Οσοι τον γνώριζαν, απόρησαν: είπε πραγματικά ότι θα κάνει κάτι τέτοιο; Κι όμως, είχε συναντηθεί με γνωστούς παλαίμαχους ποδοσφαιριστές του Παναθηναϊκού σε αίθουσα ξενοδοχείου και συζήτησε το ενδεχόμενο να τεθεί επικεφαλής της ιστορικής ομάδας που βρίσκεται πάλι σε οικονομικό αδιέξοδο.

Ο Σπύρος Θεοδωρόπουλος δεν είναι άσχετος. Ο 60χρονος επιχειρηματίας είναι  γνωστός οπαδός του Παναθηναϊκού και πάντα οι επιχειρήσεις του περιλαμβάνονταν στους χορηγούς της  ποδοσφαιρικής ομάδας αλλά και της αντίστοιχης του μπάσκετ. Ποτέ δεν ήταν στην πρώτη ομάδα των υποστηρικτών αλλά είχε νοικιάσει προβεβλημένη σουίτα στην Λεωφόρο δίπλα από εκείνη του προέδρου Γιάννη Αλαφούζου, παρέα με τον οποίον  πολλές φορές παρακολουθούσαν τον αγώνα.

Η είδηση ότι ο Σπύρος Θεοδωρόπουλος κάνει κίνηση να αναλάβει την υπερχρεωμένη ΠΑΕ μεταδόθηκε με ταχύτητα αστραπής. Ο κύκλος εμπλοκής επιχειρηματία στο ποδόσφαιρο μπήκε σε λειτουργία. Συνήθως η αρχική φάση της εμπλοκής είναι η υπερβολική κολακεία. Δημοσιογράφοι, εφημερίδες, πρώην ποδοσφαιριστές, υποψήφιοι συνεργάτες, οι αναζητούντες ρόλο συμβούλου, όλοι, αρχίζουν να  «γλείφουν» τον επιχειρηματία. Εκείνη την μέρα τα αθλητικά μέσα ενημέρωσης μετατράπηκαν σε  επιχειρηματικές εφημερίδες. Άρχισαν να εκθειάζουν την  «λαμπρή» επιχειρηματική πορεία του Σπύρου Θεοδωρόπουλου. Ολοι είχαν να πουν έναν καλό λόγο.…

Με καταγωγή από ημιορεινή περιοχή της Στερεάς, ο νεαρός Σπύρος Θεοδωρόπουλος άρχισε το επιχειρείν από την οικογενειακή επιχείρηση παραγωγής γαλακτοκομικών προϊόντων Recor. Γιαούρτι, τυριά, βούτυρο και σκληρή δουλειά, κάπου στα Πατήσια…

Ο Σπύρος, όπως κάθε φιλόδοξος νέος, θέλει να ξεπεράσει την οικογενειακή επιχείρηση και θα προσανατολιστεί στα ζαχαρώδη που έχουν μεγαλύτερο περιθώριο κέρδους. Εχει σπουδάσει στην ΑΣΟΕΕ και το 1986 είναι έτοιμος για το μεγάλο άλμα. Αγοράζει το 50% της τότε CHIPITA, εταιρείας που παράγει γαριδάκια, ενώ το 1989 εξαγοράζει και το υπόλοιπο 50%. Η δουλειά πάει καλά αλλά θέλει πλέον να ξεφύγει από τα ανθυγιεινά γαριδάκια. Στο παρελθόν, εκτός από ζαχαρώδη, είχε ασχοληθεί με πραλίνα, κάνοντας μάλιστα εξαγωγές. Η ιδέα είναι να πωλεί πραλίνα πιο ακριβά, μέσα σε ζυμάρι. Το κρουασάν είναι το μέλλον. Το (σχεδόν) υγιεινό, πρόχειρο φαγητό που χορταίνει νέους και μεγάλους στο σχολείο, στη δουλειά, μεταφέρεται εύκολα και δεν χαλάει παρά μόνον μετά από πολλές ημέρες. Το σνακ των φτωχών!

Ωραία ιδέα αλλά δεν υπάρχουν λεφτά. Πώς θα κάνει βιομηχανία κρουασάν; Αρχίζει κύκλο επαφών με επενδυτές. Οι περισσότεροι δεν είναι πρόθυμοι να ενισχύσουν την ιδέα. Άλλοι τη θεωρούν ανέφικτη, άλλοι δεν πιστεύουν ότι θα είναι κερδοφόρα, μερικοί τον «σνομπάρουν».  Τελικά γίνεται το θαύμα. Κάποιοι από το κατεστημένο του παλιού κεφαλαίου (ΤΙΤΑΝ, Alpha Finance) πείθουν ξένους (De Benedetti) αλλά και μια ισχυρή οικογένεια Σαουδαράβων και Λιβανέζων επενδυτών (Olayan) που κατοικούν στην Ελλάδα. Ολοι αυτοί επενδύουν.

Βρισκόμαστε στο 1990 και η νέα Chipita, είναι γεγονός. Τα κρουασάν γίνονται μόδα, κυρίως στους νέους και η εταιρεία το 1994 μπαίνει στο Χρηματιστήριο. Ο Σπ. Θεοδωρόπουλος είναι πλέον μεγάλος βιομήχανος. Αρχίζει να κάνει αυτό που του αρέσει, δημιουργεί εργοστάσια σε χώρες όπως Βουλγαρία, Ρουμανία, Πορτογαλία, Πολωνία, Ρωσία, ΗΠΑ, Νιγηρία, καθώς και συνεργασίες σε Αίγυπτο, Σαουδική Αραβία και Μεξικό. Κάνει συμμαχία με την Pepsico που δεν πάει καλά αλλά συνεχίζει να επεκτείνεται στο εξωτερικό.

Κάποιοι μέτοχοι ασκούν κριτική ότι επεκτείνεται σε βάρος της κερδοφορίας που δεν είναι η αναμενόμενη. Κατέχει όμως το παιχνίδι της επέκτασης και τα βήματά του συναντώνται με έναν ισχυρό της βιομηχανίας τροφίμων, τον Δημήτρη Δασκαλόπουλο. Κι αυτός επιθυμεί γρήγορη επέκταση για να πουλήσει την εταιρεία που είχε κληρονομήσει από τον πατέρα του. Το 2006 η Chipita συγχωνεύεται με τη Δέλτα, τη Goody’s και τον Μπάρμπα Στάθη,  δημιουργώντας τη Vivartia.

Προκύπτει έτσι η μεγαλύτερη  βιομηχανία τροφίμων στα Βαλκάνια και είναι ελληνική. Και ο αρχικός κρυφός στόχος, η πώληση των εταιρειών, γίνεται πραγματικότητα! Σε ένα χρόνο η εταιρεία αγοράζεται από τη MIG που είχε δημιουργήσει ο Ανδρέας Βγενόπουλος. Το παρασκήνιο της περιόδου αυτής είναι άγνωστο αλλά φαίνεται ότι ο Βγενόπουλος αντιλαμβάνεται κάποια στιγμή ότι ο Δασκαλόπουλος πήρε τα (πολλά) χρήματα που του προσέφερε η MIG αλλά επιδιώκει να παραμείνει το μεγάλο αφεντικό. Εξοργισμένος με την πρόθεση του Δασκαλόπουλου και καθώς έχει ήδη την πλειοψηφία των μετοχών, αποβάλλει τον γιο του ιδρυτή από τη Vivartia και όλες τις θυγατρικές της. Ο Δασκαλόπουλος κατηγορεί τον Θεοδωρόπουλο ότι, ενώ τον έκανε συνεταίρο «και τον έσωσε», αυτός «τον πούλησε στον Βγενόπουλο». Η αλήθεια είναι ότι ο Σπ. Θεοδωρόπουλος,  από το 2007 έως το 2010, είναι Διευθύνων Σύμβουλος της Vivartia, της μεγαλύτερης θυγατρικής της MIG.

Ο Σπύρος Θεοδωρόπουλος όμως είναι επιχειρηματίας, δεν είναι μάνατζερ, δεν μπορεί να γίνει στέλεχος ομίλου. Άλλωστε είμαστε στο 2010, η κρίση της ελληνικής οικονομίας έχει αρχίσει, απειλεί όλες τις εταιρείες και ο Βγενόπουλος αναζητεί μια λύση που θα απαλλάξει τον όμιλό του από κάποια βάρη. Ο Θεοδωρόπουλος, θέλει να αποκτήσει πάλι την «εταιρεία του» και την «ανεξαρτησία» του. Το καλοκαίρι του 2010 βρίσκουν την λύση. Η Chipita  «αυτονομείται» από την MIG και ανήκει πλέον σε επενδυτές, δηλαδή στον Σπύρο Θεοδωρόπουλο και στους φίλους από το παρελθόν, τον όμιλο Olayan. Πάλι μεγάλα σχέδια. Θα μπουν στο Χρηματιστήριο, θα αναπτυχθούν στις πέντε ηπείρους, το μέλλον είναι μπροστά. Η αλήθεια είναι ότι τα σχέδια δεν υλοποιήθηκαν ακριβώς όπως τα περιέγραφαν οι αρχικές εξαγγελίες. Η είσοδος στο Χρηματιστήριο δεν έγινε, η έδρα της εταιρείας πήγε έξω, μετά επέστρεψε στην Ελλάδα, τα κέρδη που εμφανίστηκαν ήταν λίγα και δεν προέρχονταν από οργανικές δραστηριότητες αλλά από τα κεφάλαια που είχαν συγκεντρωθεί.

Ο κ. Θεοδωρόπουλος όμως,  είναι μεγάλος μάστορας στην επέκταση. Έτσι ξεπερνιούνται τα πολλά (μικρά) προβλήματα, δηλαδή να τα βάλεις σε ένα μεγαλύτερο «κουβά». Στις αρχές του 2017, ο άρχοντας των κρουασάν επεκτείνεται στα αλλαντικά. Η αλλαντοβιομηχανία Νίκας είναι πρόβλημα για τις τράπεζες. Η λύση είναι να αγοραστεί από ένα επιτυχημένο σχήμα, την Chipita. Νέος θρίαμβος με τον οποίο, όλοι είναι ευχαριστημένοι. Οι τράπεζες έλυσαν ένα πρόβλημα, η Chipita γίνεται μεγαλύτερη, οι μέτοχοί της έχουν νέες ελπίδες για κέρδη…

Σ’ αυτήν ακριβώς την φάση, έρχεται το πρόβλημα του Παναθηναϊκού. Η αλήθεια είναι δεν του ήρθε, αυτός πήγε να το συναντήσει. Θέλει να βάλει δεκάδες εκατομμύρια που χρειάζεται η ομάδα για να ξεφύγει από τα πιεστικά προβλήματά της; Όχι ακριβώς,  αλλά αυτό ονειρεύονται οι παλαίμαχοι κι άλλοι καταφερτζήδες του ποδοσφαίρου.

Ο Θεοδωρόπουλος θέλει να τεθεί εγγυητής μιας λύσης. Να γίνει εκστρατεία ώστε να καταβάλλει κάθε (τρόπος του λέγειν) οπαδός από 50 ευρώ και από τα εκατομμύρια που θα συγκεντρωθούν να αντιμετωπιστούν οι ανάγκες. Ο ίδιος κι άλλοι εύποροι να βάλουν μεγαλύτερα ποσά. Θα μπορούσε για παράδειγμα να διαθέσει 500.000 ευρώ, όσα περίπου διαθέτει κάθε χρόνο για χορηγίες.

Πριν ολοκληρωθεί η συνάντηση για να συζητηθεί η ιδέα, οι αθλητικοί συντάκτες που παρακολουθούν τον Παναθηναϊκό είχαν ενημερωθεί για το ενδιαφέρον του κ. Θεοδωρόπουλου. Οι  περισσότεροι άρχισαν να εκθειάζουν τον σπουδαίο επιχειρηματία – βάζελο.

Ο ίδιος νόμιζε ότι πάει για μια ευχάριστη κουβέντα, ήθελε να πει εδώ είμαστε και εμείς, να αποσπάσει και μια ευνοϊκή δημοσιότητα αλλά βρέθηκε να «φορτώνεται»  υποχρεώσεις πάνω από 50 εκατ. ευρώ. Φοβήθηκε.

Δεν χρειάστηκε να συμπληρωθούν 24 ώρες για να καταλάβει που πάνε να τον μπλέξουν και δραπέτευσε από τον παραλογισμό, σεμνά όπως του ταιριάζει,  με ολιγόλογη δήλωση: “Πρόθεσή μου πάντα ήταν και είναι να βοηθήσω τον Παναθηναϊκό, ειδικά τις δύσκολες στιγμές που περνάει, δημιουργώντας έναν μηχανισμό μακροπρόθεσμης λύσης για την ομάδα με πρωταγωνιστικό ρόλο να έχουν οι παλαίμαχοι ποδοσφαιριστές.  Από τη στιγμή που δημιουργήθηκαν προσδοκίες άμεσης επίλυσης του μεγάλου οικονομικού προβλήματος του Παναθηναϊκού, είμαι υποχρεωμένος να σταματήσω την προσπάθεια καθότι δεν ήταν ποτέ στις προθέσεις ή και στις δυνατότητές μου η εξεύρεση μαγικής λύσης για την ομάδα μας”.

Πάντα ήταν έτσι. Δεν πρόκειται να παρασυρθεί από εγωισμό όπως ο Γιάννης Αλαφούζος που δαπάνησε 25-27 εκατ. ευρώ επειδή θύμωνε με τους οπαδούς που τον αποκαλούσαν «Αφραγκούζο». Ούτε έχει τον παρορμητική ψυχολογία του Ανδρέα Βγενόπουλου που έβαλε 22 εκατ. ευρώ στην ΠΑΕ για να μην είναι αφεντικό η οικογένεια Βαρδινογιάννη.

Ο Θεοδωρόπουλος αγαπάει τον Παναθηναϊκό αλλά δεν κάνει λάθη. Εχει τοποθετήσει την ομάδα του πολύ ψηλά στην καρδιά του, σε ένα ωραίο κουτί που γράφει 500 – 600.000 ευρώ. Αυτά είναι. Δεν υπάρχουν άλλα, ό,τι κι αν τραγουδούν οι οπαδοί της Θύρας 13.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News