Ο Στρατής δεν ζωγραφίζει πάνω στο χαρτί, το κόβει. Με ένα χειρουργικό νυστέρι, που έχει τυλίξει με ταινία για να προστατεύει τα δάχτυλά του από κάλους, ουσιαστικά αφαιρεί αυτό που τον ενδιαφέρει. Κόβει ένα-ένα τα επαναλαμβανόμενα σχέδια, τις μικρές καμπύλες, τις χοντρές και λεπτές γραμμές. Σχεδιάζει και αφαιρεί μοτίβα.

Κάθε έργο προέρχεται από κάτι που τον ενέπνευσε, είτε είναι μία ιστορία από την Ιαπωνία του 17ου αιώνα, ο τάφος του βασιλιά Φιλίππου Β’, οι κουρτίνες που είχε ένα εργαστήρι στο οποίο δούλεψε, το πουκάμισο ενός φίλου, το ίδιο το πάτωμα κάτω από τα πόδια του!

Οποιο κι αν είναι το έργο, αυτό είναι πάντα μία «χειρουργική» παρέμβαση στο χαρτί. Το λατρεύει. «Το χαρτί είναι ανεξάντλητο σαν υλικό, σου δίνει πολλές δυνατότητες, μπορείς να το εξελίξεις με όποιον τρόπο θέλεις», μάς λέει ο 27χρονος καλλιτέχνης.

Να για παράδειγμα, αυτόν τον καιρό εργάζεται με ιαπωνικά χαρτιά, χειροποίητα χαρτιά, 19 γραμμαρίων. «Σκέψου ότι η κόλλα γραφής είναι 85 με 90 γραμμάρια», εξηγεί.

Και πότε άρχισε η σχέση του με το χαρτί; Από μικρός ζωγράφιζε μοτίβα. Ηταν και ένας τρόπος να ξεφεύγει από το μάθημα, το οποίο ποτέ δεν τον κέρδισε στο Δημοτικό. Δεν ήταν μόνο η δυσλεξία που τον ζόριζε, ήταν και αυτή η αφόρητη βαρεμάρα.

Η επιλογή του τεχνικού Λυκείου Γραφιστικής στη Θεσσαλονίκη ήταν λοιπόν μία διέξοδος. Θαυματουργή. Εκεί μπόρεσε να αφοσιωθεί στα επαναλαμβανόμενα σχέδια. Πρώτα με πένα και μελάνι, ύστερα με πινέλα σε καμβά. Σε κάποια φάση τα έργα του μεγάλωναν. Θυμάται ένα που είχε 7 μέτρα μήκος και άλλα 3 μέτρα ύψος!

Και η τεχνική του «paper cutting» του βγήκε αυθόρμητα, ενώ σπούδαζε στο τμήμα Εικαστικών και Εφαρμοσμένων Τεχνών (Καλών Τεχνών), του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, το 2010. «Μια μέρα σκέφτηκα ότι ήθελα να τρυπήσω τον καμβά, να αφαιρέσω το μοτίβο και να δω από μέσα», θυμάται. Εκτοτε, έχει αφοσιωθεί στο διάτρητο και έχει ήδη κάνει εκθέσεις με τα έργα του, στην Αθήνα όπου ζει σήμερα αλλά και στη Θεσσαλονίκη, όπου γεννήθηκε και μεγάλωσε.

Μία από τις εκθέσεις που έγιναν στη Θεσσαλονίκη ήταν το «Σώμα – Σήμα», μία εγκατάσταση που δημιουργήθηκε ειδικά για το Πολύχρωμο Πτωχοκομείο («Αλατζά Ιµαρέτ»), μέσα στο οποίο στήθηκε, το 2013, έπειτα από ενάμιση χρόνο δουλειάς. Με μία μεγάλη εγκατάσταση από χαρτί, ξύλο και άλλα υλικά, παίζοντας με το λευκό χρώμα και το φως και τις σκιές, ο νεαρός εικαστικός παρουσίασε μία (διάτρητη) µεταγραφή του τάφου του Βασιλιά Φιλίππου Β’.

Είναι μία τέχνη με έντονη θεραπευτική δύναμη. Η διαδικασία -το σχέδιο του μοτίβου και το κόψιμο δηλαδή- τον ηρεμούν. Γι’ αυτό και δεν μπορεί να μας πει με ακρίβεια πόσες ώρες και μέρες χρειάζονται για να σχεδιάσει ένα διάτρητο πουκάμισο. Τα ίδια τα μοτίβα που κοσμούν τα έργα του, οι καμπύλες, το άνοιγμα και το κλείσιμο του σχεδίου είναι «ένα ψυχογράφημα της στιγμής, πάντα φυσικά στο πλαίσιο της δουλειάς», όπως μας εξηγεί ο ίδιος.

Κάθε φορά λοιπόν αναλαμβάνει ένα διαφορετικό πρότζεκτ, μία συλλογή. Μία από αυτές («Empty») ήταν η αποτύπωση καθημερινών αντικειμένων: Διάτρητο χαλί, πουκάμισο, καμπαρντίνα, κουρτίνα, εσώρουχο… Πολλοί τον ρωτούν όταν βλέπουν για πρώτη φορά τα έργα. Φοριούνται; Κάθε άλλο! Από τη στιγμή που αποτυπώνει αντικείμενα καθημερινής χρήσης σε διάτρητα σχέδια παύουν να έχουν χρηστικές ιδιότητες. Αποσπώνται από το φυσικό τους περιβάλλον, αποκτούν μία διαχρονικότητα, και, ανάλογα με τον παρατηρητή, αποκτούν κάθε φορά διαφορετικά αφηγήματα και ερμηνείες.

Το άλλο πρότζεκτ που επεξεργάζεται είναι το «portable art» («φορητή τέχνη»). Δημιουργεί έργα που μπορούν να ταξιδεύουν μόνα τους και να φτάσουν στον παραλήπτη χωρίς κανέναν κίνδυνο και βέβαια χωρίς πολλά έξοδα. Πατώντας στη λογική του σουηδικού ΙΚΕΑ, και σε συνεργασία με ένα σουηδικό σάιτ που προωθεί έλληνες καλλιτέχνες στη σκανδιναβική χώρα, ο καλλιτέχνης φτιάχνει πακέτα που περιλαμβάνουν το έργο, το πιστοποιητικό γνησιότητας και οδηγίες χρήσης για να εναποθέσει ο αγοραστής το έργο στην κορνίζα.

Αυτές τις ημέρες εργάζεται στο Ρομάντσο, το κέντρο εκδηλώσεων και εκθέσεων στο κέντρο της Αθήνας. Κέρδισε ένα γραφείο -μαζί με την παροχή δωρεάν Ιντερνετ, ρεύματος και κλιματιστικού (ευτυχώς!) μέσα από τον διαγωνισμό RestartUp του Vodafone CU.

Στο κέντρο της Αθήνας, από το παράθυρο του κτιρίου που βλέπει στην οδό Γερανίου, δέχεται πολλά ερεθίσματα. Αλλά τώρα έχει αφοσιωθεί στο μωσαϊκό. Μάς δείχνει το πάτωμα κάτω από τα πόδια μας. Οι χρωματιστές κηλίδες πυροδότησαν ένα νέο κόνσεπτ που ακόμη επεξεργάζεται. Σε αυτό μπορεί να προστεθούν και λέξεις ή συμβολισμοί. Θα δείξει, «το έργο με κατευθύνει», λέει ο ίδιος…

*Εδώ θα βρείτε την ιστοσελίδα με τις συλλογές, τις εκθέσεις και το βιογραφικό του Στρατή Ταυλαρίδη

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News