Ο Κριστιάν Ντιόρ υπήρξε τολμηρός. Το 1947, όταν το «μαρτυρικό» Παρίσι ακόμα πεινούσε, και προσπαθούσε να συνέλθει από τα δεινά που άφησε πίσω του ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος, άνοιξε έναν οίκο μόδας και στις 12 Φεβρουαρίου παρουσίασε την πρώτη του συλλογή η οποία άφησε τον κόσμο άφωνο. Τον κόσμο, όχι το Παρίσι. Στο Παρίσι είχαν απεργία οι δημοσιογράφοι και οι τυπογράφοι και έτσι το νέο, για τον σχεδιαστή που ξαναζωντάνεψε τη γαλλική κομψότητα, μέσα από τις στάχτες του πολέμου, κυκλοφόρησε έναν μήνα μετά…

Στις 12 Φεβρουαρίου όμως, η Κάρμελ Σόου, διευθύντρια του αμερικανικού περιοδικού μόδας Harper’s Bazaar, η οποία ήταν καλεσμένη στην επίδειξη, ψιθύρισε στο αυτί του αγχωμένου σχεδιαστή: «Αυτό είναι επανάσταση, αγαπητέ Κριστιάν. Τα φορέματά σου είναι το νέο λουκ!». Ετσι, τότε, η περίφημη αυτή συλλογή, πήρε την ονομασία με την οποία έμεινε τελικά στην παγκόσμια ιστορία της μόδας: ο Κριστιάν Ντιόρ είναι ο δημιουργός του New Look.

Του πλούσιου λουκ, με τις σουρωτές φούστες με ύφασμα πλάτους 12 μέτρων και τα εφαρμοστά μπούστα που τονίζουν όλες τις καμπύλες του γυναικείου σώματος. Οταν οι γυναίκες στην Ευρώπη και στις ΗΠΑ ήταν αδύνατες σαν κλαράκια επειδή δεν υπήρχε φαγητό και όταν τα υφάσματα ήταν λιγοστά επειδή τα εργοστάσια είχαν κλείσει λόγω του πολέμου, ο 46άχρονος σχεδιαστής έκανε ντεμπούτο στον κόσμο της μόδας με 90 προκλητικά μεγαλειώδη μοντέλα, πρωινά και βραδινά που βροντοφώναζαν τις λέξεις «πλούτος» και «ευμάρεια».

Πού είχε βρει ο Ντιόρ τόσο ύφασμα μέσα στη γενική ανέχεια; Ο οίκος Dior ανήκε και χρηματοδοτούνταν από τον μεγαλύτερο υφασματοβιομήχανο της Γαλλίας, Μαρσέλ Μπουσάκ. Ο Μπουσάκ είχε το υφασματάδικο ως δεύτερη απασχόληση. Πέραν αυτής, διέθετε τεράστια περιουσία ως φημισμένος εκτροφέας αγωνιστικών αλόγων ‒ οι φάρμες του, στο πρώτο μισό του 20ού αιώνα, ήταν οι μεγαλύτερες της Ευρώπης. Μπορεί λοιπόν κανείς να φανταστεί πώς, χάρις στις φάρμες αυτές, το εργοστάσιο υφασμάτων Boussac δεν κατέρρευσε, επί γερμανικής κατοχής, όπως όλα τα άλλα.

Τέλος πάντων, η συλλογή που παρουσίασε ο Ντιόρ στις 12 Φεβορυαρίου 1947, τον έκανε παγκοσμίως διάσημο εν μία νυκτί αλλά ξεσήκωσε και αντιδράσεις. Ο Χάρολντ Γουίλσον, μελλοντικός πρωθυπουργός της Βρετανίας (1964-1970 και 1974-1976), είχε δηλώσει ότι τα σχέδια του Ντιόρ απειλούν τη δημόσια τάξη. Και το Λονδίνο πεινούσε το 1947. Στο δε Σικάγο των ΗΠΑ έγιναν μέχρι και διαδηλώσεις, με πλακάτ που ανέγραφαν «Κάψτε τον Ντιόρ».

Εκείνη την εποχή η Μαρλένε Ντίτριχ, «τα ωραιότερα πόδια του κόσμου», αγόρασε 10 μοντέλα της συλλογής Dior και το περιοδικό Elle της αφιέρωσε ένα ολόκληρο άρθρο με φωτογράφιση ειδικά γι’ αυτόν τον λόγο. Μ’ αυτά μ’ εκείνα ο οίκος Dior έγινε ο πρώτος διεθνής οίκος μόδας στον κόσμο. Μέχρι το 1957, τη χρονιά που πέθανε ο Ντιόρ, σε ηλικία 56 ετών, ο οίκος αντιστοιχούσε στο 5% του ΑΕΠ της Γαλλίας.

Εκτοτε πέρασαν από τον οίκο Dior μεγάλα ονόματα της μόδας, το καθένα από τα οποία του του έδωσε το δικό του στιλ. Ο Ιβ Σεν Λοράν εξέλιξε το New Look, το έκανε πιο νεανικό, δροσερό και παιγνιώδες. Ο Τζιανφράνκο Φερέ ξέφυγε από αυτό. Προσέδωσε στον οίκο αρχιτεκτονική δομή και τον έκανε πιο δυναμικό. Ο Τζον Γκαλιάνο του έδωσε έντονη εικαστική μορφή – τα φορέματα υψηλής ραπτικής του έχουν θέση σε μουσείο.

Στο μεταξύ, το 1981, ο Dior πέρασε στα χέρια του ομίλου προϊόντων πολυτελείας LVMH. Ο όμιλος εξασφάλισε το 59,01% του γαλλικού οίκου στη συμβολική τιμή του ενός γαλλικού φράγκου, εξαιτίας της χρεοκοπίας της εταιρείας που τον κατείχε, Agache-Willot, η οποία τον είχε αγοράσει από την Boussac, το 1978. Σήμερα, στα χέρια του οίκου Dior ανήκει το 42,36% των μετοχών. Κουμάντο δηλαδή κάνει ο όμιλος LVMH.

Ο LVMH λοιπόν, όπως είναι αναμενόμενο θέλει κέρδη και δεν θέλει να μπερδεύεται με καλλιτεχνικά ταμπεραμέντα. Οι σχεδιαστές έχουν ταμπεραμέντα… Ο Γκαλιάνο, ο σημαντικότερος σχεδιαστής στον οίκο μετά τον ίδιο τον Κριστιάν Ντιόρ, είχε πολύ ταμπεραμέντο. Και έκανε και καταχρήσεις. Ετσι τυλίχτηκε σε μια κόλλα χαρτί και έφυγε κακήν κακώς το 2011, ύστερα από 15 χρόνια θητείας. Αφορμή στάθηκε ένα ανώνυμο βίντεο από κινητό τηλέφωνο που τον έδειχνε μεθυσμένο μέσα σε ένα μπαρ να λέει χοντράδες σε μια εβραία θαμώνα – κάτι του στιλ «είσαι άσχημη και η τσάντα σου είναι άσχημη και έχεις άσχημο γούστο!».

Τη θέση του Γκαλιάνο πήρε ο Ραφ Σάιμονς, ο οποίος έδωσε το δικό του, καθαρό, αφαιρετικό, εικαστικό στιλ στον οίκο – αλλά ζητούσε και να έχει τον έλεγχο των σχεδίων και των καλλιτεχνικών αποφάσεών του. Ετσι έφυγε κι αυτός, στα δύο χρόνια. Και το 2016 ανέλαβε την καλλιτεχνική διεύθυνση του οίκου Dior για πρώτη φορά μία γυναίκα: η ιταλίδα Μαρία Γκράτσια Κιούρι – η οποία πήγε εκεί με μεταγραφή από τον οίκο Valentino.

Η Κιούρι, είναι αρκετά συνειδητοποιημένη σε σχέση με τη θέση της και τις καλλιτεχνικές ελευθερίες της στο οίκο: «Ο Dior είναι ο Dior. Είναι η ιστορία του οίκου και αυτή η ιστορία είναι πολύ μεγάλη. Αυτή την ιστορία ενδιαφέρονται να αγοράσουν οι πελάτες σήμερα και όχι την άποψη του κάθε σχεδιαστή που βρίσκεται στα ινία για μερικά χρόνια».

Η Μαρία Γκράτσια Κιούρι, με αυτό το διακριτικό προφίλ, μπορεί να έχει μέλλον στον οίκο που ανήκει στον όμιλο. Το θέμα βέβαια είναι ότι ένας οίκος μόδας, χωρίς τους σχεδιαστές, είναι τίποτα. Είναι μια παλιά ιστορία, που πουλιέται και ξαναπουλιέται, μέχρι να ξεφτίσει.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News