Για τρίτη διαδοχική σεζόν, το Μιλάνο δεν θα ακούσει τον ύμνο του Champions League. Η πόλη με τους περισσότερους τίτλους (10) -μαζί με τη Μαδρίτη- δεν θα εκπροσωπηθεί στην κορυφαία διασυλλογική διοργάνωση, ούτε το 2016-2017. Φρόντισε γι’ αυτό η Λάτσιο, που νίκησε (2-0) την Ιντερ στη Ρώμη μηδενίζοντας τις λιγοστές ελπίδες της να συμμετάσχει στο τουρνουά, έστω μέσω των προκριματικών στους οποίους οδηγεί η τρίτη θέση του ιταλικού πρωταθλήματος.

Την Κυριακή των μιλανέζων την έκανε ακόμα πιο μαύρη, η νέα αποτυχία της Μίλαν. Αυτή τη φορά η ομάδα του Μπερλουσκόνι… κατάφερε να μη νικήσει (3-3) τη Φροζινόνε, η οποία μάχεται για την παραμονή της στην Κατηγορία. Ετσι, δυο αγωνιστικές πριν από το φινάλε, έχασε την έκτη θέση -που οδηγεί στο Europa League- από τη Σασουόλο (νίκησε 1-0 τη Βερόνα). Δηλαδή, η Μίλαν κινδυνεύει να μείνει εντελώς εκτός ευρωπαϊκών Κυπέλλων. Εκτός αν στον τελικό τού Coppa Italia νικήσει τη Γιουβέντους και σώσει την παρτίδα, αφού ο Κυπελλούχος Ιταλίας κερδίζει μια θέση στο προσεχές Europa League. Αλλά, με τα χάλια που εμφανίζει τελευταία, οι πιθανότητες δεν είναι με το μέρος της.

Η Ιντερ φτάνει αισίως τα πέντε χρόνια χωρίς παρουσία στο Champions League. Πολύς καιρός, για μία ομάδα που από το 2002 έως το 2011-2012 είχε αδιάκοπη συμμετοχή. Ηταν παρούσα στην πρώτη διοργάνωση με το νέο σύστημα, το 1998, φτάνοντας μέχρι τους προημιτελικούς. Το 2003 αντιμετώπισε, στους ημιτελικούς, τα «ξαδέρφια» της Μίλαν, στην πιο ένδοξη για την Ιταλία σεζόν, αφού η Γιουβέντους έπαιζε στον άλλο ημιτελικό (κατάφερε, μάλιστα, να προκριθεί στον τελικό του Μάντσεστερ). Το 2010 η Ιντερ κατέκτησε την Κούπα, με τον Ζοσέ Μουρίνιο στον πάγκο της. Και -λίγο αργότερα- άρχισε η μεγάλη παρακμή.

Για τη Μίλαν, η απουσία από το Champions League έφτασε τα τρία χρόνια. Αν σας φαίνονται λίγα, θυμηθείτε πως από το 1992-1993 (που το Κύπελλο Πρωταθλητριών μετεξελίχθηκε στη διοργάνωση όπως τη γνωρίζουμε σήμερα), έχει αποτύχει να συμμετάσχει μόλις πέντε φορές. Η πρώτη ήταν το 1995-1996, αφού την προηγούμενη σεζόν -με προπονητή τον Καπέλο- είχε τερματίσει τέταρτη στο Πρωτάθλημα (αλλά είχε φτάσει στον τελικό, όπου έχασε από τον Αγιαξ).

Η δεύτερη, το 1997-1998 (μετά τη 10η θέση στο Καμπιονάτο) και η τρίτη, το 2001-2002. Επειτα από έξι χρόνια ανελλιπούς παρουσίας έμεινε ξανά εκτός το 2008-2009, με προπονητή τον Κάρλο Αντσελότι (που το καλοκαίρι θα διαδεχθεί τον Γκουαρντιόλα στην Μπάγερν). Η τελευταία συμμετοχή της Μίλαν στο Champions League, τη σεζόν 2013-2014, κατέληξε με τον αποκλεισμό της από την Ατλέτικο Μαδρίτης στους «16».

Η Μίλαν μετράει επτά τρόπαια -τα περισσότερα μετά τη Ρεάλ- η Ιντερ τρία, όμως η τελευταία χρονιά που αγωνίστηκαν και οι δύο διεκδικώντας τη Μεγάλη Κούπα ήταν το 2011-2012. Η ιστορική -για το ευρωπαϊκό ποδόσφαιρο- πόλη μαραζώνει, και μια συγκυρία έρχεται να την πληγώσει ακόμη περισσότερο: στις 28 Μαΐου θα φιλοξενήσει στο «Σαν Σίρο», την κοινή έδρα των δύο ομάδων της, τον τελικό του Champions League.

Η Ιντερ είχε αρχίσει τη φετινή σεζόν στη Serie A (ιταλικό πρωτάθλημα) με εξαιρετικές προοπτικές. Μάλιστα, στις 6 Ιανουαρίου βρισκόταν ακόμη στην κορυφή της βαθμολογίας και απείχε μόλις 90 λεπτά από τον άτυπο τίτλο της πρωταθλήτριας χειμώνα. Αλλά έχασε από τη Σασουόλο και, έκτοτε, την πήρε η κάτω βόλτα. Ο προπονητής της, ο Ρομπέρτο Μαντσίνι, διέγνωσε επιθετική αδυναμία, και τον Ιανουάριο έσπευσε να αποκτήσει κι άλλον κυνηγό. Αλίμονο, όμως. Αυτό που -κυρίως- της λείπει, είναι η προσωπικότητα. Δεν έχει παίκτες – μαχητές, με χαρακτήρα, με νοοτροπία νικητή. Πράγμα που είναι αδύνατο να διορθωθεί με χειμερινές μετεγγραφές.

Για το «μπλαζέ» παιχνίδι της Ιντερ ευθύνεται πρώτος απ’ όλους ο Μαντσίνι, στον οποίο χρεώνουν -επίσης- την απουσία ενός σταθερού κορμού. Στην προσπάθειά του να προσαρμοστεί στις τακτικές των αντιπάλων, αλλάζει διαρκώς σχηματισμούς και πρόσωπα, γεγονός που δεν επέτρεψε στην ομάδα να αποκτήσει ομοιογένεια. Πολλές από τις κινήσεις του κόουτς δείχνουν σύγχυση και πανικό. Κανείς δεν μπόρεσε να καταλάβει, για παράδειγμα, γιατί τους τελευταίους μήνες πουλήθηκαν ο Κόβατσιτς, ο Ερνάνες, ο Γκουαρίν -όποιος δημιουργικός μέσος υπήρχε- και αποκτήθηκαν τόσοι εξτρέμ και πλάγια μπακ.

Αν υπήρχε μόνο ο δεύτερος γύρος της Serie A, οι «Νερατζούρι» θα βρίσκονταν στη μέση του βαθμολογικού πίνακα. Σε αυτό το χρονικό διάστημα έχουν πανηγυρίσει μόλις μία νίκη στα εννέα ματς πρωταθλήματος που έχουν δώσει εκτός έδρας, κόντρα στη νεοφώτιστη Φροζινόνε, στο μοναδικό παιχνίδι που δεν δέχτηκαν γκολ. Υποτίθεται ότι η αποτελεσματική άμυνα ήταν το μεγάλο όπλο της ομάδας… Οπως πολύ σωστά σχολιάζει ο ιταλικός αθλητικός Τύπος, αν ο προπονητής δεν λεγόταν Μαντσίνι αλλά… Ρανιέρι, η Ιντερ θα τον είχε στείλει σπίτι του προ πολλού.

Αυτό που συμβαίνει στη Μίλαν, τα τελευταία χρόνια, είναι εντελώς ανεξήγητο. Πέρυσι δεν βγήκε στην Ευρώπη και φέτος θα μείνει πάλι απέξω, εκτός αν σηκώσει το Κύπελλο Ιταλίας απέναντι στη Γιουβέντους. Προφανώς υπάρχουν ελλείψεις και αδυναμίες στο ρόστερ της, όμως δεν δικαιολογούν αυτό που συνέβη, για παράδειγμα, στα τελευταία τρία ματς πρωταθλήματος. Η Μίλαν έφερε 0-0 με την Κάρπι στο Μιλάνο, στη Βερόνα προηγήθηκε της (ουραγού και ήδη υποβιβασμένης) τοπικής ομάδας αλλά έχασε 2-1, κι έπειτα ήρθε 3-3, εντός έδρας, με τη Φροζινόνε, η οποία πέφτει κι αυτή. Βρίσκεται… 34 βαθμούς μακριά από την κορυφή, με 10 ήττες και 12 ισοπαλίες σε 36 αγώνες, και έχει μόνο μια νίκη στις οκτώ τελευταίες αγωνιστικές. Αδιανόητο, για έναν σύλλογο με ακριβούς παίκτες αλλά και τόσο βαριά φανέλα.

Εδώ, φαίνεται πως «το ψάρι βρωμάει από το κεφάλι». Ο Σίλβιο Μπερλουσκόνι είχε διάφορες… εμπνεύσεις, που δεν του βγήκαν. Διάλεξε για προπονητή τον «άκαπνο» -σε ό,τι αφορά τους πάγκους- Ιντσάγκι, ύστερα τον μηδενικής εμπειρίας Ζέεντορφ, κι έπειτα του ήρθε να προβιβάσει τον Μπρόκι από τη δεύτερη ομάδα. Το αποτέλεσμα είναι, η επτάκις πρωταθλήτρια Ευρώπης και 18 φορές πρωταθλήτρια Ιταλίας να απογοητεύει τους οπαδούς της όλο και περισσότερο, σεζόν με τη σεζόν.

Οπως γράφουν οι Ιταλοί, αυτό το «κάθε πέρυσι και καλύτερα» έχει προβληματίσει έντονα τον Μπερλουσκόνι, ο οποίος αποφάσισε -σοβαρά, αυτή τη φορά- να πουλήσει τον σύλλογο που κρατάει στα χέρια του επί 29 συναπτά έτη, σε όμιλο επενδυτών από τη Κίνα. Σύμφωνα με την Corriere dello Sport, το αντίτιμο ανέρχεται σε 720 εκατομμύρια ευρώ. Επικεφαλής του επιχειρηματικού σχήματος, κατά την Tuttosport, είναι ο Ρόμπιν Λι, ο έκτος πλουσιότερος Κινέζος.

Ακόμη και οι οπαδοί που ήθελαν, ο αγαπημένος τους σύλλογος να παραμείνει σε ιταλικά χέρια, έχουν αρχίσει να αναθεωρούν, ελπίζοντας πως αυτή η συμφωνία θα επαναφέρει την ομάδα στον δρόμο προς τους τίτλους. Δεν μπορεί να γίνει αλλιώς. Το νέο γήπεδο της Μίλαν, χωρητικότητας 48.000 θεατών, το οποίο έχει αναλάβει να χτίσει η εταιρεία Arup (κατασκευάστρια της Οπερας του Σίδνεϊ και του Fulton Center της Νέας Υόρκης) θα είναι έτοιμο -αν όλα πάνε καλά- το 2018. Αλλά το project θα είναι καταδικασμένο σε εμπορική αποτυχία, αν η Μίλαν μπει στο καινούργιο της «σπίτι» σε αυτά τα αγωνιστικά χάλια.

Επιπλέον, τα οικονομικά των «Ροσονέρι» είναι απογοητευτικά. Ο περυσινός ισολογισμός έκλεισε με ζημίες 91,3 εκατ. ευρώ και -εφόσον η ομάδα αποκλειστεί πάλι από την Ευρώπη- ο φετινός θα καταγράψει ακόμη μεγαλύτερη μαύρη τρύπα, περίπου 125 εκατ. ευρώ.

Αντίστοιχα προβλήματα έχει και η Ιντερ, με συσσωρευμένες ζημίες περίπου 500 εκατ. ευρώ στις πέντε τελευταίες χρήσεις. Οσο κι αν ο πάμπλουτος ινδονήσιος επιχειρηματίας Ερίκ Τοχίρ (ο οποίος αγόρασε τον σύλλογο το 2013 από τον Μάσιμο Μοράτι) έχει λεφτά για πέταμα, διαπιστώνει οτι αυτή η τακτική δεν οδηγεί πουθενά. Γι’ αυτό, όπως γράφει η Gazzetta dello Sport, έχει δώσει εντολή στην Goldman Sachs να αναζητήσει επενδυτές. Είτε για να συνδράμουν οικονομικά με βασικό μέτοχο τον ίδιο, είτε για να εξαγοράσουν το 70% των μετοχών της Ιντερ.

Το μιλανέζικο ποδόσφαιρο ζει τα πέτρινα χρόνια του. Η Γιουβέντους έχει βάλει πλώρη να γίνει… μόνιμη πρωταθλήτρια Ιταλίας, η Ευρώπη νοσταλγεί τις δυο ιστορικές ομάδας που κάποτε ενίσχυαν τον ανταγωνισμό στο κορυφαίο της Κύπελλο – και φως στο τούνελ δεν φαίνεται πουθενά.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News