Η 6η Ιουλίου 2018 ήταν υπογραμμισμένη στο ημερολόγιο των μερακλήδων της μπάλας. Εάν η Αργεντινή και η Πορτογαλία τα κατάφερναν χθες (Σάββατο) στους πρώτους νοκ-άουτ αγώνες αυτού του Παγκοσμίου Κυπέλλου, ο προημιτελικός της προσεχούς Παρασκευής θα ήταν… συλλεκτικός: Λιονέλ Μέσι εναντίον Κριστιάνο Ρονάλντο. Μια μονομαχία των κορυφαίων ποδοσφαιριστών της εποχής μας -με τις εθνικές τους ομάδες αυτή τη φορά-, που θα οδηγούσε τον έναν από τους δυο στον θάνατο του αποκλεισμού. Αλλά, δεν πρόλαβαν να φτάσουν ως εκεί. Τους «σκότωσαν», ο Κιλιάν Εμπαπέ και ο Εντισον Καβάνι.

Η εικόνα του Μέσι να στέκει αποσβολωμένος με τα χέρια στη μέση, αμέσως μετά το σφύριγμα της λήξης στο γήπεδο του Καζάν, ήταν θλιβερή. Τι να σκεφτόταν, άραγε, πίσω από το άδειο του βλέμμα; Το τι περισσότερο θα μπορούσε να έχει κάνει γι’ αυτούς τους 30.000 Αργεντίνους που ακολούθησαν την «Αλμπισελέστε» στην άλλη άκρη της Γης, μαζεύοντας τα έξοδα του ταξιδιού πέσο – πέσο; Τις «δίκες» που θα αντιμετωπίσει, πάλι, στην πατρίδα του (τη νύχτα το Twitter μας έδωσε μια ιδέα για το ποιος θα είναι ο βασικός κατηγορούμενος…); Ή, μήπως, ότι αυτό ήταν το τελευταίο του παιχνίδι με τη φανέλα της Αργεντινής; Κι αν ο «Λίο» πει «adios», αυτή τη φορά θα είναι οριστικό.

Αν υπάρχει κάποια παρηγοριά, γι’ αυτή τη νέα «εθνική τραγωδία» του Μέσι, είναι πως τέσσερις ώρες αργότερα είχε την ίδια κακή τύχη και η Πορτογαλία, του Κριστιάνο Ρονάλντο. Ούτε εκείνος κατάφερε να αλλάξει τη μοίρα της μέτριας ομάδας του. Κάποτε θα λυθεί αυτή η τεράστια παρεξήγηση: ο Μέσι, ο Ρονάλντο, ο Νεϊμάρ, ο Γκριεζμάν, ο Μόντριτς, ο Αζάρ, ο Χάμες, ο Ινιέστα, ο Τόμας Μίλερ, ο Σαλάχ, δεν μπορούν να παίξουν μουσική χωρίς την ορχήστρα τους. Ούτε ο Πελέ, ο Κρόιφ, ο Πλατινί ή ο Ζιντάν μπορούσαν. Μόνον ο Ντιέγκο Μαραντόνα, το 1986, πλησίασε το «μια ομάδα μόνος του», ως η εξαίρεση που επιβεβαιώνει τον κανόνα.

Η Γαλλία νίκησε και απέκλεισε την Αργεντινή επειδή ήταν καλύτερη ομάδα. Ο Εμπαπέ «έβγαλε μάτια» γιατί είχε δίπλα του τον Γκριεζμάν, τον Ζιρού, τον Πογκμπά, τον Καντέ… Σε εξαιρετική κατάσταση. Το ίδιο ισχύει και για την Ουρουγουάη. Δείτε το γκολ – «δώρο» που κάνει ο Λουίς Σουάρες στον Καβάνι. Τέτοια τύχη, ο Μέσι και ο Κριστιάνο δεν την έχουν όταν παίζουν με τις εθνικές τους ομάδες. Γι’ αυτό και η αποτυχία τους στα Μουντιάλ είναι διαχρονική. Κανείς από τους δυο δεν έχει σκοράρει σε νοκ-άουτ αγώνα. Μηδέν γκολ ο Αργεντινός (σε οκτώ ματς και 23 προσπάθειες), μηδέν γκολ και ο Πορτογάλος (σε έξι ματς και 25 προσπάθειες).

Ο αποκλεισμός τους από τη συνέχεια του τουρνουά μοιάζει με τέλος εποχής – αυτό είναι που στενοχωρεί περισσότερο τους θαυμαστές τους. Μετά τον Ρονάλντο (τον Βραζιλιάνο), τον Φίγκο, τον Ριβάλντο, τον Κακά, τον Ροναλντίνιο, φαίνεται πως ήρθε η ώρα της παρακμής για τον Μέσι και τον Κριστιάνο, που άντεξαν στην κορυφή περισσότερο από κάθε άλλον, συνθέτοντας ένα μυθικό δίπολο την τελευταία δεκαετία. Ψυχραιμία. Δεν είναι, ακριβώς, έτσι. Εχουν να μας χαρίσουν πολλές, ακόμη, συναρπαστικές στιγμές. Αλλά με τους συλλόγους τους. Αυτό που στην πραγματικότητα συνέβη χθες, είναι πως (πιθανότατα) χάθηκε η τελευταία τους ευκαιρία να γράψουν ιστορία και στο Μουντιάλ. Διότι, μαζί με τα Παγκόσμια Κύπελλα περνούν και τα χρόνια.

Ο Κριστιάνο είναι μάλλον απίθανο να απουσιάσει από το Κατάρ, το 2022. Τότε, όμως, θα πλησιάζει τα 38. Ο Μέσι θα είναι 35, αλλά θα βλέπει την Αργεντινή από την τηλεόραση. Οι πιθανότητες να μη βάλει τέλος σε αυτό το ψυχόδραμα που ζει από τα 19 του χρόνια όταν φοράει τη φανέλα της, είναι ελάχιστες. Δεν ήταν… γραφτό του. Ούτε το 2006 (δεν έπαιξε στο ματς στο οποίο η Αργεντινή αποκλείστηκε), ούτε το 2010, ούτε το 2014, που έφθασε πιο κοντά από ποτέ. Κι εφέτος, λίγο έλειψε να μη φτάσει στα νοκ-άουτ.

Δεν φταίει, βεβαίως, εκείνος. Χωρίς τον Μέσι η Αργεντινή δεν θα συμμετείχε, καν, στο Μουντιάλ της Ρωσίας. Θυμάστε πώς πήρε την πρόκριση, ένα βράδυ στο Εκουαδόρ; Χρειαζόταν μόνο νίκη, και δέχτηκε γκολ με τη σέντρα. Νίκησε, στο τέλος, 3-1 χάρη σε δικό του χατ-τρικ. Η Αργεντινή έδωσε οκτώ ματς προκριματικών χωρίς τον Μέσι, και σ’ αυτά μέτρησε μόνο μία νίκη. Στα τελευταία εννέα παιχνίδια της δεν έβαλε ούτε ένα γκολ χωρίς τη δική του συμβολή.

Η «Αλμπισελέστε» άλλαξε τρεις προπονητές. Ο τελευταίος, ο «απίθανος» Σαμπάολι, δεν πήρε μαζί του τον Ικάρντι και δεν χρησιμοποίησε τον Ντιμπάλα. Αλλαξε τέσσερις διαφορετικούς σχηματισμούς -και ενδεκάδες- σε τέσσερα παιχνίδια. Στο ματς με τη Νιγηρία, το γκολ της λύτρωσης το έβαλε ο στόπερ από σέντρα του δεξιού αμυντικού. Τέτοιο… σχέδιο. Γιατί, λοιπόν, αυτή η ομάδα να θεωρείται φαβορί; Γιατί έχει τον Μέσι! Αυτό το «πρέπει» τα έκανε όλα πολύ χειρότερα.

Ο ποδοσφαιρικός κόσμος συζητά, σήμερα, περισσότερο για τους ηττημένους -τον Μέσι και τον Ρονάλντο- παρά για τους πρωταγωνιστές των θριαμβευτών – τον Εμπαπέ και τον Καβάνι. Γιατί στα Παγκόσμια Κύπελλα, τις πιο συναρπαστικές ιστορίες τις γράφουν τα μεγάλα δράματα, κι όχι τόσο οι νικητές. Οι φίλαθλοι συγκλονίζονται, όταν οι ποδοσφαιρικοί γίγαντες σωριάζονται με κρότο. Και ποτέ στο παρελθόν δεν σωριάστηκαν δυο γίγαντες ταυτοχρόνως, την ίδια μέρα, όπως συνέβη χθες με τον αργεντινό και τον πορτογάλο σούπερ-σταρ.

Και τώρα; Τώρα θα υποχρεωθούμε σε ένα Μουντιάλ στο οποίο, εκτός από την Ιταλία, την Ολλανδία και την παγκόσμια πρωταθλήτρια Γερμανία, θα απουσιάζουν και τα δυο «ιερά τέρατα» των γηπέδων. Θα έχουμε, όμως, να συζητάμε για τους διαδόχους τους. Αλλωστε, το σκηνικό στο Καζάν έμοιαζε, λίγο, με τελετή παράδοσης – παραλαβής. Δίπλα στον εξουθενωμένο και παραδομένο στη μοίρα του Μέσι, ο (σχεδόν) εικοσάχρονος Εμπαπέ κάλπαζε. Εγινε ο πρώτος Γάλλος μετά τον Ζινεντίν Ζιντάν, που πέτυχε δύο ή περισσότερα γκολ σε νοκ-άουτ παιχνίδι Παγκοσμίου Κυπέλλου. Οταν ο «Ζιζού» έκανε το θαύμα του, στον τελικό του 1998, ο Εμπαπέ ήταν, ακόμη, αγέννητος.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News