Προφανώς δεν ήταν μόνο ο Αλέξης Τσίπρας υπεύθυνος για  τη συγκάλυψη της υπόθεσης σεξουαλικής παρενόχλησης του πρέσβη της Βενεζουέλας προς πέντε υπαλλήλους της Πρεσβείας. Σίγουρα πολλοί θα είχαν γίνει κοινωνοί των κατορθωμάτων του διπλωμάτη και θα είχαν θεωρήσει πολύ φυσικό να κρατήσουν το θέμα στο  σκοτάδι, και κυρίως οι αξιωματούχοι των κομμάτων που κυβερνούσαν τότε. Απλώς είμαι σίγουρος ότι οι λόγοι των υπολοίπων ήσαν κοινότοποι. Ησαν οι λόγοι που πάντα ακούγαμε και υποθέταμε σε τέτοιες περιπτώσεις συγκάλυψης, δηλαδή του  συνήθους υποκριτικού, κοινωνικού καθωσπρεπισμού που πάντα λειτουργεί υπέρ του ισχυρού.

Η παρέμβαση του τωρινού Πρωθυπουργού έχει ενδιαφέρον γιατί για πρώτη φορά μαθαίνουμε ότι υπάρχει και αριστερός, επαναστατικός καθωσπρεπισμός.

Σκέφτομαι πόσο μοιάζει η στάση του με εκείνη των χριστιανών παπάδων όλου του κόσμου. Οπως και εκείνοι για να διαφυλάξουν το όνομα της Εκκλησίας αφήνουν στο βαθύ σκοτάδι τα σεξουαλικά σκάνδαλα που ξεσπούν στους κόλπους της, αδιαφορώντας για τις πληγές σε σώματα και ψυχές ανθρώπων, έτσι και αυτός δεν κόπτεται για την αποκατάσταση της αξιοπρέπειας των γυναικών που εθίγησαν, δεν ενδιαφέρεται για την απόδοση δικαιοσύνης σύμφωνα με τους νόμους της κυρίαρχης χώρας, η μόνη του έννοια είναι να μη θιγεί η υπόληψη της Αριστεράς.

Δεν άκουσε ποτέ ο κ. Τσίπρας διεθνείς οργανώσεις και ειδικούς που κάνουν διαρκώς εκκλήσεις στα θύματα να μιλούν;

Να μην εκμεταλλευτούν την αδύναμη φύση του μπολιβαριανού συντρόφου τα συστημικά αστικά μέσα και διασύρουν στο όνομά του την παγκόσμια επανάσταση. Φαίνεται ότι ο ΣΥΡΙΖΑ έχει αναλάβει να υπερασπίζεται την αξιοπρέπεια των πολιτών μόνο έναντι των δανειστών.

Οπως προ μηνών ο Ανθιμος συμβούλευε να πέσουν οι τόνοι και να γίνει διακριτικός χειρισμός του θέματος του Παπάφειου για μην πληγεί το κύρος του ιδρύματος και της Εκκλησίας, έτσι και ο κ. Τσίπρας χαρακτηρίζει πολιτική ωριμότητα των θυμάτων τη σιωπή. Δηλαδή αυτή η χρόνια κακοδαιμονία της συνένοχης υποκρισίας που ταλάνιζε την κοινωνία μας ανέκαθεν (και όχι μόνο τη δική μας ασφαλώς) και ίσως τα τελευταία χρόνια έχει κάπως αρχίσει να ατονεί, της ενοχοποίησης δηλαδή των θυμάτων σεξουαλικής επίθεσης και εξαναγκασμού τους σε σιωπή, από τον Πρωθυπουργό ονομάζεται επαναστατική συμμόρφωση.

Δεν άκουσε ποτέ ο κ. Τσίπρας διεθνείς οργανώσεις και ειδικούς που κάνουν διαρκώς εκκλήσεις στα θύματα να μιλούν; Δεν ευαισθητοποιήθηκε όλα αυτά τα χρόνια από τις συστηματικές προσπάθειες απενοχοποίησης και απελευθέρωσης των άτυχων υπάρξεων που έβαλαν στο στόχαστρό τους παρόμοιοι αρρωστημένοι που εκμεταλλεύονται τη θέση εξουσίας τους, να μιλήσουν, να καταγγείλουν, να αμυνθούν; Πώς μπόρεσε να εξάρει και να επαινέσει την απόκρυψη και μάλιστα να τη θεωρήσει ώριμη πολιτική πράξη;

Ο Αλέξης Τσίπρας κατάφερε, χωρίς να έχει ο ίδιος την κύρια ευθύνη για την εξέλιξη αυτής της ιστορίας, να αναδείξει την πιο ενδιαφέρουσα πτυχή της. Πόσο μπορεί να μοιάσει με τα πιο συντηρητικά κόμματα, τους πιο συντηρητικούς θεσμούς και τα πιο συντηρητικά κομμάτια της κοινωνίας η Αριστερά όταν την καθοδηγεί μόνο ένα χωρίς αρχές ένστικτο αυτοσυντήρησης.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News