Η άψινθος είναι μια πόα με πικρή γεύση από την οποία παράγεται το αψινθέλαιο  και το αψέντι. Άψινθος είναι και ο αστέρας ο μεγάλος, ο καιόμενος ως λαμπάδα που έπεσε πάνω στο 1/3 των ποταμών και των πηγών των υδάτων και «πολλοί των ανθρώπων απέθανον εκ των υδάτων, ότι επικράνθησαν», όπως αναφέρει ο Ιωάννης στην Αποκάλυψη.

«Άψινθος» είναι και ο τίτλος της νέας ποιητικής συλλογής του Μιχάλη Γκανά. Εδώ, ο ποιητής μιλά για τα «πικρά νερά» των καιρών και της ζωής μας, την απώλεια, τον θάνατο, την αγάπη· ματιές στο ζοφερό σήμερα και χαμηλόφωνες, εναγώνιες επικλήσεις: «Μια στιγμή Νάσο μη φεύγεις / τώρα που φεύγουν όλα γύρω μου /  με ταχύτητα ηλικίας. / Φεύγουν ή έρχονται καταπάνω μου; / Θα σε γελάσω».

Στις αριστερές σελίδες του βιβλίου παρατίθενται κομμάτια από την Αποκάλυψη του Ιωάννου και ο ποιητής «συνομιλεί» μαζί τους για να εκφράσει μεταφορικά –δηλαδή ποιητικά- τη θλίψη του για όσα συμβαίνουν και την πίστη πως μόνο η αγάπη, ο έρωτας σώζει: «Αν είναι να μιλήσει κάποιος ας πει για την αγάπη».

Σημαδεμένος διά βίου από τη χλωρίδα και την πανίδα του τόπου του («πού είναι τα πουλιά;» ρωτά δια στόματος Γ. Παυλόπουλου), διακατεχόμενος από ένα κοσμικό δέος που σπάνια συναντά κανείς, ο Γκανάς μάς δίνει ίσως τα καλύτερα ποιήματά του, μια από τις ωραιότερες ποιητικές συλλογές των τελευταίων ετών.

Υστερόγραφο σε μια ανάγνωση 1
στον Νάσο Θεοφίλου, συλλογίζοντας…

Τα σπίτια ποντισμένα στο βυθό
με φυσαλίδες αναθρώσκουσες.
Δακτυλιδάκια γαλανά ή μέδουσες;

Αιγαίος κόσμος πολυκύμαντος
κι εσύ ο αυτουργός του
ο επικηρυγμένος των συμβάντων.
Μικρά συμβάντα που τα μεγαλύνεις
επινοώντας την πραγματικότητα.

Ένας δραπέτης είσαι διημερεύοντος Σαββάτου
και χορηγός μιας ηλικίας
που επωάζεται αλλιώς σε κάθε σώμα σου.
Σώμα υπό σκιάν και σώμα πάμφωτο
από βαθιά πηγάδια αστεροδεικτούμενο
χτισμένο ζωντανό σε ατίθασα γεφύρια
για να περνούν αλαφροΐσκιωτοι διαβάτες.

Τις νύχτες πάλι υδροχαρές και αιμοφόρο
και συγκοινωνούν με τα μικρά οικόσιτα σκοτάδια
και τα ανήμερα μεγάλα σκότη
που μας βυζαίνουνε γλυκά
όταν καθόμαστε και γράφουμε.

Ασπρίζει τότε η σγουρή προβιά τους
από το γάλα της πληγής μας
και φέγγει δωδεκαετής ημέρα
μέσα στα γηρατειά της νύχτας.

*Η Άννα Λυδάκη είναι Αν. καθηγήτρια του Παντείου Πανεπιστημίου.

Προηγούμενα άρθρα της Άννας Λυδάκη 
 

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News