Εχει περάσει περισσότερο από μισός αιώνας, από τότε που το πρώτο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα Ποδοσφαίρου φιλοξενούνταν στη Γαλλία και κυρίως στο Παρίσι – ήταν 1960 και τότε ελάμβαναν μέρος μόνο τέσσερις ομάδες. Τώρα είναι 24. Το πρώτο εκείνο τρόπαιο ονομάστηκε «Ανρί Ντελονέ», προς τιμήν του εμπνευστή της διοργάνωσης, ο οποίος είχε πεθάνει πέντε χρόνια πριν. Δεν ήταν και καμιά σπουδαία διοργάνωση, τα προκριματικά τα είχαν σνομπάρει οι τέσσερις βρετανικές ομοσπονδίες (Αγγλία, Σκωτία, Ουαλία, Βόρεια Ιρλανδία), η παγκόσμια πρωταθλήτρια του 1954 Δυτική Γερμανία, η φιναλίστ του Παγκοσμίου Κυπέλλου 1958 Σουηδία, η Ιταλία και η Ολλανδία. Σε εκείνη λοιπόν την αμήχανη και παρθενική διοργάνωση νικήτρια είχε ανακηρυχθεί η Σοβιετική Ενωση.

Ο τελικός είχε γίνει στο Παρκ ντε Πρενς, γήπεδο που και εφέτος γίνονται αγώνες του Euro 2016. To λαμπερό Παρίσι είχε καλωσορίσει τους παίκτες του ανατολικού μπλοκ – άλλωστε εκτός της διοργανώτριας Γαλλίας οι τρεις άλλες εθνικές ήταν αυτές της ΕΣΣΔ, της φιναλίστ Γιουγκοσλαβίας και της Τσεχοσλοβακίας.

Και τότε η Πόλη του Φωτός και της μόδας, αλλά και μαζί τους ο κόσμος του ποδοσφαίρου υποκλίθηκε σε έναν ανέλπιστο σταρ. Τον σπουδαίο σοβιετικό τερματοφύλακα Λεβ Γιασίν. Ο οποίος δεν εντυπωσίασε μόνο με τις επιδόσεις του, αλλά και με το απίστευτο στιλ του – τόσο παράταιρο με τη στερεοτυπική αντίληψη της Δύσης και των Παριζιάνων για τους σοβιετικούς πολίτες.

Παρά την αποτυχία της εθνικής Γαλλίας και τη σχετικά μικρή προσέλευση στον τελικό – μόλις 18.000 άνθρωποι για να δουν την ΕΣΣΔ να νικά τη Γιουγκοσλαβία – η διοργάνωση στέφθηκε με επιτυχία. Και έτσι στο επόμενο Euro δήλωσαν συμμετοχή όλες οι ομάδες της UEFA.

Ηταν πια 60s, τo ποδόσφαιρο άλλαζε και αυτό, έβγαινε από το καβούκι του και γνώριζε τον κόσμο. Παράλληλα ένα ευρύτερο κοινό αναγνώριζε στους ποδοσφαιριστές στοιχεία αστεριών του κινηματογράφου. Αλλωστε όλο και περισσότερες βεντέτες των γηπέδων άρχισαν να υπηρετούν και το πρότυπο του αστέρα εκτός γηπέδων – δεν ήταν πια άξεστοι μπαλαδόροι γεμάτοι λάσπες, ιδρώτα και εκδορές, αλλά άνδρες με στιλ, το οποίο επεδείκνυαν με κάθε ευκαιρία.

Ηταν τα χρόνια που ο Τζιάνι Ριβέρα της Σκουάντρα Ατζούρα ποζάριζε όλο στιλ διαβάζοντας «Topolino» το αντίστοιχο του «Τιραμόλα». Ηταν τα χρόνια που ο Τζορτζ Μπεστ γοήτευε κάθε θηλυκό στο πέρασμά του – «αν είχα γεννηθεί άσχημος ούτε που θα ξέρατε τον Πελέ» είχε πει και ίσως να είχε δίκιο. Ηταν τα χρόνια που οι γερμανικές αυτοβιομηχανίες έσπευδαν να ζητήσουν από τον Φραντς Μπεκενμπάουερ και τον Γκερντ Μίλερ να ποζάρουν δίπλα στα οχήματά τους. Που τα swinging 60ς του Λονδίνου έβρισκαν την ενσάρκωσή τους στον στιλάτο αρχηγό της Εθνικής Αγγλίας τον Μπόμπι Μουρ. 

Πολύ πριν από τον Ντέιβιντ Μπέκαμ. Δεκάδες χρόνια προτού ο Κριστιάνο Ρονάλντο προτιμήσει να χάσει από το να βγει αχτένιστος. Αμέτρητα λεπτά ποδοσφαιρικών αγώνων προτού ο Πικέ ρίξει την Σακίρα, υπήρχαν παίκτες που έμαθαν στην (ποδοσφαιρική) Ευρώπη ότι η μπάλα και το στιλ μπορούν να συνυπάρξουν.

Ακολουθούν 15 περιπτώσεις, ποδοσφαιριστών που είχαν στιλ όσο και ταλέντο.

1.Τζιάνι Ριβέρα, ο κομψός παίκτης της Μίλαν φωτογραφημένος στο σπίτι του. Επαιξε με την πρωταθλήτρια Ευρώπης εθνική Ιταλίας το 1968, κέρδισε τη Χρυσή Μπάλα το 1969 και οδήγησε τη Σκουάντρα Ατζούρα ως τον τελικό του Μουντιάλ του 1970.

2.Λεβ Γιασίν, ο θρυλικός τερματοφύλακας της Σοβιετικής Ενωσης, έμεινε στην ιστορία με το προσωνύμιο «Μαύρη αράχνη». Το 1960 η ΕΣΣΔ ήταν νικήτρια. Το 1964, στην επόμενη διοργάνωση δηλαδή, έφτασε μέχρι τον τελικό, αλλά έχασε από την Ισπανία.

3.Ντράγκαν Τζάιτς, το είδωλο του Ερυθρού Αστέρα και ο ηγέτης της επίθεσης της Γιουγκοσλαβίας. Είχε σκοράρει κόντρα στην Ιταλία στον τελικό του 1968 αλλά οι Ιταλοί ισοφάρισαν και τελικά νίκησαν στον επαναληπτικό. Ομως σε εκείνη τη διοργάνωση το πιο διάσημο γκολ του ήταν κόντρα στην Αγγλία στον ημιτελικό, όταν με άνεση και στιλ πέρασε με λόμπα την μπάλα πάνω από τον θρυλικό Γκόρντον Μπανκς. Αντίστοιχο στιλ είχε και έξω από τα γήπεδα.

4.Μπόμπι Μουρ, ο πιο προβεβλημένος παίκτης του αγγλικού ποδοσφαίρου στο Euro του 1968, λογικό – ήταν αρχηγός των Λιονταριών που σήκωσε το Παγκόσμιο Κύπελλο στο Γουέμπλεϊ δύο καλοκαίρια νωρίτερα. Το στιλ του μαγνήτιζε τις γυναίκες.

5.Τζορτζ Μπεστ, δεν είχε απλώς στιλ και γοητεία, είχε και μπουτίκ. Και δεν μπορεί να λείπει από κανένα αφιέρωμα στο στιλ των ποδοσφαιριστών, αυτό το είδωλο της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ που ήταν τόσο διάσημος που είχε το προσωνύμιο «ο Πέμπτος Beatle».

6.Φραντς Μπεκενμπάουερ, είχε τέτοιο στιλ εντός γηπέδου που τον αποκαλούσαν «Κάιζερ». Θριάμβευσε με τη Μπάγερν Μονάχου και τη Δυτική Γερμανία θεωρείται ένας από τους μεγαλύτερους παίκτες στην ιστορία του αθλήματος.

7.Γκερντ Μίλερ, γνωστός για το χειρουργικό τελείωμα κάθε επίθεσης προς το τέρμα. Αν και είχε ύψος μόλις 1,76 μ., ο δυτικογερμανός επιθετικός, αναδείχθηκε ο πιο δεινός σκόρερ όλων των εποχών.

8.Κέβιν Κίγκαν, ο αρχηγός της αγγλικής ομάδας το 1976 και το 1980. Ηταν ένας άνδρας με στιλ και όχι μόνο αυτό – σχεδίασε ο ίδιος τη δική του σειρά ρούχων.

9. Πάουλ Μπράιτνερ, ο αναρχικός τους γερμανικού ποδοσφαίρου, έπαιξε με την Εθνική Δυτικής Γερμανίας 48 φορές. Και το έκανε παραμένοντας ένας μαοϊκός κομμουνιστής την εποχή που τέτοιες πεποιθήσεις δεν βοηθούσαν και πολύ την καριέρα.

10. Γιόχαν Κρόιφ, ένας από τους μεγαλύτερους παίκτες όλων των εποχών. Και από στιλ όμως, έσκιζε στη δεκαετία του 1970.

11. Ρέι Κλέμενς και Φιλ Νιλ, με παντελόνια καμπάνες, πουκάμισα με τεράστιους γιακάδες και casual chic στιλ. Συναντήθηκαν στη Λίβερπουλ και στην εθνική Αγγλίας το 1970.

12. Λόρι Κάνινγκχαμ, με το προσωνύμιο «Μαύρο Μαργαριτάρι». Βρετανός μέσος, που έγραψε όμως ιστορία στη Ρεάλ Μαδρίτης. Και με πολύ ραφιναρισμένο ενδυματολογικό στιλ.

13. Μισέλ Πλατινί και Πάολο Ρόσι, αστέρια της Γαλλίας και της Ιταλίας και της σπουδαίας Γιουβέντους. Εδώ όμως μιλάμε για στιλ, και το στιλ των δύο παικτών είναι ο ορισμός του casual chic στη δεκαετία του 1980.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News