Ο γερμανικός Τύπος για τις επιθέσεις που συγκλονίζουν και τρομάζουν τη Γερμανία / Το Nation για μια μονομαχία ανάμεσα στον Μπαράκ Ομπάμα και τη βαθιά Αμερική που θέλει να κρατάει αυτόματο όπλο / Ο Μάρτιν Γουλφ στους Financial Times για τους λόγους που ο πλανήτης θα σταθεί στα πόδια του και το 2016 / Η Libération για το ατίθασο πνεύμα ενός σατιρικού περιοδικού που παραμένει ζωντανό / Η Corriere della Sera (με νοσταλγία) για τη χρονιά που άρχισε το «ιταλικό θαύμα»
  • Frankfurter Allgemeine Zeitung και Die Welt (έντυπη έκδοση της Welt)

    Η συζήτηση για τις επιθέσεις στην Κολωνία άνοιξε. Θα ανοίξει και ο ασκός του Αιόλου;

    «Μόλις βγήκαμε από τον σταθμό νιώσαμε έκπληξη από τους ανθρώπους που είδαμε μπροστά μας. Μόνο νεαροί ξένοι. Περπατήσαμε ανάμεσα στο πλήθος όταν αισθάνθηκα ένα χέρι στα οπίσθιά μου, μετά στο στήθος μου. Στο τέλος με άγγιζαν παντού. Είχα τρομοκρατηθεί. Πιστεύω ότι με άγγιξαν πάνω από εκατό φορές σε μια απόσταση 200 μέτρων». Είναι μόνο μία από τις μαρτυρίες των ενενήντα νεαρών γυναικών που κατήγγειλαν ότι δέχθηκαν σεξουαλική επίθεση το βράδυ της Πρωτοχρονιάς στο κέντρο της Κολωνίας από «άνδρες αραβικής καταγωγής». Οι καταγγελίες προκαλούν σοκ στη Γερμανία, αλλά και φόβους ότι η άκρα δεξιά θα επιχειρήσει να εκμεταλλευτεί την κατάσταση ή ότι οι οπαδοί της θα επιχειρήσουν να απαντήσουν στα τυφλά στους δρόμους.

    Κυβέρνηση και αντιπολίτευση κρατούν χαμηλούς τόνους. Ενώ οι τοπικές Αρχές αντιδρούν μάλλον με αμηχανία. Η ανεξάρτητη δήμαρχος της Κολωνίας, για παράδειγμα, σύστησε στις γυναίκες να κρατούν αποστάσεις ασφαλείας. Η πρόταση αυτή προκάλεσε σάλο στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, με το hashtag#einearmlaenge (#απόσταση ενός μέτρου) να κάνει θραύση. Η οργή είναι έντονη μεταξύ των χρηστών του διαδικτύου καθώς βλέπουν ότι με τις υποδείξεις αυτές η δήμαρχος Χενριέτε Ρέκερ αποδίδει ένα μέρος των ευθυνών στα ίδια τα θύματα, καθώς του ζητά να κρατούν αποστάσεις από «ξένους», να παραμένουν κοντά στις παρέες τους και να μην απομακρύνονται ούτε σε στιγμές ξέφρενης διασκέδασης.

    Ο Τύπος, πάλι, κινείται πιο δυναμικά. Η δημοσιογράφος της FAZ Ουρσουλα Σέερ ζητά από τις αρχές τα «αυτονόητα». Να αποδοθούν δηλαδή ευθύνες στους θύτες ανεξαρτήτως εάν είναι μετανάστες ή όχι, να υπάρξει μεγαλύτερη αστυνομική παρουσία και χρήση των καμερών ασφαλείας, ενώ κατηγορεί τη νεοεκλεγείσα δήμαρχο θέτει νέα πρότυπα συμπεριφοράς και μάλιστα σε κυρίες και νεαρές κοπέλες. Η Ουρσουλα Σέερ θεωρεί την προτροπή της δημάρχου «τουλάχιστον ταπεινωτική» καθώς οι αρχές πρέπει να κάνουν την δουλειά τους χωρίς να ζητούν από τους πολίτες να αλλάξουν συμπεριφορά. Πολλοί είναι εκείνοι που υποστηρίζουν ότι μετά τις αποκαλύψεις για τα γεγονότα της Πρωτοχρονιάς, πέραν την Κολωνίας και σε άλλες πόλεις της Γερμανίας, η κυβέρνηση και οι αρχές πρέπει να λειτουργήσουν αυστηρά και με βάση τους νόμους, προκειμένου να απομακρυνθούν οι συνεχώς αυξανόμενες σκέψεις των πολιτών ότι τα μέσα ενημέρωσης και οι πολιτικοί κάνουν ορισμένες φορές τα στραβά μάτια για να μην πυροδοτήσουν ένα κλίμα απέχθειας προς την ακολουθούμενη μεταναστευτική πολιτική της Αγκελα Μέρκελ.

    Η Welt, πάντως, σχολιάζει την άποψη της δημοσιογράφου Μπριγκίτε Κέλε ότι δεν υπήρξε αντίδραση από τις φεμινιστικές οργανώσεις επειδή οι μετανάστες γι’ αυτές είναι περίπου προστατευόμενο είδος. Η δημοσιογράφος Χάνα Λούμαν αναφέρει ότι οι κατηγορίες της Κέλε έχουν έναν και μοναδικό σκοπό να ρίξουν νερό στο μύλο εκείνων που θέλουν την Γερμανία να γίνει πολύ αυστηρότερη έναντι όλων εκείνων που ζητούν βοήθεια στη χώρα. Όσο για τις φεμινιστικές οργανώσεις, μόνο σιωπηλές δεν έμειναν καθώς μιλούν για «τρόμο» και κάνουν αγώνα να βρουν τα θύματα και να μιλήσουν για τις επιθέσεις που δέχθηκαν.

    Στη Γερμανία η συζήτηση άνοιξε. Ανοιξε και ο ασκός του Αιόλου;

  • The Nation

    Αλλά η αυτοκρατορία της οπλοκατοχής αντεπιτίθεται

    Τι προσπαθεί να κάνει ο Μπαράκ Ομπάμα; Να κλείσει τα παράθυρα στο νομοθετικό πλαίσιο που αυτή τη στιγμή επιτρέπουν ακόμη και σε έναν ανήλικο, ο οποίος έχει καταδικαστεί για αδικήματα σχετικά με την οπλοχρησία, να παραγγείλει από το Διαδίκτυο όπλα. Ο αμερικανός πρόεδρος θέλει να λύσει αυτό το πρόβλημα με ρυθμίσεις που υποχρεώνουν τους πωλητές να έχουν άδεια πώλησης αλλά και να ελέγχουν το ποιόν των υποψήφιων αγοραστών (αυτό είναι το λεγόμενο backround check). Το θέμα είναι ότι το λόμπι των όπλων όχι μόνο δεν βρίσκεται σε θέση άμυνας, αλλά εξαπολύει μια συστηματική αντεπίθεση μέσα από δικαστήρια και πολιτειακά κοινοβούλια με έναν διπλό στόχο: αφενός να γίνουν ακόμη πιο αναιμικοί οι νόμοι για τον έλεγχο των όπλων και αφετέρου να απελευθερωθεί πλήρως η αγορά των αυτόματων όπλων.

    Οι περισσότερες επιθέσεις στην Αμερική γίνονται με ημιαυτόματα όπλα. Αλλά εάν η αντεπίθεση του λόμπι πετύχει, οι μακελάρηδες του μέλλοντος θα μπορούν να σκορπούν τον θάνατο με μυδραλιοβόλα. Οι ομοσπονδιακοί νόμοι απαγορεύουν την κατοχή τέτοιων όπλων σε φυσικά ή νομικά πρόσωπα. Η απαγόρευση όμως δεν συμπεριλαμβάνει τα «trust». Κάτι που επέτρεψε στον μίστερ Ράιαν Γουότσον από την Πενσυλβάνια και τον μίστερ Τζέι Λιντς από το Τέξας να συνεταιριστούν μαζί με άλλους και να λάβουν κατ’ αρχάς άδεια από το Bureau of Alcohol, Tobacco, Firearms and Explosives για την κατοχή αυτόματων όπλων. Η άδεια στη συνέχεια ανακλήθηκε και το trust κατέφυγε στη δικαιοσύνη. Και μην πιστέψει κανείς ότι πρόκειται για μια τυχαίες πρωτοβουλίες κάποιων «κολλημένων». Την εκστρατεία του trust χρηματοδοτούν διάφορα λόμπι υπέρ της οπλοκατοχής, όπως το Gun Owners of America, το οποίο έχει πιο ακραίες θέσεις από τη γνωστή National Rifle Association.

    Μοιάζει με μονομαχία στον κόκκινο ήλιο. Από τη μία πλευρά είναι ο δον Κιχώτης Μπαράκ Ομπάμα. Και από την άλλη, η βαθιά Αμερική που κρατάει αυτόματο όπλο.

  • Financial Times (με συνδρομή)

    Ο Μάρτιν Γουλφ λέει ότι μια παγκόσμια οικονομική καταστροφή είναι απίθανη. Ναι, αλλά μια ελληνική;

    Ενα έθνος είναι σε θέση να αντέξει μια αξιόλογη ποσότητα καταστροφής. Το είχε πει κάποτε ο Ανταμ Σμιθ σε έναν νεαρό Βρετανό που ανησυχούσε για τα πλήγματα που είχε δεχθεί η βρετανική αυτοκρατορία στις αμερικανικές αποικίες. Και ο Μάρτιν Γουλφ των FT παραφράζει τον πατέρα των οικονομικών επιστημών προκειμένου να αντλήσει τα δικά του συμπεράσματα για τις αντοχές του σημερινού κόσμου. Ποιο είναι το πιο βασικό από αυτά; Ότι η παγκόσμια οικονομία μπορεί να αντέξει μια καταστροφή πολύ μεγαλύτερη από αυτή που μπορεί να αντέξει ένα έθνος. Και το δεύτερο; Ότι μια παγκόσμια οικονομική καταστροφή είναι μάλλον απίθανη.

    Στο μεταξύ, να δούμε τι λένε οι στατιστικές. Από το 1946 η παγκόσμια οικονομία αναπτύσσεται σταθερά – αυτό συνέβη ακόμη και το «καταραμένο» 2009. Από το 1900 έως το 1946 δεν αναπτύχθηκε μόνο εννέα έτη – δηλαδή μόνο εννέα από τα 115 τελευταία χρόνια. Από τα τέλη του 18ου αιώνα, οπότε ατμομηχανή της ανάπτυξης έγινε η τεχνολογική πρόοδος, η οικονομία δεν έχει χάσει τη δυναμική της. Πότε θα σταματήσει να το κάνει; Όταν η έλλειψη πόρων ισοσκελίσει τα αποτελέσματα της τεχνολογικής προόδου. Από μια τέτοια εξέλιξη, όμως, επισημαίνει ο Μάρτιν Γουλφ, είμαστε ακόμη μακριά.

    Πότε μπήκε στη δίνη της αστάθειας η παγκόσμια οικονομία; Στους δύο παγκόσμιους πολέμους, στη Μεγάλη Υφεση της δεκαετίας του 1930, στις πετρελαϊκές κρίσεις της δεκαετίας του 1970 (που προκλήθηκαν από εμπόλεμες συρράξεις), στην αύξηση του πληθωρισμού που προκάλεσε η χρηματοδότηση του πολέμου του Βιετνάμ. Και μετά έχουμε τον πρώτο πόλεμο του Κόλπου, την ασιατική κρίση του 1998, την χρηματοπιστωτική κρίση του 2001, την οικονομική κρίση του 2009. Με λίγα λόγια, είναι αυτό το είδος των γεγονότων που πρέπει να μας κάνουν να ανησυχούμε: πόλεμοι και πληθωρισμός.

    Κι επειδή ο μεν πληθωρισμός μπορεί να ελεγχθεί, ενώ είναι απίθανη η εκλογή του πολεμοχαρούς Ντόναλντ Τραμπ στον Λευκό Οίκο, όπως απίθανος είναι και ένας πόλεμος ανάμεσα στο Ιράν και στη Σαουδική Αραβία ή ένας πυρηνικός πόλεμος ανάμεσα στην Ινδία και το Πακιστάν ή ακόμη και αυτή η κατάρρευση της ΕΕ, ο Μάρτιν Γουλφ μάς εύχεται καλή χρονιά. Και ο Ανταμ Σμιθ, θα προσθέταμε εμείς, ας βάλει το χέρι του. Γιατί πόση καταστροφή μπορεί να αντέξει η Ελλάδα;

  • Libération

    «Το Charlie Hebdo παραμένει ασύλληπτο»

    «Ο δολοφόνος παραμένει ασύλληπτος». Είναι ο τίτλος του Charlie Hebdo με αφορμή την επέτειο του ενός έτους από την αιματηρή επίθεση στα γραφεία του. Το σκίτσο του εξώφυλλου δεν αφήνει καμία αμφιβολία για το ποιος είναι ο δολοφόνος: ένας θεός ζωσμένος με ένα καλάζνικοφ και λερωμένος με αίμα. Το «Charlie παραμένει ασύλληπτο» γράφει η Libération αποτίνοντας τον δικό της φόρο τιμής στο σύμβολο της γαλλικής σάτιρας. Και στο κύριο άρθρο της εφημερίδας, ο διευθυντής της Libé Λοράν Ζοφρέν, αφού επαινεί τους σκιτσογράφους του περιοδικού για το γεγονός ότι «δεν κατέβασαν ποτέ τα μολύβια», εξηγεί γιατί δεν εκπλήσσει το γεγονός ότι ένα τμήμα της χώρας, «μειοψηφικό, αλλά σημαντικό, “δεν είναι Charlie”».

    Ο λόγος είναι απλός: ένα σατιρικό περιοδικό δεν μπορεί να είναι συναινετικό – η δουλειά του είναι να «ταράζει τις συνειδήσεις». Επομένως, «οι φονταμενταλιστές και οι ταυτοτικοί κάθε είδους είναι αδύνατον να αγαπούν το Charlie». Το αντίθετο θα ήταν ανησυχητικό. Γιατί θα σήμαινε ότι οι σκιτσογράφοι και οι συντάκτες του μαρτυρικού περιοδικού «θα λείαιναν τις γωνίες, θα συγκρατούσαν την οργή τους, θα ενδύονταν το ένδυμα της σεβάσμιας υποκρισίας». Δεν ζήτησαν κάτι τέτοιο τα εκατομμύρια των ανθρώπων που διαδήλωσαν πριν από ένα χρόνο, μετά την πολύνεκρη επίθεση, για να υπερασπιστούν την ελευθερία της έκφρασης.

    Αλλά όλοι αυτοί οι άνθρωποι, καταλήγει ο Ζοφρέν, μπορούν να είναι ήσυχοι: «Ενα χρόνο από το έγκλημα της 7ης Ιανουαρίου, μπορούμε να είμαστε σίγουροι για ένα πράγμα: το Charlie θα επιζήσει σε πείσμα των φανατικών, των πιστών, των γονατισμένων, των κομφορμιστών και των δογματικών».

  • Corriere della Sera (έντυπη έκδοση)

    «Ημασταν οι Κινέζοι της δεκαετίας του 1960»

    Ο τίτλος του σημειώματος ανήκει στην Τζουντίτα Μαρβέλι της Corierre della Sera. Αλλά περισσότερο από μια διαπίστωση για την Ιταλία του 1959, είναι μια συγκινητική αναδρομή σε μια χρονιά από την οποία είναι αδύνατον να λείψει μια δόση νοσταλγίας: εκείνη η Ιταλία, είναι η Ιταλία που λάτρεψε ολόκληρος ο κόσμος.

    Οι Ιταλοί ήταν οι Κινέζοι εκείνης της εποχή επειδή άρχιζε να διαμορφώνεται μια μεγάλη και καταναλωτική μεσαία τάξη. Επειδή το πετρέλαιο κόστιζε μόλις δύο δολάρια, η εργασία ήταν φθηνή και η οικονομία αναπτυσσόταν στους ασύλληπτους ρυθμούς του 7%. Αλλά ήταν και η χρονιά κατά την οποία οι απασχολούμενοι στη βιομηχανία και τις υπηρεσίες ξεπέρασαν τους απασχολούμενους στον αγροτικό τομέα, ήταν η χρονιά της Fiat, της οποίας το 600αρακι κόστιζε 590.000 λιρέτες, δεκατρείς μισθούς ενός εργάτη, ενώ σήμερα ένα αυτοκίνητο πόλης στοιχίζει οκτώ. Το 1959 άρχισαν να στρώνονται με άσφαλτο τα 700 χιλιόμετρα της «Autostrada del Sole» που συνδέουν τη Νάπολι με το Μιλάνο. Ο «Αυτοκινητόδρομος του Ηλιου» ολοκληρώθηκε το 1964. Και αν στα μέσα της δεκαετίας του ’50 στους ιταλικούς δρόμους κυκλοφορούσαν μόλις 700.000 αυτοκίνητα, δέκα χρόνια αργότερα είχαν φτάσει τα πέντε εκατομμύρια – για να γραφτεί η προϊστορία του κυκλοφοριακού. Η ιδιωτική κατανάλωση εκτοξεύεται στα ύψη, μέσα σε λίγα χρόνια τα ψυγεία, τηλεοράσεις και λοιπές ηλεκτρικές συσκευές μπαίνουν στα περισσότερα ιταλικά σπίτια.

    Ηταν στις 25 Μαΐου του 1959 που μια βρετανική εφημερίδα, η Daily Mail, μιλάει για «ιταλικό θαύμα». Ο χαρακτηρισμός θα ακολουθεί τη χώρα για χρόνια. Το θαύμα, όμως, δεν είναι μόνο οικονομικό. Η κινηματογραφική παραγωγή διπλασιάζεται, ο «Μεγάλος Πόλεμος» του Μάριο Μονιτσέλι και ο «Στρατηγός Ντελά Ροβέρε» του Ρομπέρτο Ροσελίνι κατακτούν το φεστιβάλ της Βενετίας, ενώ ο Φεντερίκο Φελίνι αρχίσει τα γυρίσματα του «Dolce Vita». Και ο «Γατόπαρδος», που εκδίδεται έναν χρόνο μετά τον θάνατο του Τζουζέπε Τομάζι ντι Λαμπεντούζα, γίνεται μπεστ σέλερ για να αφήσει στην λογοτεχνική ιστορία μια υπέροχη φράση: «Πρέπει να αλλάξουν τα πάντα για να μην αλλάξει τίποτα». Ηταν και η χρονιά του Ντομένικο Μοντούνιο, του Τζόνι Ντορέλι και του Αντριάνο Τσελεντάνο, με τα τραγούδια των οποίων διασκέδαζαν οι Ελληνες σε πάρτι και αναψυκτήρια.

    Από τότε άλλαξαν πολλά. Αλλά, όπως θα έλεγε και ο «Γατόπαρδος», μπορεί να μην άλλαξε και τίποτα.




text
  • Eνοχος και για βιασμό και για μαστροπεία ο Μίχος. Κοινώς, καλό 2045 και βλέπουμε


    29 Μαρτίου 2024, 11:03