρσονιέρας του στον λόφο του Στρέφη, χαμένος στις σκέψεις και τις αναμνήσεις του. Μοναδική του συντροφιά μια γαβάθα κεράσια πλάι του που είχε αγοράσει το πρωί από την λαϊκή της Καλλιδρομίου. Έτρωγε τα κεράσια και όπως γευόταν την γλοκόξινη τους γεύση του ήρθε στο μυαλό η γλυκόξινη γεύση από την πιο παλιά του επιθυμια να αποκτήσει το ρολόι του προπάππου του που χάθηκε στη μεταφορά από τη Μικρά Ασία Είχαν σχεδόν τελειώσει τώρα πια, λίγα είχαν μείνει να γυαλίζουν την πορφύρα τους στο φως που όσο πήγαινε και χλώμιαζε, παραδομένο στην δικτατορία του χρόνου. Έφερε τα χέρια ράθυμα πάνω στο κεφάλι και βυθίστηκε πάλι στις αναπολήσεις.

Του ήρθε πάλι το ρολόι στο μυαλό. Έκλεισε τα μάτια κι έτριψε τα δύο του δάχτυλα, σαν να το χάιδευε εκείνη την στιγμή. Πέρασε τον αντίχειρα πάνω από το πλατινένιο του πλαίσιο ενώ ταυτόχρονα ακουμπούσε στο κρύσταλλο κάτω από το οποίο φανερώνονταν οι λεπτοδείκτες και οι αριθμοί από χρυσό 18 καρατίων. Θα έπρεπε όμως να περιμένει λίγο ακόμα. Η δημοπρασία ήταν σε 5 ημέρες. Δεν υπήρχε περίπτωση να το χάσει. Όχι μετά τα όσα είχαν συμβεί τις περασμένες ημέρες. Παραήταν πολλές οι συμπτώσεις. Ο ίδιος δεν πολυπίστευε σε αυτές αλλά τούτη την φορά ήταν πολύ δύσκολο να τις απορρίψει. Καταρχήν ήταν ο τρόπος που του φανερώθηκε το ίδιο το ρολόι: εκεί που σκάλιζε το κινητό του, κάνοντας μια βαριεστημένη διαδικτυακή βόλτα στα αθλητικά sites γυρίζοντας από την δουλειά. Τότε ήταν που είδε την είδηση για δημοπρασία ρολογιών του μεσοπολέμου σε κάποιον οίκο του εξωτερικού. Και το συγκεκριμένο Audemars Piguet βρισκόταν σε πρώτο πλάνο λες και τον περίμενε να το ανακαλύψει. Όχι, κάτι τέτοιο δεν μπορεί να ήταν τύχη. Ήταν ένας τρόπος να ξαναχτίσει τους δεσμούς με το παρελθόν. Να ξαναζωντανέψει την οικογένεια που έχασε πολλά χρόνια πριν. Να συμφιλιωθεί με τους δαίμονες του και να τους γαληνέψει επιτέλους.

Το ρολόι αυτό το θυμόταν καλά αν και το είχε αγγίξει μόνο μια φορά. Ίσως γιατί τότε ήταν παιδί και όταν κάτι τόσο πολύτιμο ακουμπάει το παιδικό δέρμα αυτομάτως αποτυπώνεται σε όλες τις αισθήσεις. Ήταν αυτό το ρολόι που είχε πρώτα ο προπάππους του και που στην πορεία θα πήγαινε από πατέρα σε γιο αν… Αν δε γίνονταν τόσα πολλά, μα τόσα πολλά, σκέφτηκε. Ο χρόνος περνάει κι η ζωή δεν τα φέρνει όπως τα θέλουμε πάντα. Μάλλον το αντίθετο. Βούτηξε άλλο ένα κεράσι από το μπολ, το πιπίλισε παιχνιδιάρικα και το καταβρόχθισε με βουλιμία . Τα δόντια του έγιναν κόκκινα και το χαμόγελο που σχηματίστηκε γκροτέσκο. Κάποιος του είχε πει ότι τόπος καταγωγής των κερασιών ήταν μια πόλη της Μικράς Ασίας, η Κερασούντα, εξού και η ονομασία τους. Άλλος ένας συμβολισμός, σκέφτηκε. Όχι, αποκλείεται να ήταν τυχαίο. Όλα έδειχναν ότι το ρολόι θα επέστρεφε στον νόμιμο ιδιοκτήτη του. Πλέον είχε και τα χρήματα για να το καταφέρει. 

Μπορεί το μπόλ με τα κεράσια να μην μπορέσει να φέρει πίσω το ρολόι, αλλά τα super μαγικά κεράσια ίσως αποκτήσουν γεύση ρολογιού…ποιος ξέρει, σε 5 μέρες είναι η δημοπρασία, έχουμε χρόνο..και μπόλικα μαγικά κεράσια!

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News