Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η φορολογία στις επιχειρήσεις είναι υψηλή στην Ελλάδα κάτι που ασφαλώς αποτελεί αντικίνητρο για επενδύσεις και κατά συνέπεια για την οικονομική ανάπτυξη. Απ’ αυτή την σκοπιά o Αντώνης Σαμαράς έχει απόλυτο δίκιο να θέτει το θέμα της φορολογίας στο επίκεντρο των μέτρων που προτίθεται να λάβει η κυβέρνηση και να επιμένει στο θέμα της μείωσης των φορολογικών συντελεστών.

Όμως αυτό που ίσως λησμονεί ο αρχηγός της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης είναι ότι η φορολογία δεν είναι ο μοναδικός παράγων που προσδιορίζει τις επενδύσεις ούτε είναι κατ’ ανάγκη ο πιο σημαντικός για την οικονομική ανάπτυξη μιας χώρας. Το επίπεδο της φορολογίας είναι μια-αναμφίβολα σημαντική-από τις παραμέτρους που προσδιορίζουν αν ο επιχειρηματίας θα επενδύσει, αλλά όχι η μόνη. Άλλωστε οι χώρες με τα υψηλότερα ποσοστά καινοτομίας, επιχειρηματικότητας, ποιότητας ζωής  παιδείας κλπ είναι οι Σκανδιναβικές και ο Καναδάς όπου ως γνωστό το επίπεδο της φορολογίας είναι αρκετά υψηλό.

Άλλοι εξ ίσου σημαντικοί παράγοντες είναι η ελαστικότητα της αγοράς εργασίας, η ύπαρξη κράτους δικαίου, η λειτουργία των θεσμών, η ποσότητα του social trust, το επίπεδο παιδείας του πληθυσμού, η απουσία διαφθοράς, η αποτελεσματικότητα του δημόσιου τομέα κλπ. Αν μειώσεις την φορολογία και εκλείπουν οι άλλοι παράγοντες τότε ο επιχειρηματίας  κάλλιστα θα πάρει τα χρήματα που γλυτώνει και θα τα επενδύσει στο εξωτερικό είτε π.χ. σε μετοχές της Apple είτε σε βιομηχανική μονάδα στην Τουρκία. Τι να το κάνεις αν μειώσεις την φορολογία και κάθε εβδομάδα στο εργοστάσιο κάνουν κατάληψη οι συνδικαλιστάρες απαιτώντας επιδόματα για να πηγαίνουν διακοπές στις Μπαχάμες; Τι να το κάνεις αν μειώσεις την φορολογία και όμως απαγορεύεται να απολύσεις και να προσλάβεις προσωπικό προκειμένου να διατηρείς την ανταγωνιστικότητα σου; Τι να το κάνεις αν μειώσεις την φορολογία αν ζεις σε μια κοινωνία όπου η επιχειρηματικότητα ταυτίζεται με την κλοπή;

Δυστυχώς για όλα αυτά τα θέματα ο ηγέτης της ΝΔ δεν έχει εκφράσει τις απόψεις του-τουλάχιστον όχι με την ίδια ένταση. Να υποθέσουμε ότι δεν το έχει κάνει διότι κάτι τέτοιο θα τον έφερνε σε σύγκρουση με την αριστερά του λαϊκισμού, κάτι το οποίο προσπαθεί να αποφύγει με κάθε τρόπο; To γεγονός ότι ακόμα και για τις ιδιωτικοποιήσεις και την μείωση των εργαζομένων στο δημόσιο -που θα έπρεπε να είναι η κατ’ εξοχήν σημαία του κόμματος του-εκφράζεται με πολύ διστακτικό και αντιφατικό τρόπο ,  τείνει να ενισχύει την υποψία ότι  αντιρρήσεις του στα μέτρα Παπανδρέου έχουν ως πρωταρχικό μέλημα να μεγιστοποιήσουν το πολιτικό όφελος για το κόμμα του και όχι κατ ανάγκη για την χώρα.

Αλλά ακόμα και αν δεχθούμε ότι τίποτα από τα προαναφερθέντα δεν ισχύει και ότι ο κ.Σαμαρας καλή τη πίστη εμμένει στο θέμα της φορολογίας δεν θα πρέπει να λησμονεί ότι το άριστον είναι πολλές φορές ο χειρότερος εχθρός του καλού. Το να απολύσεις ένα πιλότο εν μέσω της πτήσης επειδή αίφνης ανακάλυψες ότι είχε διοριστεί με «μέσο», είναι μεν το σωστό και το άριστο αλλά θα οδηγήσει το αεροπλάνο στην καταστροφή και στον θάνατο των επιβατών. Οι –ίσως σωστές- εμμονές του κ. Σαμαρά στην προκειμένη περίπτωση και η άρνηση του να διαπραγματευτεί μπορεί με τον ίδιο τρόπο να οδηγήσουν και το αεροπλάνο που λέγεται «Ελλάδα» στην καταστροφή.   

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News