Το Atlantic για τους «άλλους» ψηφοφόρους του Τραμπ / Το Politico για τα απίστευτα χιλιόμετρα μιας οδύσσειας / Το Post Internazionale για ένα ασυνήθιστο και πολύ ανθρώπινο πείραμα / Το Fatto Quotidiano για τα φέουδα της ποδοσφαιρικής βίας / Και το Bloomberg…
  • The Atlantic

    Περί δικαιώματος στο μη ορθό

    Μέχρι τώρα ξέραμε ότι ο Ντόναλντ Τραμπ ασκούσε γοητεία σε αυτό που συνθετικά λέμε «άλλη» Αμερική: την Αμερική του οργισμένου περιθωρίου, τη βαθιά Αμερική που μισεί τις ελίτ και αισθάνεται ότι απειλείται από τις γυναίκες, τους μαύρους, τους γκέι, τις πάσης φύσεως μειονότητες. Φαίνεται, ωστόσο, ότι ο υποψήφιος των Ρεπουμπλικανών γοητεύει και αρκετούς που για λόγους συντομίας θα χαρακτηρίζαμε καλλιεργημένους και πιο ανοικτούς στους αλλαγές που βιώνει ο κόσμος. Δεν είναι οι συνηθισμένοι ψηφοφόροι του. Αλλά οι «άλλοι».

    Το Atlantic μίλησε με έναν από αυτούς. Είναι 22 χρονών, ζει στο Σαν Φραντσίσκο, κερδίζει 60.000 δολάρια τον χρόνο, έχει σχέση με μια κοπέλα ασιατικής καταγωγής που κερδίζει τα τριπλάσια από αυτόν. Οι δυο τους ήταν από τους κερδισμένους της παγκοσμιοποίησης. Είναι νέοι, είναι άνθρωποι της πόλης. Μοιάζουν να είναι οι ιδανικοί ψηφοφόροι της Χίλαρι. Κι όμως, θα ψηφίσουν Τραμπ.  Γιατί; «Για μένα είναι ένα είδος αντίστασης στην κουλτούρα του πολιτικώς ορθού που διαβρώνει τη χώρα. Είναι σχεδόν αδύνατον να κάνεις μια πολιτισμένη και εποικοδομητική συζήτηση. Η διαφωνία σε κάνει αυτομάτως ρατσιστή, φασίστα, μισαλλόδοξο. Oταν βλέπω το Facebook να λογοκρίνει τις αιτιάσεις των Ρεπουμπλικανών ανησυχώ. Δεν ποστάρω πια σχόλια γιατί φοβάμαι ότι θα μου επιτεθούν. Ο Τραμπ στον Λευκό Οίκο θα με έκανε να νιώσω ότι μπορώ να μιλήσω χωρίς φόβο».

    Ο 22χρονος δηλώνει ότι τον εκφράζουν οι ιδέες της Αριστεράς στα θέματα των αμβλώσεων, των δικαιωμάτων των γκέι, του συστήματος υγείας, του διαχωρισμού Κράτους και Εκκλησίας και οι ιδέες της Δεξιάς στα θέματα της φορολογίας, της αξιοκρατίας, του νόμου και της τάξης, της προσωρινής απαγόρευσης στην είσοδο των μουσουλμάνων μεταναστών, του απομονωτισμού στη διεθνή πολιτική. «Εάν νικήσει η Χίλαρι θα υπάρχει όλο και μικρότερη ανοχή στις ιδέες της Δεξιάς» λέει.

    Ενώ αν κερδίσει ο Τραμπ βλέπει τους γκέι, τους μαύρους και τους μουσουλμάνους να καλοπερνάνε;

  • Politico

    Πόσα να ήταν;

    Σεπτέμβριος 2014. Εδώ και μερικές εβδομάδες οι τζιχαντιστές του Ισλαμικού Κράτους έχουν αρχίσει να κατακτούν τα εδάφη της ανατολικής Συρίας για να μετατρέψουν τελικά την πόλη της Ράκα σε άτυπη πρωτεύουσά τους. Ο συριακός στρατός έχει υποστεί πολλές απώλειες και λίγοι στρατιώτες είναι διατεθειμένοι να τεθούν στην υπηρεσία του Μπασάρ αλ Ασαντ. Ο Νταχμάν Αλσούβτ είναι ένας νεαρός Σύρος 25 χρονών. Εχει μόλις πάρει το πτυχίο του στην Ιατρική. Είναι νιόπαντρος. Αλλά μια μέρα αποφασίζει να φύγει και να αναζητήσει την τύχη του στην Ευρώπη.

    Είναι – τι άλλο; – μια δραματική περιπέτεια που ο Ζιλ Τζόνσον διηγείται στο Politico σαν ένα storymap το οποίο βοηθάει τον αναγνώστη να καταλάβει πόσα χιλιόμετρα διένυσε ο Νταχμάν και χιλιάδες άνθρωποι σαν κι αυτόν για να ξεφύγουν από τον όλεθρο του πολέμου. Σήμερα, ο Νταχμάν ζει στο Βέλγιο. «Αισθάνεται πλέον ασφαλής αλλά του λείπει το σπίτι του» γράφει ο Τζόνστον. «Και τώρα που βρίσκεται μόλις ένα βήμα πριν από την εκχώρηση του ασύλου, κάνει ό,τι μπορεί για να φέρει τη γυναίκα του στο Βέλγιο». Εκείνος πάντως αισιοδοξεί: «Τώρα, κι έπειτα απ’ όλη αυτή την κούραση, έχω ένα μέλλον. Και είμαι σίγουρος ότι σε αυτή τη χώρα θα καταφέρω να φτιάξω τη ζωή μου».

    Αν μη τι άλλο, έπειτα από τόσα χιλιόμετρα το αξίζει.

  • The Post Internazionale

    Κοιτώντας πέρα από τα σύνορα

    Τέσσερα λεπτά οπτικής επαφής: τόσα χρειάζονται για να δεθούν δυο άνθρωποι. Αποδείχθηκε για ακόμη μια φορά από ένα πείραμα  του πολωνικού παραρτήματος της Διεθνούς Αμνηστίας, το οποίο βασίστηκε στη θεωρία του ψυχολόγου Αρθουρ Εϊρον. Το πείραμα αυτή τη φορά πραγματοποιήθηκε στο Βερολίνο, την πόλη που κατάφερε περισσότερο από οποιαδήποτε άλλη να ξεπεράσει τις εθνικές, πολιτικές και θρησκευτικές διαιρέσεις.

    Στο βίντεο μερικοί πρόσφυγες, οι οποίοι έχουν φτάσει πρόσφατα από τη Σομαλία και τη Συρία συναντώνται για πρώτη φορά κοντά στο Τσεκ Πόιντ Τσάρλι, το σημείο ελέγχου – σύμβολο του τείχους του Βερολίνου, με μερικούς Ευρωπαίους από το Βέλγιο, την Ιταλία, τη Γερμανία, την Πολωνία και τη Βρετανία. «Θέλαμε τα πάντα να είναι όσο πιο φυσικά και αυθόρμητα γινόταν για να δούμε τις αντιδράσεις τόσο των προσφύγων όσο και των ευρωπαίων πολιτικών όταν κοιτιούνται μεταξύ τους στα μάτια» εξήγησαν οι υπεύθυνοι του πειράματος.

    Και ποιο ήταν το συμπέρασμα; Ότι υπάρχει μια κοινή «γλώσσα» που νικά οποιαδήποτε απόσταση.

  • Il Fatto Quotidiano (έντυπη έκδοση)

    Οι «δάρτες του Πέταλου του Νότου»

    Είναι – γράφει το Fatto Quotidiano – το φέουδο του κοκκινόμαυρου χουλιγκανισμού. Ξεκινάει από το Σέστο Σαν Τζοβάνι, το χωριό από το οποίο κατάγεται ο οπαδός της Μίλαν που είχε μαχαιρώσει έναν οπαδό της Γιουβέντους, και φτάνει ως τη Γένοβα όπου στον αγώνα Μίλαν – Σαμπντόρια «οι δάρτες του Πέταλου του Νότου» επιτέθηκαν στους οπαδούς των γηπεδούχων. Αλλοι ανήκουν στους «Πολεμιστές», άλλοι στον «Λάκο των Λεόντων», κάποιοι στις «Κοκκινόμαυρες Ταξιαρχίες».

    Τα μέλη τους δεν είναι απλώς οπαδοί: στο Νότιο Πέταλο του γηπέδου έχει στηθεί μια μεγάλη μπίζνα με ναρκωτικά και ό,τι άλλο μπορεί να φανταστεί κανείς. Το Πέταλο του Νότου έχει ήδη κατακτήσει τις κάτω κερκίδες του Μεάτσα – της ιστορικής έδρας της Μίλαν. Και ο στόχος είναι να κατακτήσει και τις πάνω για να αυξήσει τις δουλειές του.

    Oλα αυτά στην Ιταλία. Αλλά ακόμη κι αν αλλάξεις τα χρώματα των ομάδων, στην πραγματικότητα δεν αλλάζει τίποτε. Η βία είναι παντού.

  • Bloomberg

    Μια μοναδική μπύρα

    Κάθε εβδομάδα ανοίγουν στην Καλιφόρνια καμιά δεκαριά νέες μικρές ζυθοποιίες. Και δεν κάνουν καθόλου καλό στο περιβάλλον. Γιατί όπως εξηγεί στο Bloomberg ένας ερασιτέχνης ζυθοποιός, για την παραγωγή ενός μεγάλου ποτηριού μπύρας απαιτούνται 2,5 λίτρα νερού. Κάπως έτσι γεννήθηκε στις δυτικές ακτές των Ηνωμένων Πολιτειών η πρώτη ζυθοποιία, η οποία χρησιμοποιεί απόβλητα για την παραγωγή μπύρας – εννοείται αφού έχει προηγηθεί η κατάλληλη επεξεργασία.

    Στις Ηνωμένες Πολιτείες – υπενθυμίζει το Bloomberg – καταναλώνονται ετησίως 25 δισεκατομμύρια λίτρα μπύρας. Η «wastewarer beer» επομένως σηματοδοτεί ένα είδος επανάστασης ειδικά σε μια πολιτεία η οποία υποφέρει από χρόνια έλλειψη νερού. «Προς το παρόν είμαστε η μόνη ζυθοποιία που χρησιμοποιεί ανακυκλωμένο νερό» λέει ο Λένι Μεντόνκα, ιδιοκτήτης της Half Moon Bay Brewery. «Θα εκπαιδεύσουμε τον κόσμο να μην φοβάται και να καταλάβει την αξία των αποβλήτων». Και μια ενδιαφέρουσα λεπτομέρεια: Η ζυθοποιία του Λένι Μεντόνκα αγοράζει το ανακυκλωμένο νερό από τον μοναδικό παραγωγό στις ΗΠΑ: τη NASA.

    Αυτή η μπύρα τελικά είναι πράγματι μοναδική. Γιατί δεν έχει μόνο κάτι από αποχέτευση. Αλλά και κάτι το διαστημικό.




text
  • Με 830 ευρώ μισθό βλέπεις πια αλλιώς τη ζωή


    29 Μαρτίου 2024, 15:55