Άκουσα στον 9.84 την Αγγελική Πανταλέων να λέει ότι ο «Εγωϊστής Γίγαντας» είναι μία από τις καλύτερες ταινίες της χρονιάς. Η ιδέα άναψε σαν λάμπα μέσα στο κεφάλι μου όταν βρέθηκα έξω από το σινέμα της γειτονιάς. Η προβολή θα άρχιζε στις 20.30. Ήταν 20.35. Έβγαλα εισιτήριο. Ήμουν τη σωστή ώρα, στο σωστό σινεμά, αλλά τη λάθος μέρα. Ο «γίγαντας» θα βγει σήμερα, Πέμπτη, στην οθόνη. Ωραία και εγώ που ήμουν; Κάθισα στην πολυθρόνα με το κουτί των ποπ κορν στο στόμα, σαν τη Λάσι ας πούμε, προσπαθώντας να βγάλω το μπουφάν. Μέσα στην αίθουσα υπήρχαν δέκα άτομα. Δεν την πέφτεις έτσι στον διπλανό σου να ρωτήσεις πώς λέγεται η ταινία. Και θα σε παρεξηγήσουν και δεν θα εκτιμήσουν καθόλου τη δικαιολογία σου. Στο μεταξύ στην οθόνη παραλίγο να γίνει ένα τροχαίο. Ανοίγει η πόρτα ενός αγροτικού και βγαίνει ο Νίκος Ορφανός. Βρήκαμε γνωστό, σκέφτηκα. Και είπα να αλληλεπιδράσω με τον πρωταγωνιστή μίας ταινίας. Η στιγμή που τερματίζει το interactivity και αρχίζει ο σουρεαλισμός. «Είμαι σε ένα σινεμά και παίζεις σε μία ταινία και σε λένε Μάρκο. Καλή είναι;» ήταν το SMS που του έστειλα. «Το δένδρο και η κούνια. Καλή είναι. Δες και πες μου», η απάντηση.

Σε εκείνη τη σκηνή ο Νίκος υποδέχεται την πρωταγωνίστρια, τη Μυρτώ Αλικάκη. Την Αλικάκη την είχα δει στο θέατρο, στο «Ταξιδεύοντας με τον ΠΑΟΚ»-ήταν σαν copy-paste από τη Θύρα 4. Στην ταινία υποδύεται κάτι πιο σοφιστικέ, μία γιατρό που ζει στο Λονδίνο και επιστρέφει για ολιγοήμερες διακοπές στο χωριό, να δει τον ηλικιωμένο πατέρα της. Στο ρόλο του πατέρα είναι ο Ηλίας Λογοθέτης. Εκεί, όμως, στο πατρικό της, θα βρει και μία πενηντάχρονη από τη Σερβία, (Μιριάνα Καράνοβιτς) μαζί με την κόρη της. Και όπως συμβαίνει σε αυτές τις περιπτώσεις και σε αυτά τα σενάρια, βγαίνουν στη φόρα οικογενειακά μυστικά και απωθημένα που επενδύονται, ελαφρώς, με σχολιασμό για τα όσα συμβαίνουν στην υπέροχη πατρίδα μας. Ούτως ή άλλως η χώρα και η οικογένεια μας είναι σπαρμένες με ψέματα, με μικρά ή μεγάλα δράματα. Κατάπινα ποπ κορν σαν γλάρος και παρατηρούσα έναν πατέρα να απομυθοποιείται και να λατρεύεται ξανά. Και εκείνη η αγκαλιά που κλείνει μέσα της δύο ζωές δεν ξέρω αν εκπέμπει οδύνη για τα χρόνια που πέρασαν ή ευτυχία για ακριβώς τον ίδιο λόγο. Κατάπια και ένα δύο δάκρυα με τα ποπ κορν-συνδυάζονται μια χαρά, όλα αρμυρά είναι.

Βγαίνοντας από το σινεμά τηλεφώνησα στον Ορφανό. Έμαθα ότι η Μαρία Ντούζα, η σκηνοθέτις της ταινίας, ήταν εκείνη που πίστεψε, έτρεξε, έκανε την παραγωγή και έψαξε να πληρώσει αμέσως τους ανθρώπους. Μία όμορφη, απλή, γλυκιά και συγκινητική ταινία, ο ορισμός του low budget. Γυρίστηκε μέσα σε ένα παλιό σπίτι και έγιναν κάποια εξωτερικά στη Ραφήνα και στην Πάρνηθα.  Καλή δουλειά. Καλοπληρωμένη, κατά μία έννοια. Αυτός που σου παίρνει ένα χαμόγελο ή ένα δάκρυ, έχει πάρει και κάτι από σένα. 

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News