Στην Ελλάδα του ποδοσφαιρικού Μεσαίωνα, αυτό που συνέβη -το Σάββατο- στην Ιταλία θα ήταν αδιανόητο. Η… μόνιμη πρωταθλήτρια, Γιουβέντους, ένας πλούσιος σύλλογος που το χρήμα δεν του λείπει, πούλησε τον καλύτερό της αμυντικό (και καμάρι των οπαδών της) στον μεγάλο της αντίπαλο: στη Μίλαν, την ομάδα που το ‘χει βάλει σκοπό να της αρπάξει τα σκήπτρα. Τι πάει να πει ότι ο παίκτης είχε τσακωθεί με τον προπονητή του και ήθελε να φύγει από το Τορίνο; Θα το έκανε, ποτέ, ο Ολυμπιακός; Θα άφηνε τον δυσαρεστημένο «παιχταρά» του να πάει στον ΠΑΟΚ; Ούτε γι’ αστείο. Εάν δεν έβρισκε να τον δώσει κάπου αλλού, ο Βαγγέλης Μαρινάκης θα προτιμούσε να τον πληρώνει και να κάθεται (στην εξέδρα), παρά να οπλίσει το χέρι του Ιβάν Σαββίδη. Ή, θα έδιωχνε τον προπονητή.

Αλλά οι γείτονές μας έχουν άλλη κουλτούρα. Για ‘κείνους, το ποδόσφαιρο είναι μπίζνες σαν όλες τις άλλες. Ο Ανιέλι, ο Μπερλουσκόνι και ο Μοράτι -τότε- ή ο Ανιέλι ο νεώτερος και οι Κινέζοι -σήμερα- βάζουν την επιχειρηματική λογική πάνω από το συναίσθημα. Ο Λεονάρντο Μπονούτσι είναι ο πολλοστός σπουδαίος ποδοσφαιριστής που μετακινείται από το Τορίνο στο Μιλάνο, ή αντιστρόφως. Το 1995 ο Ρομπέρτο Μπάτζιο πήγε από τη Γιούβε στη Μίλαν. Το 1997 ο Εντγκαρ Ντάβιντς από τη Μίλαν στη Γιούβε. Το 2000 ο Πίπο Ιντσάγκι από τη Γιούβε στη Μίλαν. Οπως σοφά έχει σχολιάσει ο Λάπο Ελκαν, εγγονός του Τζάνι Ανιέλι, «η Γιουβέντους και η Μίλαν είναι οι μεγαλύτεροι… frienemies (φίλοι και εχθροί, ταυτοχρόνως) στο ευρωπαϊκό ποδόσφαιρο».

Αλλη κουλτούρα έχουν -εκεί- και οι αθλητές. Πού ξανακούστηκε, ένας παίκτης ο οποίος αποχωρεί για να υπηρετήσει τον «εχθρό», να αποχαιρετά τον σύλλογο που εγκαταλείπει με πληρωμένη, ολοσέλιδη καταχώριση σε αθλητική εφημερίδα; Στη σελίδα της Gazzetta dello Sport που «αγόρασε», υπό τον τίτλο «μία υπέροχη ιστορία», ο διεθνής ιταλός αμυντικός έγραψε:

«Πέρασαν εφτά σεζόν, γεμάτες νίκες, γεμάτες όνειρα που πήραν σάρκα και οστά, γεμάτες ωριμότητα που ήρθε μέσα από την ιδιαίτερη σχέση μου με τη Γιουβέντους. Πήραμε έξι Πρωταθλήματα, τα οποία κατακτήσαμε με κόπο και μεγάλη προσπάθεια.

Λυπάμαι που δεν πανηγυρίσαμε και το Τσάμπιονς Λιγκ, αλλά το σημαντικότερο είναι η περηφάνια μου για τις επιτυχίες που σημειώσαμε, και για το γεγονός πως υπήρξα μέλος της μεγάλης οικογένειας της Γιουβέντους. Πάντοτε έδινα τον καλύτερό μου εαυτό για την ομάδα, μέχρι τέλους… 

Εδωσα, πήρα, έμαθα πολλά…

Κοιτώντας πίσω, βλέπω μια υπέροχη ιστορία, που τελείωσε με μεγάλο σεβασμό και δίχως να επηρεαστεί σε κάτι η σχέση μου με τον σύλλογο, τη διοίκηση και τους οπαδούς. 

Ευχαριστώ Γιούβε».

Πιστεύετε ότι η σκοταδιστική ποδοσφαιρική Ελλάδα θα μπορούσε ν’ «αντέξει» μια τέτοια κίνηση; Από τον Γιώργο Δεληκάρη, ας πούμε, που έφυγε από τον Ολυμπιακό για τον Παναθηναϊκό; Ή από τον Γιώργο Κούδα, εάν είχε φύγει από τον ΠΑΟΚ για τον Ολυμπιακό; Οτιδήποτε άλλο πέρα από τη σιωπή του «προδότη», θα άναβε τα οπαδικά αίματα ακόμη περισσότερο.

Τον περασμένο Ιανουάριο, ο Πάουλο Κοέλιο -ο νομπελίστας βραζιλιάνος συγγραφέας- ανάρτησε στον λογαριασμό του στο Facebook ένα απόφθεγμα που ταιριάζει «γάντι» στους ποδοσφαιριστές οι οποίοι μετακινούνται από έναν σύλλογο σε κάποιον μεγάλο ανταγωνιστή του: «Για να καταφέρεις να ακολουθήσεις τα όνειρά σου, πρέπει να έχεις το θάρρος να γίνεις μισητός». Ούτε που φαντάζεστε, τι συνέβη αμέσως μετά το ποστάρισμα του Κοέλιο. Ανάμεσα στα 1.700 σχόλια, ένα ήταν ελληνικό. Ο χρήστης -οπαδός του ΠΑΟΚ, προφανώς- «απάντησε» στον Κοέλιο ως εξής: «Τα ίδια έλεγε και ο Σαλπιγγίδης, μάστορα, αλλά στο τέλος έμεινε χωρίς ομάδα και τώρα παρακαλάει να παίξει σε καμιά Γ’ Εθνική».

Θα θυμάστε τον σάλο που είχε ξεσηκώσει, τον Αύγουστο του 2006, η μετεγγραφή του Δημήτρη Σαλπιγγίδη από τον ΠΑΟΚ στον Παναθηναϊκό. Επί τέσσερα ολόκληρα χρόνια η Θεσσαλονίκη «έβραζε» εναντίον του παίκτη, αν και όλοι γνώριζαν ότι στην Αθήνα τον είχε πουλήσει η -τότε- διοίκηση της ομάδας τους. Οταν ο Θοδωρής Ζαγοράκης αποφάσισε να τον φέρει πίσω, το 2010, οι σύνδεσμοι των οπαδών του ΠΑΟΚ «χάλασαν τον Κόσμο». Αλλά, όπως απέδειξε το ρεπορτάζ της Metrosport, ο Σαλπιγγίδης δεν ήταν παρά ένα «πιόνι» στη σκακιέρα του Γιάννη Γούμενου. Ο μεγαλομέτοχος του «Δικέφαλου του Βορρά» τον είχε εκβιάσει για να φύγει, επειδή χρειαζόταν τα χρήματα της μετεγγραφής. Διαφορετικά θα έχανε την ΠΑΕ, ενδεχομένως και τις επιχειρήσεις του.

Με μία ολοσέλιδη καταχώριση σε κάποια αθλητική εφημερίδα της Θεσσαλονίκης, α λα Μπονούτσι, ο Σαλπιγγίδης θα μπορούσε να έχει γράψει την ιστορία αλλιώς. Τη δική του, αλλά και του ΠΑΟΚ. Αρκεί, αντί αποχαιρετισμού, να έγραφε αυτά που πολλά χρόνια αργότερα αποκάλυψε σε συνέντευξή του στο ραδιόφωνο του Μετρόπολις. Αυτά που του είχε πει ο Γούμενος για να τον αναγκάσει να πάει στον Παναθηναϊκό: «Εντάξει, ο κόσμος μάζεψε τα χρήματα, αλλά να ξέρεις ότι εάν μείνεις, του χρόνου θα πληρώνεσαι μόνο εσύ. Κανένας άλλος παίκτης. Δεν έχω λεφτά να τους πληρώνω. Εάν αισθάνεσαι καλά, να μπαίνεις στα αποδυτήρια και να τους βλέπεις όλους απλήρωτους, ενώ εσύ θα τα έχεις πάρει, τότε μείνε». Δυστυχώς, ο Σαλπιγγίδης προτίμησε την «ένοχη σιωπή». Δειλία; Μαζί με ρεαλισμό. Το ελληνικό ποδόσφαιρο δεν αντέχει την αλήθεια.

Οπως ήταν φυσικό, οι φαν της Γιουβέντους πήραν κατάκαρδα τη φυγή του στυλοβάτη της άμυνάς τους – και, μάλιστα, προς τη Μίλαν. Ο Μάικ Τζέιμς, για παράδειγμα, ο μέχρι πρότινος μπασκετμπολίστας του Παναθηναϊκού (τώρα βρίσκεται στο Summer League του Λας Βέγκας), φανατικός οπαδός της «Γιούβε», έγραψε στο twitter: «Γιατί, Μπονούτσι; Γιατί;». εν ήταν εύκολο γι’ αυτούς. Στα επτά χρόνια που έμεινε στο Πιεμόντε, ο 30χρονος κεντρικός αμυντικός κατέκτησε έξι Πρωταθλήματα, τρία Κύπελλα Ιταλίας, έφτασε δύο φορές στον τελικό του Champions League, και υπήρξε εγγύηση στα μετόπισθεν της «Γηραιάς Κυρίας», στους 319 αγώνες που έδωσε, πλάι στον Κιελίνι, τον Μπαρτζάλι και -βεβαίως- τον Μπουφόν. Αλλά, όλοι αποδέχτηκαν πως δεν μπορούσε να γίνει αλλιώς.

Τα προβλήματα που είχε ο Μπονούτσι -τον τελευταίο καιρό- με τον προπονητή του, ήταν γνωστά. Δεν είναι τυχαίο, ότι στην αποχαιρετιστήρια καταχώρισή του δεν ανέφερε, καν, το όνομα του Μασιμιλιάνο Αλέγκρι. Αλλά, στο ποδόσφαιρο, συμβαίνουν αυτά. Κανένας δεν απαίτησε να απολυθεί ο προπονητής (για να μη φύγει ο παίκτης), ή να «φυλακιστεί» ο Μπονούτσι στην εξέδρα, ώσπου να λήξει το συμβόλαιό του. Από αυτή την (αναγκαστική) μετεγγραφή του, η Γιουβέντους θα καρπωθεί 42 εκατομμύρια ευρώ – το υψηλότερο ποσό που δόθηκε ποτέ για παίκτη άνω των 30 ετών, σύμφωνα με τον εξειδικευμένο ιστότοπο transfertmarkt.

Σκοπίμως η «Γιούβε» γνωστοποίησε το αντίτιμο στην ανακοίνωσή της για το deal. Για να επικοινωνήσει στους οπαδούς της ότι το γινάτι -εάν αρνιόταν να τον πουλήσει στη Μίλαν- θα κόστιζε στον σύλλογο πολύ ακριβά. Αν και ήταν περιττό. Για τους περισσότερους, αυτή η επιλογή στο επαγγελματικό ποδόσφαιρο είναι αυτονόητη. Είπαμε: άλλα ήθη, άλλα έθιμα, άλλη κουλτούρα.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News