«Οι διαδηλώσεις είναι στο DNA της Γαλλίας. Είναι σαν η διαμαρτυρία στους δρόμους να είναι για κάθε γενιά ουσιώδες κομμάτι της ύπαρξής της. Ενα συλλογικό έθιμο, ο καρπός μιας εθνικής τάσης».

Η Ναταλί Νουγκερέντ, η πρώην διευθύντρια της Monde που σήμερα αρθρογραφεί στον Guardian, ξέρει πολύ καλά τη χώρα της. Από την απόσταση στην οποία βρίσκεται τώρα βλέπει τους συμπολίτες της να αντιδρούν δυναμικά στην εργασιακή μεταρρύθμιση που προωθεί η γαλλική κυβέρνηση. Βλέπει τα συνδικάτα ακόμη και να μπλοκάρουν το τύπωμα των εφημερίδων που αρνήθηκαν να δημοσιεύσουν μια ανακοίνωσή τους – δηλαδή όλων εκτός από την Humanité. Και βλέπει και το αντισυστημικό συναίσθημα να βρίσκει καταφύγιο στην Ακρα Δεξιά της Μαρίν Λεπέν και όχι στην Αριστερά όπως συνέβη στην Ελλάδα ή την Ισπανία. Και τι ακόμη; Εναν αδύναμο ηγέτη να φοβάται ότι η διαμαρτυρία μπορεί να εξελιχθεί σε κοινωνική εξέγερση όπως αυτή που έζησε η Γαλλία το 1995. Και το Βερολίνο και τις Βρυξέλλες να φοβούνται από την πλευρά τους ότι στο τέλος ο Ολάντ θα υποχωρήσει.

Το θέμα είναι – γράφει η γαλλίδα δημοσιογράφος – ότι η Γαλλία είναι η μοναδική χώρα που χτυπήθηκε από την κρίση του 2008 και δεν έχει κάνει ούτε μισή μεταρρύθμιση. Η μοναδική που έχει αρπαχτεί σε ένα εξαιρετικά ανελαστικό κράτος πρόνοιας, η μοναδική που δεν έχει προσαρμοστεί στην παγκοσμιοποίηση. Κι ενώ οι δημόσιες δαπάνες της χώρας δεν έχουν σταματήσει να αυξάνονται, η νεανική ανεργία βρίσκεται στο 24%. Κι εδώ είναι, σύμφωνα με την Νουγκερέντ, το πρόβλημα: η πολιτική κουλτούρα της Γαλλίας κάνει τους νέους να εξεγείρονται απέναντι σε οποιαδήποτε μεταρρύθμιση, ακόμη κι αν αυτή υποτίθεται ότι ευνοεί την είσοδό τους στην αγορά εργασίας. Γιατί αυτό που θέλουν είναι να μπουν σε «προστατευμένους κλάδους» με προνόμια και συμβάσεις αορίστου χρόνου.

Οι εξηγήσεις είναι πειστικές. Αλλά στη Ναταλί Νουγκερέντ δεν παύει να φαίνεται παράδοξο ένα γεγονός: αυτή η χώρα που άλλαξε τον κόσμο, προτιμά σήμερα τη μαζική ανεργία από τις ευέλικτες μορφές εργασίας.

Το πτώμα του μικρού Αϊλάν, του μικρού Σύρου που ξεβράστηκε στην παραλία του Μποντρούμ, έγινε το σύμβολο της μεταναστευτικής τραγωδίας. Οκτώ μήνες από τότε, ο πατέρας του Αμπντουλά Κουρντί, «καταδικασμένος να ζήσει», εκφράζει μια επιθυμία που δεν έχει ικανοποιηθεί: «Τα προσφυγόπουλα συνεχίζουν να πνίγονται κάθε μέρα, ο πόλεμος στη Συρία δεν έχει τελειώσει», λέει στη Repubblica. «Βλέπω χώρες που υψώνουν τείχη και άλλες που δεν μας θέλουν. Ο Αϊλάν μου πέθανε για το τίποτε, λίγα πράγματα έχουν αλλάξει».

Πικρά λόγια τη στιγμή που ο ΟΗΕ ανακοινώνει ότι η περασμένη εβδομάδα ήταν μία από τις χειρότερες στο μεταναστευτικό μέτωπο: τρία ναυάγια, 65 νεκροί και άλλοι 700 αγνοούμενοι ανάμεσα στους οποίους 400 παιδιά. «Στις κυβερνήσεις και σε εκείνους που τρομάζουν από τον ερχομό τόσων πολλών ανθρώπων θέλω να πω ότι δεν είναι πια ηθικά αποδεκτό να κλείνεις την πόρτα κατάμουτρα σε όποιον προσπαθεί να ξεφύγει από τον θάνατο και την ταπείνωση» δηλώνει ο τραγικός πατέρας. «Οποιος ανεβαίνει σε μια βάρκα δεν έχει εναλλακτική, πιστέψτε με».

Οι μεγάλες εφημερίδες της Ιαπωνίας άφησαν να περάσουν δυο – τρεις ημέρες πριν αξιολογήσουν την ιστορική επίσκεψη του Μπαράκ Ομπάμα στη Χιροσίμα. Οι εκτιμήσεις, ασφαλώς, είναι διαφορετικές. Επικεντρώνονται πάντως στο ίδιο σημείο: τη συγγνώμη που δεν ζήτησε ο αμερικανός πρόεδρος.

Η εφημερίδα Yomiuri Shimbun σημειώνει ότι «η Ιαπωνία δεν έψαξε εκείνη τη συγγνώμη αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι η χώρα συγχώρεσε εκείνον τον απάνθρωπο βομβαρδισμό». Η εφημερίδα του Τόκιο υπενθυμίζει ότι η πλειονότητα των Αμερικανών «δικαιολογεί ακόμη την χωρίς διακρίσεις σφαγή των αμάχων» με τον ισχυρισμό ότι ο βομβαρδισμός επιτάχυνε το τέλος του πολέμου ενώ απάλλαξε τις Ηνωμένες Πολιτείες από απώλειες εκατοντάδων χιλιάδων αμερικανών στρατιωτών. Υπογραμμίζει πάντως ότι «71 χρόνια μετά, η υποστήριξη αυτής της μονόπλευρης λογικής έχει αρχίσει να φθίνει, ενώ όλο και περισσότεροι Αμερικανοί, ειδικά στα νέες γενιές, αμφισβητούν τη βασιμότητα αυτής της θεωρίας».  Επομένως; «Αυτό που πρέπει να συμβεί είναι η Ιαπωνία να εργαστεί στην κατεύθυνση αυτής της αλλαγής των απόψεων της αμερικανικής κοινής γνώμης».

Η Asahi Shimbun, πάλι, διατηρεί πιο αυτοκριτική στάση. Εάν είναι αλήθεια ότι εκείνο του Ομπάμα είναι ένα μεγάλο βήμα αλλά μόνο ένα πρώτο βήμα, είναι εξίσου αλήθεια ότι «η Ιαπωνία έχει απέναντί της ανάλογες προκλήσεις σε σχέση με το παρελθόν της». Γιατί «πολλοί στην Ασία πιστεύουν ότι οι ατομικές βόμβες ήταν η δίκαιη συνέπεια των συνεχών εισβολών της Ιαπωνίας στις γειτονικές χώρες». Δεν έλειψαν μάλιστα εκείνοι στην Κίνα και τη Νότια Κορέα που «θεωρούν ότι με την επίσκεψή του στη Χιροσίμα, ο Μπαράκ Ομπάμα επισκίασε τις ιαπωνικές ευθύνες».

Η ιστορία διχάζει παντού. Και οι δύο εφημερίδες πάντως αναγνωρίζουν το εξής παράδοξο: ότι η πυρηνική δύναμη των ΗΠΑ προστατεύει σήμερα τη μοναδική χώρα που έπεσε θύμα αυτής ακριβώς της δύναμης.

Ποιος δεν ξέρει τους Millenials; Είναι εκείνοι οι τύποι που γεννήθηκαν κάπου στα τέλη της περασμένης χιλιετίας και σήμερα παίζουν στα δάχτυλα τις νέες τεχνολογίες και τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Είναι επίσης αυτοί που ζουν την ψηφιακή επανάσταση αλλά και τη μεγαλύτερη οικονομική κρίση από την εποχή της Μεγάλη Υφεσης. Αλλά υπάρχει πράγματι αυτή η Γενιά Υ; Ή μήπως είναι ένα φανταστικό κατασκεύασμα του μάρκετινγκ, ένα μυθολογικό ζώο, όπως λέει η El Pais;  Η αλήθεια, όπως πάντα, βρίσκεται κάπου στη μέση. Γιατί αν από τη μία πλευρά υπάρχει μια ναρκισσιστική γενιά που ανεβάζει στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης ό,τι κάνει και δεν κάνει για να αποκτήσει ταυτότητα, υπάρχει και μια γενιά – ακριβώς η ίδια – που δείχνει απαράμιλλο ζήλο για  την προστασία της ιδιωτικότητάς της. Χρησιμοποιεί ψευδώνυμα, θεωρεί ότι το Facebook μπαίνει πολύ στη ζωή της. Αυτά τα παιδιά είναι καταναλωτές, ναι. Αλλά θέλουν πρωταγωνιστικό ρόλο. Συμπέρασμα; Η Γενιά Υ δεν είναι μία. Millenials είναι και εκείνοι που ψάχνουν την ταυτότητά τους στα σόσιαλ μίντια και εκείνοι που ξέρουν πολύ καλά πού πατούν και πού πηγαίνουν.

Τα χρυσά τσακάλια θεωρούνται σχεδόν παρασιτικά ζώα. Οπως, όμως, έρχεται να αποκαλύψει μια έρευνα του πανεπιστημίου του Βελιγραδίου, που αναδημοσιεύει το New Scientist, είναι «καλοί φίλοι του περιβάλλοντος». Γιατί; «Τα ζώα αυτά, που ζουν στην κεντρική και νοτιοανατολική Ευρώπη, τη Μικρά Ασία, τη Μέση Ανατολή και τη Νοτιοανατολική Ασία διαδραματίζουν έναν πολύ σημαντικό ρόλο καθώς τρέφονται με σκουπίδια εξοικονομώντας έτσι εκατομμύρια ευρώ από τις υπηρεσίες συλλογής και διαχείρισης απορριμμάτων».

Το συμπέρασμα προέκυψε από τη μελέτη του περιεχομένου των στομαχιών 606 χρυσών τσακαλιών που ζουν σε διάφορες περιοχές της Σερβίας. «Τα χρυσά τσακάλια τρώνε και τρωκτικά. Κάθε χρόνο η Σερβία εξοικονομεί μισό εκατομμύριο ευρώ χάρις στη διατροφή τους» – στην Ευρώπη συνολικά το ποσό είναι δύο εκατομμύρια.  Απ’ ό,τι διαβάζουμε στη Wikipedia, χρυσά τσακάλια εδώ έχει στη Σάμο –είναι το μοναδικό νησί της Μεσογείου που φιλοξενεί το είδος. Καιρός να αρχίσει τις σχετικές έρευνες και το πανεπιστήμιο του Αιγαίου.