Φαντασθείτε ένα κοριτσάκι, ένα νήπιο, ντυμένο με τα ρούχα και τα τακούνια της μαμάς του. Οσο όμορφο και χαριτωμένο να είναι το κοριτσάκι, όσο κομψά και να είναι τα ρούχα, το αποτέλεσμα θα είναι πάντα ασύμμετρο. Αυτήν την ασυμμετρία είχε τη Δευτέρα το βράδυ η τελετή απονομής των βραβείων της Ελληνικής Εταιρείας Κινηματογράφου (βραβεία Ιρις) στη Στέγη του Ιδρύματος Ωνάση. Δεν αναφέρομαι σε αυτές καθαυτές τις ταινίες –είναι δουλειά των κριτικών– αλλά στο πνεύμα των βραβεύσεων και την οργάνωση της βραδιάς.

Βεβαίως και πρέπει να στηρίζουμε τον ελληνικό κινηματογράφο. Ακόμη και να κάνουνε τα στραβά μάτια ως προς την τεχνική ή καλλιτεχνική ποιότητα πολλών ταινιών. Αλλο αυτό όμως και άλλο το να αντιμετωπίζεις την εγχώρια παραγωγή ίσα βάρκα, ίσα νερά με το Χόλιγουντ. Πρόκειται για ένα φανφαρονισμό που αντί να λύνει τα προβλήματα τα χώνει κάτω από το χαλί αφήνοντάς τα να φυτρώσουν και να θεριέψουν.

Ολες κι όλες δεκατέσσερις ταινίες – μικρού και μεγάλου μήκους, μυθοπλασίας και τεκμηρίωσης – μοιράστηκαν δεκαεννέα βραβεία σε μια τελετή που κράτησε τρεις ώρες. Με τα ίδια επαναλαμβανόμενα πλάνα  αφού υπήρχαν ταινίες υποψήφιες σε όλες σχεδόν τις κατηγορίες. Και χωρίς ένα άλλοθι θεάματος να κερδίσει το ενδιαφέρον. Εκείνα τα «πιο βαθιά χασμουρητά» που τραγουδούσε κάποτε ο Σαββόπουλος επεκράτησαν τελικά κατά κράτος, με αποτέλεσμα η αίθουσα και τα υπερώα να έχουν μισοαδειάσει πριν καν δοθούν τα μεγάλα βραβεία. Ισως γι αυτό η τελετή έκλεισε με κάτι σαν νανούρισμα από τη Μητροπολιτική Συμφωνική Ορχήστρα Αθηνών υπό τη διεύθυνση του Δημήτρη Τσαμπρόπουλου. Λάθος μουσική σε λάθος στιγμή.

Από τα καλύτερα συστατικά της βραδιάς οι παρουσιαστές Λένα Παπαληγούρα και Γιώργος Νανούρης. Αν μη τι άλλο, ντυμένοι σαν παρουσιαστές μιας «μεγάλης βραδιάς» (αν ωστόσο δινόταν βραβείο σωστού ρούχου στη σωστή περίσταση θα το έπαιρνε η Μιμή Ντενίση και το σμόκιν της). Σε αντίθεση με τους περισσότερους βραβευθέντες και απονεμητές που αποδείχθηκαν εμμονικοί με την άποψη ότι ο καλός ο καλλιτέχνης από το λαδωμένο μαλλί, το σακουλιασμένο τζιν και το φουστάνι – τσουβάλι φαίνεται.

Οι περισσότεροι άντρες σαν να είχαν κοιμηθεί με τα ρούχα στον καναπέ, την Κυριακή το βράδυ, κατ΄ευθείαν μετά από εκδρομή και πιθανό ξεχορτάριασμα, ξύπνησαν Δεύτερα βραδάκι και ίσα που πρόλαβαν να τρέξουν στη Στέγη. Από γυναίκες, έτσι στην τύχη να αναφέρω τη Χάρις Αλεξίου, σαν να ήρθε κατ΄ ευθείαν από γενική λάτρα, και τη νικήτρια Β΄ γυναικείου ρόλου Βασιλική Τρουφάκου ως παραθερίστρια σε ελεύθερο κάμπινγκ στην Ελαφόνησο που έβαλε κάτι πρόχειρο να πεταχτεί για ψώνια στο σούπερ μάρκετ του χωριού.

Ο ίδιος και με το ίδιος ύφος – σαν να αντικρίζει αηδιαστικό μείγμα υδράργυρου και βαζελίνης –  παρέλαβε και το βραβείο σεναρίου για την ταινία «Chevalier» της Ραχήλ Τσαγγάρη

Η βραδιά ήταν αφιερωμένη στους πρόσφυγες. Εύγε! Και ένα ακόμη εύγε για τα χρήματα που δόθηκαν στους Γιατρούς του Κόσμου. Οι περίπου τριάντα πρόσφυγες όμως που αμήχανα συγκεντρώθηκαν στη σκηνή, στάθηκαν για δύο τρία λεπτά ακίνητοι για να τους χειροκροτήσει το κοινό και το ίδιο αμήχανα απεχώρησαν ήταν μία στιγμή της βραδιάς που, στην προσπάθεια να εκβιάσει το συναίσθημα, μετέτρεψε σε θέαμα αυτούς τους δυστυχισμένους ανθρώπους. Και τους περιθωριοποίησε σε σχέση με το θέμα της βραδιάς αφού θα ήταν φαίνεται εξαιρετικά περίπλοκο οι διοργανωτές της βραδιάς να βρουν και να ανεβάσουν στη σκηνή κάποιον κινηματογραφιστή ή ηθοποιό από τη Συρία. Τι, όχι; Αντίθετα, το φιλμάκι που επιμελήθηκε ο Νίκος Σούλης με βασικό υλικό τις φωτογραφίες του Γιάννη Μπεχράκη, έπαιξε με τις πολύ λεπτές και διακριτικές αποχρώσεις της συγκίνησης.

Υπήρχαν όμως στιγμές που το κοινό αιωρήθηκε ανάμεσα στην αμηχανία και το γέλιο. Κορυφαία όταν ανακοινώθηκε η κατηγορία καλύτερης ξένης ταινίας. Με εννιά μάλιστα υποψηφιότητες ανάμεσα στις οποίες τα «Μυαλά που κουβαλάς» και ο «Γιος του Σαούλ». Ενα τραβηγμένο από τα μαλλιά και εξόφθαλμο τρικ για να απονεμηθεί βραβείο στον «Αστακό» του Γιώργου Λάθιμου. Το οποίο, αντ΄αυτού, παρέλαβε ένας κύριος πολύ, μα πολύ ζοχαδιασμένος που φαινόταν ότι άφησε κάτι πολύ καλύτερο για να τραβολογιέται σε απονομές. Ο ίδιος και με το ίδιος ύφος – σαν να αντικρίζει αηδιαστικό μείγμα υδράργυρου και βαζελίνης –  παρέλαβε και το βραβείο σεναρίου για την ταινία «Chevalier» της Ραχήλ Τσαγγάρη. Οι παρέες δεν γράφουν μόνο ιστορία. Κάνουν και σινεμά…

Μνήμες άλλων εποχών ξύπνησε ένας αξιωματικός της αεροπορίας, πιλότος F16, που ανέβηκε με την τσίλικη στρατιωτική στολή του για να απονείμει το βραβείο ήχου αφού το F16 σπάει το φράγμα του ήχου. Στο μυαλό του «Top Gun» να το πω;

Και ήρθε η στιγμή να ανεβεί επί σκηνής, ως τιμώμενο πρόσωπο της βραδιάς, η Βανέσα Ρεντγκρέιβ που έδειξε ότι, επί ελληνικού τουλάχιστον εδάφους, φαίνεται να μην κάνει βήμα χωρίς τη Μιμή Ντενίση. Προηγήθηκε ένα φιλμάκι που αναδείκνυε εξαιρετικά, διατρέχοντας τη φιλμογραφία της, το σπουδαίο υποκριτικό της ταλέντο. Δυστυχώς όμως ο λόγος της, υπέρ των προσφύγων, ήταν επιφανειακός σαν σύνθημα διαδήλωσης. Ο τρόπος που κατήγγειλε τον Ζαν Κλοντ Γιούνγκερ, που προέτρεπε το κοινό να μην ξεχάσει το όνομά του, διασώθηκε οριακά από τη θεατρικότητά του. Το κοινό την χειροκρότησε δεν σηκώθηκε όμως, ως θα όφειλε, τιμώντας, τουλάχιστον, το κινηματογραφικό της κεφάλαιο. Τις εντυπώσεις κέρδισε η Ντενίση που φάνηκε να παίρνει την ήρεμη ρεβάνς από τους παροικούντες την φλου αρτιστίκ κουλτούρα που, επι χρόνια, την αμφισβητούσαν.

Α, μην το ξεχάσω. Ο ηθοποιός Κώστας Φαλελάκης που παρέλαβε το βραβείο Β΄ ανδρικού ρόλου το οποίο απονεμήθηκε στον Μηνά Χατζησάββα για την ερμηνεία του στο «Ενας άλλος κόσμος», το παρέδωσε στη Ρεντγκρέιβ και ενημέρωσε τους θεατές ότι ο Μηνάς δεν μπορούσε να παρευρεθεί γιατί είχε ραντεβού να παίξει τάβλι με τον Μπέργκμαν.

Η καλύτερη στιγμή της βραδιάς ήταν το πάρτι after hours με κοκτέιλ ουίσκι. Αλλά στα πηγαδάκια των ηθοποιών συζητήθηκαν πολλά και διάφορα εκτός από τα βραβεία που προηγήθηκαν.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News