Σαράντα οκτώ χρονών. Πρώην δημοσιογράφος. Υπουργός Παιδείας από το 2010 έως το 2014 και από το 2015 υπουργός Παιδείας. Αλλά κυρίως παλιός φίλος του πρωθυπουργού Κάμερον και σήμερα αντίπαλός του στη μάχη του δημοψηφίσματος. Καθώς απομένει λιγότερο από μία εβδομάδα έως τις κάλπες, το Politico εστιάζει στον Μάικλ Γκόουβ, το λιγότερο γνωστό πρόσωπο της εκστρατείας του Leave. «Ο εγκέφαλος πίσω από το Brexit» τιτλοφορείται το μακροσκελές άρθρο που υπογράφουν ο Τομ Μακτάγκ και ο Αλεξ Σπενς.

Οι δυο συντάκτες πιάνουν το νήμα από τη σχέση του Γκόουβ με τον Κάμερον – «εάν δεν ήταν ο Κάμερον, ο Γκόουβ δεν θα είχε φτάσει εδώ όπου είναι τώρα». Η σχέση όμως δεν ήταν μόνο πολιτική: «Ο Γκόουβ είναι ο νονός του Ιβαν, του μικρότερου γιου του Κάμερον. Οι γυναίκες τους είναι πολύ φίλες και τα παιδιά τους παίζουν μαζί». Και ήταν ακριβώς ο Κάμερον που πριν από δεκατέσσερα χρόνια έπεισε τον Γκόουβ να εγκαταλείψει τη δημοσιογραφία για να ριχτεί στη μάχη της πολιτικής. Κι αν είναι αλήθεια ότι εκπλήσσουν οι υψηλοί του τόνοι στην καμπάνια (πριν από μερικές ημέρες έδειξε τις Βρυξέλλες ως υπεύθυνες για τη διάδοση της τρομοκρατίας και του φασισμού σε διάφορες ευρωπαϊκές χώρες), είναι επίσης αλήθεια ότι ευρωσκεπτικιστής ήταν πάντοτε.

Η ιδεολογία του υποτίθεται ότι διαμορφώθηκε τη δεκαετία του 1970 όταν η επιχείρηση επεξεργασίας ψαριών που είχε ο πατέρας του έκλεισε εξαιτίας των κανονισμών που επέβαλε η ΕΕ στις ιχθυοκαλλιέργειες (ο ίδιος ο πατέρας πάντως είπε χθες στον Guardian ότι οι λόγοι του λουκέτου ήταν άλλοι).  Οταν τον περασμένο Φεβρουάριο ο Γκόουβ ανακοίνωσε την απόφασή του, ο Ρούπερτ Μέρντοκ, μεγιστάνας των μέσων ενημέρωσης που είναι ανοικτά υπέρ του Brexit, έγραψε στο Twitter ότι «οι φίλοι του ήξεραν πάντα ότι οι αρχές του θα υπερίσχυαν των προσωπικών του σχέσεων». Αρχές που σήμερα μπορεί να θέσουν τέλος στην πολιτική καριέρα του Ντέιβιντ Κάμερον.

Υπάρχουν πολλά πράγματα στα οποία μπορεί να σταθεί κανείς στην τραγωδία του Ορλάντο. Ένα είναι η ομοφοβία, ένα δεύτερο η διείσδυση της ιδεολογίας των τζιχαντιστών στις μουσουλμανικές κοινότητες, ένα τρίτο τα ψυχολογικά προβλήματα. Για πολλούς στην Αμερική, ωστόσο, γίνεται όλο και πιο σαφές ότι αυτό που κάνει τόσο αιματηρή ακόμη και την παραμικρή έκρηξη παράνοιας ή φανατισμού είναι η απίστευτη ευκολία με την οποία μπορεί να αποκτήσει κανείς όπλα.

Πόσο απίστευτα εύκολο; Την απάντηση έδωσε με ένα επιτόπιο ρεπορτάζ η Ελεν Ουμπίνας του Philadelphia Inquirer. Η αμερικανίδα δημοσιογράφος πήγε προσωπικά σε ένα οπλοπωλείο για να αγοράσει ένα AR15, ημιαυτόματο όπλο το οποίο είναι σχεδόν ίδιο με αυτό που χρησιμοποίησε ο δολοφόνος του Ορλάντο (εκείνο ήταν ένα Sig Sauer MCX). Κι όπως διαπίστωσε, πέρασαν μόλις επτά από τη στιγμή που έδειξε την ταυτότητά της ως τη στιγμή που ολοκλήρωσε τον υποτιθέμενο έλεγχο. Δεν χρειάστηκε καν να σκαρφιστεί κάποια ιστορία. Η ταυτότητα, η αμερικανική ιθαγένεια και τα περίπου 759,99 δολάρια που κοστίζει το όπλο αποδείχθηκαν υπεραρκετά.

Και το ερώτημα ανακύπτει αυθόρμητα: το βασικό πρόβλημα είναι οι τζιχαντιστές και οι παρανοϊκοί ή τα όπλα που μπορούν να πέσουν τόσο εύκολα στα χέρια τους;

«Αυτό που με ώθησε να γραφτώ ήταν η περιέργεια. Οφείλω να παραδεχθώ ότι δεν ξέρουμε και πολλά για τον ιδιωτικό τομέα εδώ στην Εθνοσυνέλευση». Αυτός που μιλάει στο Politico είναι ο Σέρτζιο Κορονάντο, ευρωβουλευτής των γάλλων Πρασίνων. Κι αυτό στο οποίο γράφτηκε είναι το Entreprise et Progrès, ένα σεμινάριο που χρηματοδοτείται από μια ομάδα επιχειρηματιών με σκοπό «να ανακαλύψουν οι γάλλοι βουλευτές τα μυστήρια ενός κόσμος μακρινού και ξένου: του κόσμου των επιχειρήσεων».

Το σεμινάριο διαρκεί μερικές ημέρες, ενώ περιλαμβάνει συναντήσεις με επιχειρηματίες, επισκέψεις στις επιχειρήσεις και παρακολουθήσεις των μίτινγκ της εταιρίας. Τον πρώτο χρόνο (2014) παρακολούθησαν το σεμινάριο 25 βουλευτές, πέρυσι 55, ενώ οι διοργανωτές ευελπιστούν ότι φέτος οι συμμετοχές θα αυξηθούν. Το επιχείρημα υπέρ της συμμετοχής ακούγεται εξάλλου πολύ πειστικό: «Τα συνδικάτα εκπροσωπούν το 6% του εργατικού δυναμικού στη Γαλλία. Εμείς οι μικρομεσαίες επιχειρήσεις εκπροσωπούμε το 80% των εργαζομένων. Οι βουλευτές πρέπει επομένως να μιλήσουν και μαζί μας».

Η LMVH & Kering, ο όμιλος στον οποίο ανήκει η Gucci και η Saint Laurent, δεν έκαναν κανένα σχόλιο. Ο μόνος που έκανε – κι αυτός υπό την προϋπόθεση της ανωνυμίας – ήταν «ο ιδρυτής ενός ιταλικού οίκου μόδας», ο οποίος δήλωσε «τρομοκρατημένος».

Για ποιον λόγο; Επειδή μία ημέρα νωρίτερα, ο Τζακ Μα, ιδιοκτήτης της κινεζικής πλατφόρμας διαδικτυακών αγορών Alibaba, δήλωσε ότι ναι μεν υπάρχει ένα πρόβλημα με τα προϊόντα μαϊμού, αλλά το πρόβλημα αυτό είναι πρόβλημα πνευματικής ιδιοκτησίας και όχι ποιότητας. Αντίθετα, για τον Μα τα προϊόντα αυτά είναι καλύτερα από τα αυθεντικά. Γιατί φτιάχνονται από«τις ίδιες επιχειρήσεις, τα ίδια χέρια, τις ίδιες πρώτες ύλες». Η κριτική του κινέζου μεγιστάνα – η οποία βρήκε τη θέση της στην πρώτη σελίδα των FT – δεν σταματά εδώ: το Διαδίκτυο, είπε, θα έπρεπε να είχε ήδη διδάξει σε όλους ότι ο τρόπος του επιχειρείν έχει αλλάξει σήμερα.

Είναι σαφές – πρόκειται για πόλεμο. Εναν πόλεμο ο οποίος δεν υπάρχει αμφιβολία ότι θα συνεχιστεί. Και ότι θα γίνεται όλο και πιο άγριος.

Η ιστορία είναι πάντα η ίδια: ο άνδρας που πάει με πολλές γυναίκες είναι «μέγας εραστής», η γυναίκα που πάει με πολλούς άνδρες είναι τουλάχιστον «εύκολη». Θα μπορούσε να αλλάξει αυτή η αντίληψη με τη σεξουαλική εκπαίδευση στο σχολείο; Αυτό φαίνεται να προτείνεται σε έκθεση για τη σεξουαλικότητα των νέων που συνέταξε το γαλλικό Υπατο Συμβούλιο Ισότητας.

Η Monde παρατηρεί ότι έως τώρα η σεξουαλική διαπαιδαγώγηση επικεντρωνόταν στην αναπαραγωγή, τις μεθόδους αντισύλληψης και στην προστασία από τα σεξουαλικώς μεταδιδόμενα νοσήματα. Μήπως όμως ήρθε η ώρα να δοθεί το βάρος στον ίδιο τον έρωτα, την ηδονή, τον σεβασμό και βέβαια τη σεξουαλική βία; Κι αν ναι, πώς μπορεί να γίνει αυτό; Το συμβούλιο που συνέταξε την έκθεση ξενικά από την κατάρτιση του προσωπικού.

Γιατί σημασία δεν έχει πια πώς θα χρησιμοποιούν οι νέοι το προφυλακτικό. Αλλά και πώς δεν θα διαχωρίζονται σε «μεγάλους εραστές» και «εύκολες».