Επέστρεψε έπειτα από πολλούς μήνες απουσίας με αφορμή την αναγνώριση του γάμου των ομοφύλων. Τώρα, δεκαπέντε μήνες μετά το αντίο στο μπλογκ του, ο Αντριου Σάλιβαν – «ο πολιτικός αναλυτής της γενιάς του με τη μεγαλύτερη επιρροή», αλλά και συντηρητικός, ομπαμικός, ομοφυλόφιλος, φορέας του AIDS και καθολικός – γράφει στο New York Magazine για τον Ντόναλντ Τραμπ. Ή μάλλον για εκείνο το «φαινόμενο που μπορεί να καταστρέψει την φιλελεύθερη δημοκρατία και τη συνταγματική τάξη των ΗΠΑ».

Ο Σάλιβαν ξεκινάει την ανάλυσή του από την «Πολιτεία» του Πλάτωνα και τη θέση του Σωκράτη ότι «μόνο η δημοκρατία μπορεί να οδηγήσει σε τυραννία». Ο Μπαράκ Ομπάμα – λέει – είναι το ευτυχές παράδειγμα αυτού που ο ίδιος χαρακτηρίζει «παραλυτική και θυμική υπερδημοκρατικοποίηση» των προκριματικών εκλογών. Και η Σάρα Πέιλιν ήταν το πρώτο καμπανάκι που χτύπησε από αυτήν την ίδια υπερδημοκρατικοποίηση.

Ο Ντόναλντ Τραμπ, σήμερα, συστήνεται ως πανάκεια σε μια ολόκληρη δημογραφική, οικονομική, κοινωνική, θρησκευτική τάξη. Το μάτι που κλείνει στη βία, οι ύμνοι του στα βασανιστήρια, η απουσία αυτοελέγχου οδηγούν σε ένα συμπέρασμα: ο Τραμπ είναι ένα φασιστοειδές. Το σλόγκαν του – προσθέτει ο Σάλιβαν – είναι δυνατό: «Εάν σας αρέσει η Αμερική όπως είναι, ψηφίστε Κλίντον».

Οποιος λοιπόν πιστεύει ότι είναι αδύνατον να κερδίσει ο Τραμπ, κάνει ένα πολύ μεγάλο λάθος. Αλλά για τον Σάλιβαν υπάρχει μια λύση – αν και ο ίδιος αναγνωρίζει ότι είναι ελάχιστα δημοφιλής: «Μόνο οι ελίτ μπορούν να σώσουν τη δημοκρατία από τις υπερβολές που την αποσταθεροποιούν». Πλατωνικό και επικίνδυνο συμπέρασμα. Αλλά αυτή η μακροσκελής ανάλυση αξίζει πραγματικά να διαβαστεί.

Το αίτημα από την πλευρά του αμερικανού προέδρου διατυπώθηκε με τη μέγιστη δυνατή σαφήνεια: η Ευρώπη πρέπει να αναλάβει το μερίδιο της ευθύνης που της αναλογεί απέναντι στις προκλήσεις – και στρατιωτικές – με τις οποίες έρχεται αντιμέτωπη η Δύση. Η απάντηση από την πλευρά της γερμανίδας καγκελαρίου ήταν θετική.

Η Ανγκελα Μέρκελ δεν προχώρησε βέβαια σε λεπτομέρειες. Αυτές οι λεπτομέρειες, ωστόσο, υπάρχουν. Και βρίσκονται σε ένα έγγραφο του γερμανικού υπουργείου Αμυνας, το οποίο δημοσιεύουν κατ’ αποκλειστικότητα οι FT. Το έγγραφο – «ένα από τα πιο σημαντικά για το Βερολίνο στην πρόσφατη Ιστορία» – σηματοδοτεί ένα είδος επιτάχυνσης προς έναν στόχο που μέχρι πριν από μερικές δεκαετίες ήταν εντελώς αδιανόητος στη Γηραιά Ηπειρο: αυτόν της δημιουργίας ενός κοινού στρατού.

Στο έγγραφο αναφέρεται ότι οι τα κράτη μέλη θα πρέπει να συμφωνήσουν σε ένα κοινό γενικό επιτελείο και να προχωρήσουν «στον σχεδιασμό, την ανάπτυξη και την υλοποίηση» της ιδέας των κοινών δυνάμεων προκειμένου να ξεπεραστεί ο σημερινός «κατακερματισμός».

Το έγγραφο επρόκειτο να δοθεί στη δημοσιότητα στα τέλη Ιουνίου, αλλά η δημοσίευση αναβλήθηκε για τον Ιούλιο προκειμένου να μην συμπέσει με το δημοψήφισμα στη Βρετανία για την παραμονή της χώρας στην ΕΕ. Και μετά το δημοψήφισμα; Ισως ανοίξει ο δρόμος για να ακούγονται στρατιωτικά παραγγέλματα σε όλες τις γλώσσες της Ευρώπης.

Πριν αρχίσει κανείς να βγάζει βιαστικά συμπεράσματα για τον γαλλικό σωβινισμό και τη γαλλική τρέλα περί μεγαλείου, ας προσπαθήσει να μπει στη θέση του: ο Αντρέ Βαλινί, 59 χρονών και σοσιαλιστής, είναι υφυπουργός Εξωτερικών αρμόδιος για τη γαλλοφωνία. Και βγήκε εκτός εαυτού όταν έμαθε ότι ενόψει του ευρωπαϊκού πρωταθλήματος η γαλλική ομοσπονδία ποδοσφαίρου επέλεξε ως ύμνο της γαλλικής ομάδας ένα τραγούδι με αγγλικό στίχο. Αυτό είναι το I was made for lovin’ you έτσι όπως το έχει διασκευάσει το γαλλικό συγκρότημα Skip the Use.

Ο Βαλινί έκανε λόγο για «αδιανόητη και άθλια» επιλογή. «Το Euro 2016 – έγραψε σε ανακοίνωση που εξέδωσε – είναι μια μεγάλη λαϊκή και αθλητική γιορτή που θα φιλοξενηθεί στη Γαλλία. Θα έπρεπε επομένως να αναδεικνύει τη χώρα μας. Και τη γλώσσα μας!». Ο υφυπουργός συνεχίζει με τις προσπάθειες που καταβάλλει ο ίδιος και η Γαλλία για να υπερασπιστεί τη θέση των γαλλικών στον κόσμο και καλεί τη γαλλική ομοσπονδία να «μην βάλει αυτογκόλ».

Βέβαια ο ύμνος δεν είναι επίσημος. Απλώς η γαλλική ομοσπονδία άναψε το πράσινο φως σε μια πρωτοβουλία του ομίλου Carrefour, ο οποίος είναι σπόνσορας της γαλλικής ομάδας. Αλλά αυτή δεν είναι και η μόνη συμφορά που βρήκε τον Αντρέ Βαλινί. Γιατί πρόβλημα υπάρχει και με το τραγούδι της Γαλλίας στην Γιουροβίζιον: ο τραγουδιστής είναι Γάλλος (Amir), o τίτλος στα γαλλικά (J’ ai cherché), αλλά το ρεφρέν στα αγγλικά. Oh mon Dieu!

Η ομολογία του αυστραλού επιχειρηματία Κρεγκ Ράιτ ότι είναι αυτός ο μυστηριώδης Σατόσι Νακαμότο, ο άνθρωπος που εμπνεύστηκε το εικονικό νόμισμα bitcoin, έκανε τον γύρο του κόσμου.

Αλλά πέρα από το εάν ο Ράιτ λέει αλήθεια ή ψέματα (ο Economist, για παράδειγμα, διατηρεί ορισμένες αμφιβολίες), ο Τζουν Ιαν Ουόνγκ στο Quartz εξηγεί ότι τελικά αυτή η πληροφορία δεν έχει και τόση σημασία. Γιατί αντίθετα από τον Λίνους Τόρβαλντς, τον δημιουργό του λειτουργικού συστήματος Linux, ο Σατόσι Νακαμότο – όποιος και να είναι αυτός – δεν έχει την τελευταία λέξη στη δημιουργία του. Δεν μπορεί να αλλάξει τον κώδικα του εικονικού νομίσματος, αλλά ούτε και το blockhain, τον μηχανισμό που (όπως έλεγε και πάλι ο Economist πριν από έναν μήνα) είναι η μόνη εφεύρεση που έχει πραγματικά αξία στο bitcoin.

Το πραγματικά ενδιαφέρον στην ομολογία του Ράιτ είναι ότι αυτός ο μυστηριώδης Σατόσι κατέχει ένα εκατομμύριο bitcoin, ποσό που με τις σημερινές τιμές αντιστοιχεί σε μισό εκατομμύριο δολάρια. Ο Ράιτ θα μπορούσε να μπει στον πειρασμό να ρευστοποιήσει αυτόν τον πλούτο – πράγμα όμως που θα έκανε το νόμισμα να χάσει σε αξία και επομένως θα έβλαπτε τον ίδιο. Κατά τ’  άλλα, πάντως, δεν πρόκειται να υπάρξουν άλλες τεχνικές συνέπειες στο σύστημα. «Η ταυτότητα του Σατόσι Νακαμότο έχει την αξία ενός ιστορικού ανέκδοτου».