Στον «Κύκλο με την Κιμωλία» η μάνα, που τη νοιάζει μόνο το παιδί της, το αφήνει να το πάρει η άλλη. Την ενδιαφέρει μόνο το παιδί να είναι καλά και να μεγαλώσει.

Ετσι, πιστεύω, πρέπει να αντιδράσουμε, όσοι (πραγματικά χιλιάδες) πιστέψαμε και δουλέψαμε με πάθος για το «Νέο Σχολείο» από το 2010.

Με το πρόγραμμα «Νέο Σχολείο», η Ελλάδα ξεκίνησε μια φιλόδοξη εκπαιδευτική μεταρρύθμιση που, αφενός ελάμβανε υπόψη την φιλοσοφία της ΕΕ για το Σχολείο του 21ου αιώνα (Europe, 2020), και έθετε στο κέντρο τον μαθητή, τον εκπαιδευτικό και τη σχολική μονάδα και, αφετέρου, συνδεόταν με τις σύγχρονες ανάγκες της χώρας και την ελληνική παράδοση του δημοκρατικού σχολείου (μεταρρύθμιση Παπανούτσου, 1964).

Το 2010 το υπουργείο Παιδείας επένδυσε στην ποιότητα και αποτελεσματικότητα της Πρωτοβάθμιας και Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης, λαμβάνοντας υπόψη τη σημασία των βαθμίδων αυτών στην εξέλιξη των μαθητών στην προσωπική, συλλογική και επαγγελματική τους ζωή,  με την πολιτική πρόταση για το Νέο Σχολείο, η οποία συγκροτούσε μια ποιοτική εκπαιδευτική μεταρρύθμιση.

Κι ενώ το Νέο Σχολείο, άρχισε να «ανθίζει» στη σχολική πράξη, όπως και σε άλλες χώρες της Ευρώπης που ξεκίνησαν την ίδια προσπάθεια (Ισπανία, Πορτογαλία Πολωνία, Ιταλία), εδώ ακολουθήθηκε η πεπατημένη οδός απέναντι σε κάθε απόπειρα εκπαιδευτικής αλλαγής, δηλαδή η οδός της συκοφάντησης και της αποδόμησής του από ένα, προκαταβολικά ναρκοθετημένο, συντεχνιακά, συνδικαλιστικά και κομματικά πεδίο. Το Νέο Σχολείο συκοφαντήθηκε ως «το νεοφιλελεύθερο σχολείο της Διαμαντοπούλου», έγιναν βίαιες επιθέσεις σε επιμορφωτικά κέντρα εκπαιδευτικών και όπου πραγματοποιούνταν ενημερωτικές ημερίδες, οργανώθηκαν προπηλακισμοί εναντίον Διευθυντών και Σχολικών Συμβούλων για την αποτροπή της εφαρμογής της Αυτοαξιολόγησης της Σχολικής Μονάδας,  που είχαν ως κατάληξη το γνωστό, πλέον, «η Μεταρρύθμιση που δεν έγινε», όπως προφητικά έγραψε ο μεγάλος Παιδαγωγός Αλέξης Δημαράς, ο πρωτοστάτης του Νέου Σχολείου.

Χάθηκαν με αυτό τον τρόπο έξι κρίσιμα χρόνια για τα Ελληνόπουλα και τη χώρα μας. Πολλοί μπορούν να πουν ότι αυτά πέρασαν πλέον στην ιστορία του εκπαιδευτικού μας συστήματος. Ωστόσο, φαίνεται ότι το Πρόγραμμα για το Νέο Σχολείο πατάει σε πολύ σύγχρονες αρχές, και δυνατές βάσεις και απαντάει στις σημερινές ανάγκες των μαθητών και της χώρας μας, που οι πολέμιοί του δεν κατάφεραν να ξηλώσουν.

Διαβάζοντας τις θέσεις, που κατέθεσε η Επιτροπή Διαλόγου για την Παιδεία στην Επιτροπή Μορφωτικών Υποθέσεων της Βουλής, με μεγάλη ικανοποίηση διαπιστώνουμε ότι η βασική ιδέα για το Νέο Σχολείο επιβιώνει, αφού βασικές του θέσεις όπως: τα Νέα Προγράμματα Σπουδών, οι Ξένες Γλώσσες, οι Τέχνες, ο αθλητισμός, οι όμιλοι μαθητών, η πιστοποίηση Αγγλικών και Πληροφορικής από το σχολείο, τα Πιστοποιητικά Παιδαγωγικής, Διοικητικής και Καθοδηγητικής Επάρκειας, ο αυτόνομος ρόλος του Λυκείου, η αναβάθμιση της Τεχνικής Εκπαίδευσης, η αυτοδυναμία της Σχολικής Μονάδας, η Εθνική Στρατηγική για την Επιμόρφωση, η Αυτοαξιολόγηση της Σχολικής Μονάδας,  κ.α. διατυπώνονται (με λίγο διαφορετική ρητορική, ίσως)  ως «νέες» προτάσεις.

Πράγματι, δεν υπάρχει μεγαλύτερη δικαίωση μιας προσπάθειας, όταν οι πολέμιοί της αναγκάζονται να την αποδεχτούν σε σημείο που να την εμφανίζουν πλέον ως δική τους, έστω και σε μία Επιτροπή που οι ίδιοι δημιούργησαν.

ΕΥΤΥΧΩΣ για τους μαθητές, τους νέους και τη χώρα μας το Νέο Σχολείο, στα λόγια τουλάχιστον, δικαιώνεται.

Ομως την ίδια στιγμή, στην πράξη «ξηλώνεται» ανηλεώς με κορυφαία παραδείγματα, την κατάργηση των Ολοήμερων Δημοτικών Σχολείων με Ενιαίο Αναμορφωμένο Πρόγραμμα και την κατάργηση των Πρότυπων-Πειραματικών Σχολείων.

Υπενθυμίζουμε ότι φέτος το 65% των μαθητών που τελειώνουν το Δημοτικό θα έπρεπε να δώσουν εξετάσεις στο σχολείο για το πρώτο πιστοποιητικό τους στα Αγγλικά και την Πληροφορική, αφού παρακολούθησαν από την Α΄ Δημοτικού το σχολείο αυτό.

Φαίνεται ότι το πάθος τους να καταστρέψουν κάθε τι προηγούμενο, υπερισχύει της αποδοχής του.

Η δικαίωση του Νέου Σχολείου πρέπει να αποτελέσει μια ευκαιρία για τη δημιουργία ευρέων κοινωνικών συμμαχιών, ώστε να υλοποιηθεί και να εδραιωθεί αυτή η σοβαρή και ρηξικέλευθη μεταρρύθμιση στην Πρωτοβάθμια και Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση. Εμάς ως μαχόμενους εκπαιδευτικούς μάς νοιάζει το ΣΧΟΛΕΙΟ και ας το εισηγηθεί η επιτροπή Γαβρόγλου και ας το ονομάσουν Rosa Luxembourg ή Σπάρτακο. Εμείς θα τους στηρίξουμε γιατί είναι  αυτό που χρειάζονται τα παιδιά και η Ελλάδα. Μόνο ας το κάνουν.

*Η Ελένη Μπούντα είναι Δρ. Ιστορίας, Σχολική Σύμβουλος

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News