304
|

Όρυξ και Κρέικ, Μάργκαρετ Άτγουντ (Ωκεανίδα)

Κώστας Γιαννακίδης Κώστας Γιαννακίδης 3 Φεβρουαρίου 2013, 03:30

Όρυξ και Κρέικ, Μάργκαρετ Άτγουντ (Ωκεανίδα)

Κώστας Γιαννακίδης Κώστας Γιαννακίδης 3 Φεβρουαρίου 2013, 03:30

Xρόνια το άκουγα, τελικά συναντήθηκα μαζί του. Στο «Όρυξ και Κρέικ» η Μάργκαρετ Ατγουντ περιγράφει ένα, όχι και τόσο, μακρινό μέλλον. Το κλίμα έχει αλλάξει, μαζί με τον παγκόσμιο χάρτη, λόγω της ανόδου των υδάτων. Οι πόλεις ασφυκτιούν, αλλά οι προνομιούχοι αποσύρονται μέσα σε συγκροτήματα που φρουρούνται από πανίσχυρη και αδίστακτη αστυνομική δύναμη. Οι περισσότερες τροφές είναι συνθετικές-τα αληθινά τρόφιμα σπανίζουν. Οι άνθρωποι καταναλώνουν μεταλλαγμένα και βία. Στο δίκτυο παρακολουθούν εκτελέσεις και βιασμούς παιδιών. Η χλωρίδα και η πανίδα έχουν εμπλουτιστεί με νέα είδη. Ο κόσμος είναι τόσο σκοτεινός, όσο ασπρόμαυρο καρέ από κόμικ επιστημονικής φαντασίας. Όμως όλα αυτά κάπως, κάποτε, θα τελειώσουν.

Είναι ένα συναρπαστικό ανάγνωσμα μέσα από τα μάτια του «Χιονάνθρωπου», ενός ανθρώπου που έζησε το τέλος του πολιτισμού. Το βιβλίο πραγματεύεται σε μεγάλο μέρος τα ζητήματα ηθικής που θέτουν οι νέες τεχνολογίες και η επιδίωξη του επιχειρηματικού κέρδους. Πιάνει ένα προς ένα τα γρανάζια που συνθέτουν τον πολιτισμό. Καθαρίζει το λάδι και βλέπει την αρχιτεκτονική τους. Διαπιστώνει πώς ακόμα και αν ξεκινούσαμε από την αρχή, πάλι τα ίδια λάθη θα κάναμε. Παραδέχεται ότι η αδυναμία και ο φόβος έχουν βαθιές εγγραφές στο DNA μας. Παρατηρεί τη σύγκρουση της τέχνης με το ανθρώπινο ένστικτο και το κέρδος. Έτσι όπως το εξετάζει η Άτγουντ, η τέχνη δεν αποκλείεται να είναι ασύμβατη με την αυστηρότητα των φυσικών νόμων. Από την άλλη, σκέφτεσαι ότι αυτή είναι η τέχνη, η φύση. Ο άνθρωπος κινείται με βάση ορμόνες και μηχανισμούς. Τι είναι, όμως, αυτό που τον σπρώχνει στην τέχνη; Μάλλον το σεξ. Κάπως έτσι γυρίζεις τις σελίδες, με στοχασμούς που έχουν έξυπνα εκλαϊκευτεί μέσα από τη μυθιστορηματική αφήγηση. Είναι ένα βιβλίο για τα πάντα και για το ένα, για αυτό που υπάρχει μέσα σου, για αυτό που είσαι εσύ. To βιβλίο δεν είναι καινούργιο, έχει μία δεκαετία πίσω του. Σήμερα η συγγραφέας θα το έγραφε με ακόμα πιο σκοτεινό μελάνι. 

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News