Μέρα της ποίησης σήμερα. Έχω στα χέρια μου το βιβλίο «Emily Dickinson- Ποιήματα», σε μετάφραση Μαρίας Δαμολή, από τις εκδόσεις Γιαλός. Εκδόθηκε στην αρχή της χρονιάς και πραγματικά στο δύσκολο φετινό χειμώνα μου χάρισε ανάσα και φως. Μα και απάντηση στο «τι χρειάζονται οι ποιητές σ’ έναν μικρόψυχο καιρό;».

Ποια εποχή άραγε δεν είναι δύσκολη για τις ανθρώπινες έγνοιες και τα βάσανα; Παρηγορούν οι «εύκολες» εποχές τον πόνο της απώλειας, την αγωνία της μοναξιάς, το Γολγοθά του έρωτα, εξαφανίζουν τη ματαιοδοξία, τη μοναξιά, το φόβο του θανάτου, την αγωνία της ύπαρξης; Η μεγάλη αυτή ποιήτρια, απ’ το βάθος του 19ου αιώνα, αποστασιοποιείται απ’ το πεπερασμένο της εποχής της, και με λόγια απλά, μιλά σε αεί «σημερινή» γλώσσα επί της ουσίας της ψυχής. Η φωνή της, μέσα από ολοζώντανες εικόνες, δεν μένει στην επιφάνεια των πραγμάτων, αν και τις δίνει αριστοτεχνικά. Με τις ίδιες λέξεις που περιγράφει, αλληγορεί, αποκαλύπτει, φωτίζει πολλαπλά νοήματα. Διαβάζω τη δεύτερη στροφή του ποιήματος.

288:
Τι ανιαρό-να είσαι- ο Κάποιος!
Και –σαν Βατράχι τον Ιούνη– λαϊκό
Να λες συνέχεια το όνομά σου
Και να θαυμάζει όλου του Βούρκου το κοινό!

Πόσο πιο «επίκαιρο»; Προχωρώ τις σελίδες:

1763  
Μέλισσα η φήμη.
Τραγουδά-
Έχει κεντρί-
Μα και φτερά!

Πόσο πιο καίριο; Γυρίζω πίσω:

361
Ότι μπορώ-αυτό θα γίνει
Κι ας είναι Ασφόδελος μικρός-
Κι ότι δεν μπορώ-ας μείνει
Άγνωστο για το πιθανόν.

Πόσο πιο αληθινό; Και πάλι προς το τέλος:

1577
Όλοι δικαιούνται το πρωί-
Σε μερικούς αξίζει -η νύχτα-
Για λίγους μόνο εκλεκτούς
Λάμπει το σέλας την αυγή.

Πόσους αφορά;

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News