Συζητώντας με την Κική για το βιβλίο και την καμπάνια crowdfunding που διοργανώνω, μου ζήτησε να της απαντήσω στα 5W, επί το ελληνικότερον ποιος, που, πότε, τι, γιατί. Για τις υπόλοιπες «σάλτσες» αναλαμβάνω την ευθύνη.

Ποιος είσαι εσύ που μέσα στην κρίση και τη γενική αφραγκία θέλεις να βγάλεις βιβλίο και μάλιστα σε 2 εκδόσεις, ελληνική και αγγλική;

Μετά από μια εικοσαετία δουλειάς σε επιτελικές θέσεις μάρκετινγκ σε εταιρίες τροφίμων, δημιουργήσαμε με τη γυναίκα μου Μαριάννα τον ξενώνα «Αμανίτα» στην Τσαγκαράδα, στο Πήλιο, σε μια προνομιούχα θέση μεταξύ βουνού και θάλασσας. Κουβαλήσαμε μαζί μας τις γνώσεις και τις εμπειρίες μας, τις οικογενειακές μας καταβολές, τις εργασιακές μας προσλαμβάνουσες, ό,τι είχαμε δει στα ταξίδια μας. Πολύ συχνά μου έρχεται στη μνήμη μια ιστορία, που θα μπορούσε να αποτελεί και την απαρχή όλης αυτής της ενασχόλησής μου με τη φιλοξενία και τη γαστρονομία:

Το 1992 είμαι υπεύθυνος προϊόντος (product manager) εταιρίας τροφίμων και με στέλνουν στην Ιταλία να παρακολουθήσω και να εγκρίνω την εκτύπωση χάρτινης σακούλας για αλεύρι. Η εκτύπωση γίνεται σε πεδινό χωριό κοντά στην Πάδοβα. Καταλύουμε στο πανδοχείο – εστιατόριο του χωριού, στην αυλή του οποίου είμαστε καλεσμένοι το βράδυ σε τραπέζι από τον υπεύθυνο μάρκετινγκ της εκτυπωτικής εταιρίας.

Έρχεται ο ξενοδόχος – εστιάτορας- σερβιτόρος να πάρει την παραγγελία και παρουσιάζοντας τα φαγητά μάς λέει πρώτα από όλα «με υπερηφάνεια σας παρουσιάζω σήμερα ένα από τα γαστρονομικά διαμάντια της περιοχής -Μικρά γατόψαρα τηγανητά με πολέντα – ένα είδος που είχε εξαφανιστεί λόγω μόλυνσης των καναλιών και επέστρεψε ξανά μετά από δεκαετίες». Όπως ήταν φυσικό το παράγγειλα.

Κλασσικό φαγητό της κουζίνας της φτώχιας (cucina povera), μικρά σαν γάβρος ποταμοψαράκια τηγανητά, συνοδευμένα με πολέντα για χόρταση. Η μεγάλη μου έκπληξη ήταν όταν μετά το γεύμα ο συμπαθέστατος επαγγελματίας, μου απένειμε αναμνηστικό κεραμικό πλακίδιο για να με τιμήσει, που επέλεξα το φαγητό – γαστρονομική σφραγίδα της περιοχής.

Τι πιο σημαντικό από το να αγαπάς τον τόπο, όπου εργάζεσαι, να χρησιμοποιείς τα προϊόντα που παράγει και να προσπαθείς να μυήσεις τους επισκέπτες στο χτες και το σήμερα του τόπου μέσα από τη γαστρονομία.

Που πας ρε…. Ψημμένε! Ένα ακόμη βιβλίο με συνταγές;

«Οι γαστρονομικές ανησυχίες ενός ξενοδόχου», είναι ένα βιβλίο με 34 ιστορίες και 63 συνταγές. Όμως το βάρος πέφτει στις ιστορίες, που καταλαμβάνουν το 70% του κειμένου. Δεν είναι ένα βιβλίο με συνταγές και φωτογραφίες. Δεν θα μπορούσα άλλωστε, δεν είμαι σεφ, δεν ξέρω να κάνω περίπλοκα φαγητά. Προσπαθώ να καταγράψω με τη δικιά μου ματιά, τους γαστρονομικούς μύθους της περιοχής, τα απλά φαγητά της φτώχειας, που γίνονται με άγρια χόρτα, βλαστάρια, μανιτάρια. Να διερευνήσω τη ζωντανή γαστρονομική παράδοση, που επέζησε παρά τον τηλεοπτικό βομβαρδισμό. Να μνημονεύσω φαγητά που ανασκαλεύουν μνήμες και φέρνουν δάκρυα στα μάτια.

Πρόπερσι συζητώντας με ισραηλινό φιλοξενούμενο του ξενοδοχείου, μου είπε ότι σε εστιατόριο της περιοχής έφαγε κολοκυθοανθούς με αυγολέμονο. Μου διηγήθηκε με δάκρια στα μάτια ότι αυτό το αυγολέμονο ήταν η «αγκοστάδα», που του έλεγε η γιαγιά του – σεφαραδίτισσα εβραία από τη Θεσσαλονίκη. Μπορεί μια διήγηση, όσο φορτισμένη κι αν είναι, να παράγει γευστική μνήμη άραγε; Μήπως οι γαστρονομικές απολαύσεις και αναμνήσεις των προγόνων μας γράφονται στο dna μας;

Σε αυτό το βιβλίο ανακατεύω τις δικές μου παιδικές γαστρονομικές μνήμες από τον Θεσσαλικό κάμπο, με τις πρόσφατες του Πηλίου, μοναδικού τόπου που συνδυάζει το βουνό και τη θάλασσα.

Η καμπάνια βρίσκεται στη διεθνή πλατφόρμα Indiegogo: https://igg.me/at/amanitabook

Δείτε ολόκληρο το κείμενο και τη συνταγή εδώ!

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News