Όλα ξεκίνησαν στο διεθνές αεροδρόμιο της Ισλανδίας από ένα λάθος στο GPS. Εκεί όπου έφτασε την περασμένη Δευτέρα ο Νόελ Σάντιλαν κι εκεί όπου νοίκιασε ένα αυτοκίνητο για να πάει στο Ρέκιαβικ.

Το λάθος του ήταν ότι δεν πληκτρολόγησε σωστά τη διεύθυνση του ξενοδοχείου. Αλλά ο 28χρονος Αμερικανός ξεκίνησε να οδηγεί και δεν σταμάτησε παρά μόνο έπειτα από έξι ώρες και αφού χάθηκε στις εσχατιές της βόρειας Ισλανδίας. Γιατί, όμως, δεν σταμάτησε πολύ νωρίτερα; Πώς δεν αναρωτήθηκε έπειτα από δυο ώρες μήπως δεν πήγαινε κάτι καλά, παρά το γεγονός ότι ήξερε πως το Ρέκιαβικ από το αεροδρόμιο απείχε μόλις 45 λεπτά με το λεωφορείο; Τι ήταν αυτό που τον έκανε να συνεχίσει να οδηγεί;

Την απάντηση την έδωσε ο ίδιος στις δεκάδες ραδιοφωνικές συνεντεύξεις που παραχώρησε για να διηγηθεί την περιπέτειά του. Ηταν το τοπίο που τον υπνώτισε και δεν τον άφησε να σταματήσει. Ηταν τα άλογα – «Α, τα άλογα!» – που τον γοήτευσαν. Είχε δει τις ταμπέλες που έδειχναν ότι το Ρέκιαβικ βρισκόταν στην αντίθετη κατεύθυνση. Αλλά εκτός από το χιονισμένο τοπίο που τον παρέσυρε ήταν και κάτι ακόμη: η ακλόνητη πίστη του στην τεχνολογία. Και να φανταστεί κανείς ότι ήταν αυτή η ίδια τεχνολογία που τον πρόδωσε. Γιατί στη συσκευή είχε γράψει Laugarvegur αντί για Laugavegur. Αυτό το παραπάνω «R» τον έστειλε σε ένα ψαροχώρι στη Βόρεια Ισλανδία.

Οι κάτοικοι του χωριού Σιγκλοφιορντούρ τον λάτρεψαν. Και ήταν αυτοί που αποκάλυψαν στα μέσα ενημέρωσης την περιπέτειά του. «Τι όμορφο να δίνει κανείς τον καλύτερό του εαυτό σε ένα λάθος ταξίδι» έγραψε κάποιος από αυτούς. Και δεν μπορεί παρά να συμφωνήσει κανείς.

Πήρες το Ζίκα από το συνεργείο ή έβαλες βενζίνη στο Ζίκα; Μα τι λέτε, μπαίνει βενζίνη σε έναν ιό; Μα το συνεργείο και τα καύσιμα δεν αφορούν τον ιό αλλά το καινούργιο μοντέλο της ινδικής αυτοκινητοβιομηχανίας ΤΑΤΑ στο οποίο είχε δοθεί ήδη το όνομα Ζίκα – όπως ο ιός – και τώρα οι υπεύθυνοι  τρέχουν να το ξαναβαφτίσουν γιατί με τέτοιο όνομα, τέτοια εποχή, δεν πρόκειται να πουληθεί ούτε ένα για δείγμα.  Το όνομα αυτό είχε επιλεγεί από τα αρχικά των λέξεων Ζippy (γρήγορο)  και Car (αυτοκίνητο), αλλά με τον ιό Ζίκα να φέρνει στο νου τα χιλιάδες παιδιά που έχουν γεννηθεί με κρανιακή δυσπλασία εξαιτίας του, η επιλογή νέας ονομασίας ήταν μονόδρομος.

Δεν είναι πάντως η πρώτη φορά που μια εταιρία, παρόλο που έχει κάνει πρωτύτερα έρευνα και έχει ξοδέψει πολλές εκατοντάδες χιλιάδες ευρώ προκειμένου να καταλήξει στο όνομα που θα δώσει στο νέο του προϊόν, να διαλέγει ένα όνομα που θα αποβεί μοιραίο για το προϊόν. Στις αρχές της δεκαετίας του ’80 είχε κυκλοφορήσει στις ΗΠΑ μια διαιτητική σοκολάτα με το όνομα Ayds σχεδόν το ίδιο διάστημα που χτύπησε τον πλανήτη ο κεραυνός του AIDS. Όσες προσπάθειες και να έγιναν από την εταιρία, η σοκολάτα δεν πούλησε ποτέ.

Πόσοι αστροναύτες έχουν ταξιδέψει έως σήμερα στο διάστημα; 543. Και ποιο είναι το μεγαλύτερο πρόβλημά τους; Οποιος απαντήσει ότι είναι η έλλειψη βαρύτητας θα έχει κάνει λάθος. Γιατί αυτό που τους λείπει κυρίως είναι ο ύπνος. Αυτήν την έλλειψη έχουν  ζήσει στο πετσί τους ο αμερικανός αστροναύτης Σκοτ Κέλι και ο ρώσος συνάδελφός του Μιχαήλ Κορνιένκο, οι οποίοι βρίσκονται στον Διεθνή Διαστημικό Σταθμό με στόχο να παραμείνουν εκεί επί έναν ολόκληρο χρόνο.

Ο Κέλι ζει στον ISS από τον Μάρτιο του 2015 περίπου ως πειραματόζωο: οι εδικοί που τον παρακολουθούν θέλουν να διαπιστώσουν τι επιπτώσεις έχει στο σώμα και τον οργανισμό η μακρά παραμονή σε συνθήκες μικροβαρύτητας. Η μελέτη αυτή θα βοηθήσει στην προετοιμασία της πρώτης επανδρωμένης αποστολής στον Αρη. Εως σήμερα οι περισσότεροι αστροναύτες επέστρεψαν από τον σταθμό έπειτα από περίπου 180 ημέρες. Ο Κέλι και ο Κορνιένκο έχουν ήδη ξεπεράσει τις 300. Τι έχουν παρατηρήσει; Το πιο παράξενο πράγμα είναι ότι τα πέλματα των ποδιών γίνονται  μαλακά όπως των νεογέννητων. Και το πιο ανησυχητικό, οι διαταραχές στον ύπνο.

«Οι άνθρωποι στη Γη πιστεύουν ότι είναι ευχάριστο να κοιμάσαι στο Διάστημα. Αντίθετα είναι πιο δύσκολο απ’ όσο μπορείτε να φανταστείτε γιατί η στάση που παίρνεις όταν κοιμάσαι είναι η ίδια που έχεις στη διάρκεια της ημέρας. Κι έπειτα, δεν ξέρεις πού να βάλεις τα χέρια σου. Πρέπει να τα δέσεις στο κρεβάτι για να μην αιωρούνται μόνα τους από την έλλειψη βαρύτητας». Λείπει ακόμη και η ησυχία. «Το βουητό στον σταθμό είναι συνεχές, όπως και διάφοροι θόρυβοι. Αναγκάστηκα να βάλω ωτοασπίδες».

Ο Κέλι δεν είναι ο πρώτος που επισημαίνει αυτές τις δυσκολίες. Από μια μελέτη του 2014 αποκαλύφθηκε ότι οι πολλοί αστροναύτες κατέφυγαν στα υπνωτικά χάπια για να κερδίσουν τον ύπνο τους. Οσο για τα όνειρα που βλέπουν, είναι «τρελά»: «Μερικές φορές βλέπω διαστημικά, άλλες γήινα» λέει ο αμερικανός αστροναύτης. Ετσι όπως περιγράφει τα πράγματα πάντως, φέρνουν λίγο σε ζωντανό εφιάλτη.

Δεν είναι πολλοί, αλλά δεν τους λες  και στατιστικό λάθος: οι νέοι που γυρνούν την πλάτη στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης υπάρχουν και τους βρήκε – ίσως και με κάποια δυσκολία – ο Guardian. Ιδού μερικοί: Ο Σελάν, 31 χρόνων από την Καλιφόρνια, απενεργοποίησε τον λογαριασμό του στο Facebook τον περασμένο Δεκέμβριο («ο τοίχος μου είχε μετατραπεί σε ένα τσουνάμι προσωπικών στιγμών»). Ο Τζέισον, 26 χρόνων από τη Βαλτιμόρη, δεν έχει ούτε Facebook ούτε Twitter από τον Νοέμβριο του 2012 («Μια μέρα κατάλαβα πόσο χρόνο έχανα σε αυτές τις ιστοσελίδες. Και αναρωτήθηκα: Τι θα μπορούσα να κάνω όλον αυτόν τον χρόνο; Δεν επέστρεψα ποτέ). Ο Λόρεν, 22 χρόνων από τη Φλόριντα, κράτησε μόνο το Insragram («Ηξερε ο καθένας ανά πάσα στιγμή τι έκανα»). Πολλά από τα περίπου 200 σχόλια των αναγνωστών του Γκάρντιαν είναι επαινετικά. Αν και είναι βέβαιο ότι αυτή τη στιγμή κάποιοι από τους συντάκτες τους θα σκοτώνουν την ώρα τους στο Facebook.

«Έλα γρήγορα εδώ. Τυλίγομαι με αυτοκόλλητη ταινία. Άρχισε να τραβάς βίντεο και να χρονομετράς πόσο γρήγορα θα λυθώ!». Η φράση σας ακούγεται παράλογη; Μάλλον ανήκει στις πλέον συνηθισμένες. Τουλάχιστον στον κόσμο των «SMC-Social Media Challenges», δηλαδή σε απλά ελληνικά των «Προκλήσεων στα Μέσα κοινωνικής Δικτύωσης». Η συνέχεια λίγο πολύ γνωστή. Μόλις τραβηχτεί το επίμαχο φιλμάκι, που μπορεί να διαρκεί από λίγα δευτερόλεπτα έως κάποια λεπτά, ανεβαίνει στο διαδίκτυο κάτω από μια συγκεκριμένη ονομασία #hashtag για να το βρίσκουν όλοι οι ενδιαφερόμενοι που θέλουν να λάβουν μέρος στην συγκεκριμένη πρόκληση. Μέσω Instagram, Youtube και Facebook γίνεται viral δηλαδή το μαθαίνουν όλοι από γνωστούς και φίλους μέχρι τον κάθε τυχαίο χρήστη του Ιντερνετ και μέσα σε λίγα λεπτά το αστείο – έτσι  συνήθως το αντιμετωπίζουν όσοι λαμβάνουν μέρος σε αυτές τις προκλήσεις – συνεχίζεται.

Σε αυτό τον κόσμο, που μπορεί να σας φαίνεται παράξενος, ανήκουν εκατομμύρια άνθρωποι από όλο τον πλανήτη και από όλες τις ηλικίες, αφού συνήθως δεν υπάρχει κάποιο φίλτρο απαγόρευσης ή κάποια σήμανση επικινδυνότητας που να γνωστοποιεί τους κινδύνους της ζητούμενης πρόκλησης. Μα σήμανση για να μην – παραδείγματος χάρη – τυλιχτούμε με αυτοκόλλητη ταινία; Τι κίνδυνο μπορεί να ενέχει μια τέτοια πράξη, θα αναρωτιέστε. Την ίδια σκέψη έκαναν και χιλιάδες άνθρωποι που συμμετείχαν στο #Ducttapechallenge, δηλαδή στην  πρόκληση της αυτοκόλλητης ταινίας, που ήταν σε εξέλιξη πριν από λίγες ημέρες. Για τον 14χρονο Σκάιλαρ από τις Ηνωμένες Πολιτείες η συμμετοχή δεν εξελίχθηκε και σε τόσο μεγάλο αστείο. Στην προσπάθεια του να λυθεί σκόνταψε σε μια γωνία με αποτέλεσμα να τραυματίσει πολύ σοβαρά το μάτι του και το οπτικό νεύρο. Από τις 16 Ιανουαρίου νοσηλεύεται σε σοβαρή κατάσταση στο νοσοκομείο του Σιάτλ.

Η περίπτωση τραυματισμού του δεν είναι η πρώτη που προκύπτει από μια πρόκληση και σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία στις Ηνωμένες Πολιτείες υπάρχουν και ορισμένοι που έχουν τραυματισθεί θανάσιμα. Καμιά φορά, τα σόσιαλ μίντια σκοτώνουν.