«Πιστεύαμε πως είχαμε κάνει ό,τι χρειαζόταν για να παίξουμε σ’ αυτόν τον τελικό και -επιτέλους- να νικήσουμε». Φίλε «Τζίτζι», μεγάλε Μπουφόν, το ίδιο πίστευαν και εκατομμύρια άλλοι άνθρωποι σε όλο τον κόσμο. Το πίστευαν και το εύχονταν, για χάρη σου. Το περίμεναν, ιδίως όταν ο Μάντζουκιτς ισοφάρισε με αυτό το σπάνιο γκολ, αντάξιο εκείνου που είχε πετύχει για τη Ρεάλ ο Ζινεντίν Ζιντάν το 2002 στο «Χάμπντεν Παρκ» της Γλασκώβης – το ωραιότερο στα χρονικά των τελικών. Αλλά το Σάββατο, στο Κάρντιφ, φάνηκε ξεκάθαρα: η βουλή του Θεού των γηπέδων είναι να μην κατακτήσεις, ποτέ, το Champions League. Να σου μείνει απωθημένο. Η κακή σου μοίρα είχε τη μορφή του Καζεμίρο. Εκατό φορές να σουτάρει από εκεί, δεν το βάζει. Εγινε η «καραμπόλα» και το έβαλε. Με το τρίτο του γκολ σε ολόκληρη την καριέρα του έκανε τη Γιουβέντους να παραδοθεί: «χάσαμε, πάλι».

Κανένας άλλος ευρωπαϊκός σύλλογος δεν έχει «κλάψει», αντικρίζοντας τη Μεγάλη Κούπα, όσο η Γιουβέντους. Εχει χάσει επτά τελικούς (1973, 1983, 1997, 1998, 2003, 2015, 2017) στους εννέα που έχει παίξει. Στους τρεις τελευταίους ήταν παρών και ο εμβληματικός τερματοφύλακάς της. Ο χθεσινός ήταν ο πέμπτος χαμένος στη σειρά. Μόνο δύο φορές βγήκαν νικητές οι «Μπιανκονέρι»: στον ματωμένο τελικό του Χέιζελ (1985) που δεν έπρεπε, καν, να αρχίσει, και το 1996 με τον Αγιαξ στα πέναλτι. Το σκορ της Ρεάλ είναι 12-4. Η τελευταία φορά που απέτυχε, ήταν το 1981 -όταν ο Ανδρέας Παπανδρέου ανέβαινε στην εξουσία- απέναντι στη Λίβερπουλ, στο Παρίσι. Από το 1992-1993, που το Πρωταθλητριών το λέμε Champions League, έχει κερδίσει έξι στους έξι. Η πιο «winner» ομάδα στην Ευρώπη έπαιζε, χθες, με την πιο «loser».

Οι Ιταλοί μιλούν για κάποια «κατάρα» που τους καταδιώκει, όμως το φαινόμενο δεν είναι διόλου παραφυσικό. Η Γιουβέντους είναι μία ομάδα κατασκευασμένη για να κυριαρχεί στην πατρίδα της. Ενώ η Ρεάλ, είναι η… Γιουβέντους της Ευρώπης. Οι συνταγές πρωταθλητισμού που χρησιμοποιεί ο σύλλογος του Τορίνο έχουν γεμίσει την τροπαιοθήκη του με εγχώριους τίτλους, όμως πέρα από τα σύνορα δεν αποδίδουν. Στα Κύπελλα Ευρώπης, η ιστορία της Γιούβε έχει γραφτεί με χαμένους τελικούς και δράματα όπως το χθεσινό. Δεν είναι τυχαίο που η Γιουβέντους, η ναυαρχίδα του ιταλικού ποδοσφαίρου, έχει κατακτήσει το Πρωταθλητριών – Champions League λιγότερες φορές από ό,τι η Μίλαν και η Ιντερ. Σε αυτά τα έξι τελευταία χρόνια της απόλυτης κυριαρχίας της στην Ιταλία, με τους έξι σερί τίτλους και τα τρία νταμπλ, η Γιούβε δεν κατάφερε παρά να φτάσει δυο φορές στον τελικό του Champions League (το 2015 στο Βερολίνο κόντρα στην Μπάρτσα και χθες με τη Ρεάλ), και να τον χάσει και τις δυο. Η Ρεάλ, αντιθέτως, η οποία εφέτος πήρε το Πρωτάθλημα στην Ισπανία για πρώτη φορά έπειτα από πέντε χρόνια, στο ίδιο διάστημα έχει παίξει σε τρεις τελικούς, και τους έχει κερδίσει και τους τρεις.

Το πόσο «Ευρωπαία» είναι η Ρεάλ, σε αντίθεση με τη Γιουβέντους, είχε φανεί και στο προηγούμενο συναπάντημα των δυο συλλόγων στον τελικό. Το 1998, στο Αμστερνταμ, η «Βασίλισσα» άρπαξε την Κούπα μέσα από τα χέρια της «Γηραιάς Κυρίας» -την πρώτη της μετά το 1966 και τα έξι τρόπαια… της αρχαιότητας- παρά το γεγονός ότι εκείνη τη χρονιά είχε τερματίσει τέταρτη στο ισπανικό πρωτάθλημα (πίσω από την Μπαρτσελόνα, την Αθλέτικ Μπιλμπάο και τη Ρεάλ Σοσιεδάδ). Χθες, όποιος έβλεπε την καταιγιστική Ρεάλ του δευτέρου ημιχρόνου χωρίς να έχει… διαβάσει Ιστορία, θα πίστευε ότι είναι οι Ισπανοί αυτοί που έχουν 21 χρόνια να πάρουν ένα Πρωταθλητριών, και πως οι Ιταλοί το κατέκτησαν μόλις πέρυσι. Ενώ συνέβαινε ακριβώς το αντίστροφο. Είναι και τα τεράστια βήματα προόδου που έχει κάνει το ισπανικό ποδόσφαιρο, χάρη -κυρίως- στη φοβερή αντιπαλότητα της Μπαρτσελόνα με τη Ρεάλ… Το πρόβλημα δεν είναι, μόνον, της Γιουβέντους. Η Ιντερ του 2010 ήταν ο τελευταίος ιταλικός σύλλογος που στέφτηκε Πρωταθλητής Ευρώπης. Η Ισπανία μετράει, πλέον, 17 Κούπες -12 με τη Ρεάλ και πέντε με την Μπαρτσελόνα-, ενώ η Ιταλία 12: επτά με τη Μίλαν, τρεις με την Ιντερ και δυο με τη Γιουβέντους.

Στην Ευρώπη η Ρεάλ χαρακτηρίζεται από τη μενταλιτέ του νικητή και τεράστια αυτοπεποίθηση. Σκεφτείτε πως, στη δεκαετία (από το 2008) που η Μπαρτσελόνα έχει παρουσιάσει την καλύτερή της έκδοση, η «Βασίλισσα» έχει κατακτήσει τον ίδιο αριθμό Κυπέλλων Ευρώπης (τρία) με τη μεγάλη της αντίπαλο. Επιπλέον, οι Μαδριλένοι θριάμβευσαν, χθες, επειδή διαθέτουν εξαιρετική ποιότητα στη μεσαία τους γραμμή, έναν προπονητή -τον Ζιντάν- που έχει μοιράσει τους ρόλους στην ενδεκάδα με σοφία, και την εκτελεστική δεινότητα του κορυφαίου επιθετικού του καιρού μας.

Στο Κάρντιφ ο Κριστιάνο Ρονάλντο έγινε ο πρώτος, ever, που σκοράρει σε τρεις τελικούς Champions League (2008, 2014, 2017), και ο πρώτος που το κάνει δυο φορές (μετά τον Μιλίτο, το 2010). Βγήκε πρώτος σκόρερ της διοργάνωσης για έκτη σεζόν (με 12 γκολ, ξεπέρασε τα 11 του Λιονέλ Μέσι). Συμπλήρωσε τα 42 τέρματα εφέτος (12 σε 14 ματς του Champions League, 25 σε 29 ματς του ισπανικού πρωταθλήματος, τέσσερα σε δυο ματς του Διηπειρωτικού Κυπέλλου, κι άλλο ένα σε δυο ματς του Κυπέλλου Ισπανίας), και συνολικά 600 σε συλλογικό και εθνικό επίπεδο. Σε 140 αγώνες στο Champions League έχει πετύχει 105 γκολ και έχει μοιράσει 33 ασίστ. Είναι ο ζωντανός θρύλος της διοργάνωσης. Με τη χθεσινή, μετράει τέσσερις κατακτήσεις (τρεις με τη Ρεάλ και μία με τη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ), ενώ έπιασε τον Κλάρενς Ζέεντορφ στην κορυφή της σχετικής λίστας. Ποιος άλλος θα μπορούσε να βάλει στον Μπουφόν επτά γκολ, στους πέντε αγώνες στους οποίους συναντήθηκαν;

Ο πορτογάλος σούπερ-σταρ έφτασε στους 20 τίτλους. Κι όλα άρχισαν πριν από 13 χρόνια, στον τόπο του χθεσινού του θριάμβου. Με τη φανέλα της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, τότε, είχε σκοράρει στον τελικό του Κυπέλλου Αγγλίας απέναντι στη Μίλγουολ (φιλοξενήθηκε στο Millennium, επειδή το «Γουέμπλεϊ» ανακαινιζόταν), και μαζί με τον βαν Νίστελροϊ, είχε οδηγήσει τους «Κόκκινους Διαβόλους» στην κατάκτηση του τροπαίου – του πρώτου στην ένδοξη καριέρα του, στα 19 του.

Με μπροστάρη αυτόν τον φοβερό γκολτζή, που όμοιό του θ’ αργήσουμε πολύ να ξαναδούμε, η Ρεάλ συμπλήρωσε 65 ματς στη σειρά -σε όλες τις διοργανώσεις- στα οποία σκοράρει ανελλιπώς. Το τελευταίο της «μηδέν» στην επίθεση ήταν πέρυσι, στον ημιτελικό του Champions League με αντίπαλο τη Σίτι. Σε αυτό το χρονικό διάστημα, 39 διαφορετικοί τερματοφύλακες προσπάθησαν να αναχαιτίσουν τις επιθέσεις της, χωρίς επιτυχία. Με το που θα αρχίσει η προσεχής σεζόν, η «Βασίλισσα» θα βάλει στόχο να καταρρίψει το ρεκόρ των 74 αγώνων, που κατέχει η θρυλική Σάντος του Πελέ. Τελικώς, αν το καλοσκεφτείς, ο «CR7» το δικαιούται, να είναι τόσο αλαζόνας. Μετά τα μεσάνυχτα «ξαναχτύπησε»: «Εδωσα τις απαντήσεις μου στο γήπεδο. Ο κόσμος που με κριτικάρει, μπορεί πλέον να βάλει την κιθάρα στη θήκη της, για ακόμα μία φορά».

Αντιθέτως, ο αρχιτέκτων του θριάμβου, ο «Ζιζού», διαχειρίστηκε την ευτυχία του με την παροιμιώδη ψυχραιμία του. «Δεν είμαι, δα, και ο καλύτερος προπονητής του κόσμου…». Πιθανόν. Οι επιτυχίες του, όμως, είναι πρωτοφανείς. Σε 17 μήνες προπονητικής καριέρας σάρωσε δυο τρόπαια Champions League και ένα Πρωτάθλημα Ισπανίας, έγινε ο πρώτος που κατέκτησε την Κούπα δυο διαδοχικές φορές, και έφερε στο «Μπερναμπέου» τον ευρωπαϊκό και τον εγχώριο τίτλο μαζί, για πρώτη φορά μετά το 1958. Ως μαθητής των πάγκων ακόμα, πρόλαβε να πάρει δυο Κύπελλα Πρωταθλητριών – όσα συγκέντρωσαν σε όλη τους την καριέρα μεγάλοι δάσκαλοι του ποδοσφαίρου: ο Χάπελ, ο Κλαφ, ο Χίτσφελντ, ο Φέργκιουσον, ο Ερέρα, ο Μουνιόθ, ο ντελ Μπόσκε, ο Γκούτμαν, ο Σάκι και ο Μουρίνιο. Περισσότερα τρόπαια από τον Γάλλο έχουν μόνον ο Μπομπ Πέισλι και ο Κάρλο Αντσελότι.

Η Ρεάλ, χθες, δεν κέρδισε μόνον τη δωδέκατη Κούπα της. Ψήλωσε ακόμα περισσότερο: σε απήχηση, σε δημοφιλία, σε φήμη, σε κύρος. Και, επειδή η αξία του νικητή δίνει δόξα στον ηττημένο, φίλε «Τζίτζι», μεγάλε Μπουφόν, δεν πειράζει. Η Ιστορία δεν θ’ αλλάξει γνώμη για σένα. Είσαι το ίδιο σπουδαίος, με ή χωρίς το Κύπελλο των στεναγμών σου.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News