Οι «επιστήμονες» είχαν φροντίσει, ώστε η μία από τις δύο πιο ενδιαφέρουσες παραστάσεις της κανονικής περιόδου στην εφετινή Basket League να δοθεί (την Κυριακή) μπροστά σε άδεια καθίσματα. Η σκηνή του ΣΕΦ ήταν γεμάτη λαμπερούς πρωταγωνιστές, όμως στο θέατρο δεν υπήρχαν θεατές. Τι ξενέρωμα! Μάλιστα, η θέα των κενών θέσεων που βρίσκονται στο «πέταλο» ήταν ένα θλιβερό ταξίδι (πολύ) πίσω στον χρόνο: στις εποχές των τσιμεντένιων γηπέδων. Μόνον εμείς σε ολόκληρη την Ευρώπη έχουμε, ακόμη, καθίσματα χωρίς πλάτη.

Το πρώτο ντέρμπι ήρθε υπερβολικά νωρίς (Ολυμπιακός και Παναθηναϊκός δεν έχουν φτάσει ούτε στο 50% της ετοιμότητάς τους), όμως, εάν παραβλέψουμε το γεγονός ότι παίχτηκε με τον ήχο στη σίγαση, ήταν το καλύτερο promo για τη νέα σεζόν. Η παραπλανητική διαφήμιση ενός, ακόμη, αδιάφορου (μέχρι τους τελικούς των play-offs) πρωταθλήματος. Μακάρι, η ενισχυμένη ΑΕΚ, ο Αρης του Παναγιώτη Γιαννάκη ή ο ΠΑΟΚ των σπουδαίων ταλέντων, να κάνουν κάποιο… χουνέρι στους «μεγάλους». Αλλά, κακά τα ψέματα. Την τελευταία τετραετία, Παναθηναϊκός και Ολυμπιακός έχουν ηττηθεί μόλις τρεις φορές από τρίτη ομάδα. Μία ο Παναθηναϊκός και δύο ο Ολυμπιακός, σε 192 ματς. Πέρυσι και πρόπερσι, οι δύο «ευρωλιγκάτοι» μέτρησαν μόνο νίκες σε 96 αγώνες της κανονικής περιόδου. Και, βεβαίως, επί 15 συναπτά έτη, όλοι γνωρίζουμε ποιος θα είναι ο Πρωταθλητής: ο Παναθηναϊκός (12 φορές) ή ο Ολυμπιακός (τρεις). Διόλου τυχαία, το ελληνικό classico θεωρείται ως το πιο «καυτό» ντέρμπι της Ευρώπης, ενώ το ελληνικό πρωτάθλημα, μόλις η έβδομη καλύτερη λίγκα της.

Ο Παναθηναϊκός έφυγε από το ΣΕΦ θριαμβευτής (71-68), αν και πέντε λεπτά πριν από τη λήξη του αγώνα ελάχιστοι θα στοιχημάτιζαν στη συγκεκριμένη εξέλιξη. Σε αυτό το χρονικό διάστημα (5′.40″) οι Πειραιώτες σκόραραν μόλις τρεις πόντους, και οι Πρωταθλητές 15. Το χθεσινό ντέρμπι ήταν από εκείνα που, στο τέλος, τα κερδίζει η δύναμη της έδρας. Εδρα, όμως, δεν υπήρχε. Μέσα σε νεκρική σιγή, οι φιλοξενούμενοι έκαναν ένα σερί 15-3 στα έξι τελευταία λεπτά και γύρισαν το ματς, από τους -9 στο 35′, με διαδοχικές καλές άμυνες και φοβερά τρίποντα. Ο Παναθηναϊκός νίκησε χωρίς να παίξει σπουδαία και, πάντως, χωρίς να παίξει καλύτερα από τον αντίπαλό του. Απλώς, τα έκανε όλα ψύχραιμα, μεθοδικά και βάσει προγράμματος, με μυαλό και αυτοπεποίθηση. Στις κρίσιμες στιγμές ξεδίπλωσε καλύτερα το παιχνίδι του και έπαιξε σκληρή άμυνα.

Ο Ολυμπιακός έχασε, κυρίως γιατί του έλειψε ο Βασίλης Σπανούλης – ο παίκτης που στο τελευταίο πεντάλεπτο θα μπορούσε να του προσφέρει τους καθοριστικούς πόντους. Με τον αρχηγό αλλά και τον Ρόμπερτς (τους βασικούς του γκαρντ) να είναι θεατές, οι επιλογές στην περιφέρεια ήταν ελάχιστες. Ο Σφαιρόπουλος έπραξε σοφά που έστειλε τον Παπανικολάου στα αποδυτήρια, προτάσσοντας το αγαθό της πειθαρχίας, όμως αυτή η απόφαση ζημίωσε τον Ολυμπιακό στο συγκεκριμένο ματς. Στο φινάλε, όταν το rotation περιορίστηκε ασφυκτικά, οι γηπεδούχοι ξέμειναν από δυνάμεις.

Το καλοκαίρι οι «αιώνιοι» άλλαξαν τα ρόστερ τους σε σημαντικό βαθμό, όμως το πρώτο μεταξύ τους ντέρμπι έμοιαζε με συνέχεια του πέμπτου τελικού της περασμένης σεζόν, που έστεψε τον Πρωταθλητή. Ο Παναθηναϊκός φάνηκε να στηρίζεται περισσότερο στην ατομική ποιότητα και στην προσωπικότητα των παικτών του, και (πολύ) λιγότερο στους αυτοματισμούς του. Είχε, πάλι, θεαματικές μεταπτώσεις στην απόδοσή του. Υπήρχαν διαστήματα που άρεσε πολύ, κι άλλα που απορούσες τι προσπαθεί να κάνει στο παρκέ. Κυρίως, δεν έχει βρει λύση στη μοναξιά του Καλάθη στη δημιουργία. Εξακολουθεί να έχει μεγάλη εξάρτηση από τον Νικ (είναι «άλλη» ομάδα, όταν εκείνος απουσιάζει από το παρκέ), όπως συνέβαινε παλιά με τον Δημήτρη Διαμαντίδη. Ο Καλάθης (12 πόντοι, 8 ριμπάουντ, 7 ασίστ, τρία κλεψίματα, τρία λάθη), ο Ρίβερς (που παραμένει άλυτος γρίφος για τον Ολυμπιακό) και ο Σίνγκλετον ήταν οι πρωταγωνιστές για τους «πράσινους», που πήραν ελάχιστα από τους νεοφερμένους – πλην του Θανάση Αντετοκούνμπο.

Ο Ολυμπιακός, που παρά τις απουσίες του έδειχνε να έχει καλύτερη συνολική λειτουργία, βοηθήθηκε πολύ από τους «πρωτάρηδες», τον ΜακΛίν και τον Τόμπσον, αλλά -περιέργως για ντέρμπι- όχι από τον ελληνικό του κορμό. Στα 35 λεπτά που έπαιξε καλά -και κάπως διαφορετικό μπάσκετ σε σχέση με πέρυσι- οι ξένοι του έδειξαν την ποιότητά τους, ασχέτως αν αυτή δεν μεταφράστηκε σε παραγωγικότητα. Το πρόβλημα είναι, ότι δεν έχουν βρεθεί δύο παίκτες ικανοί να μπουν στα παπούτσια του Σπανούλη και του Πρίντεζη. Ο Τιλί και ο Στρένλιεκς δεν είναι οι άνθρωποι που (υποτίθεται ότι) έψαχνε τόσον καιρό. Η απουσία του «V-Span» κατέδειξε, από πολύ νωρίς, πως κάποιο λάθος έχει γίνει στον σχεδιασμό. Ιδίως εάν ο Ρόμπερτς, που έχει, ήδη, δύο τραυματισμούς, αποδειχτεί… fragile.

Ο Παναθηναϊκός είχε να νικήσει στην έδρα του Ολυμπιακού, για τη regular season, από τον Φεβρουάριο του 2008 (82-64, με τους 26 πόντους και τα 7/8 τρίποντα του Κένεντι Ουίνστον). Ο Τσάβι Πασκουάλ φαίνεται πως έχει βρει το… κουμπί του ΣΕΦ. Είχε νικήσει εκεί και την περασμένη σεζόν, στο Game 5 των τελικών αλλά και στο νοκ-άουτ παιχνίδι του Κυπέλλου Ελλάδας, παρά το γεγονός ότι η περυσινή δεν ήταν «δική του» ομάδα. Σχεδόν ένα χρόνο από την ημέρα που ανέλαβε, ο καταλανός τεχνικός -ο μοναδικός ξένος προπονητής στην εφετινή Α1- έχει βάλει την υπογραφή του στον «Εξάστερο», φαρδιά – πλατιά.

Τι σημαίνει το χθεσινό αποτέλεσμα για τους δύο μονομάχους; Μόνο δύο πράγματα. Πρώτον, ότι ο Παναθηναϊκός κατέκτησε το 50% του πλεονεκτήματος έδρας για τα play-offs, το οποίο έχει όλο και μικρότερη αξία καθώς περνούν τα χρόνια. Δεύτερον, ότι ο νικητής του ντέρμπι θα απολαύσει πιο ήρεμες μέρες στη δουλειά, από ό,τι ο ηττημένος, μέχρι το επόμενο ραντεβού τους. Πρωταθλητής, όμως, δεν βγήκε ακόμα. Πέρυσι τέτοια εποχή, ο Ολυμπιακός είχε νικήσει με 25 πόντους διαφορά. Αλλά το Πρωτάθλημα το πήρε ο Παναθηναϊκός.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News