Μπορούμε να πούμε πως πάλι θριάμβευσε στις εκλογές η Χρυσή Αυγή με την τρίτη θέση. Βλέπω ότι οι δημοσιογράφοι προσπαθούν να δώσουν μια ερμηνεία του φαινομένου μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα και κυρίως να δώσουν μια ταμπέλα στους ψηφοφόρους. Άλλος προτιμά τη λέξη φασίστες χωρίς άλλοθι πλέον και άλλος το σκέτο αγανακτισμένοι. Για μένα είναι λάθος να θέλεις να βάλεις μια ταμπέλα στους ψηφοφόρους της Χρυσής Αυγής. Είναι σχεδόν μισό εκατομμύριο… τόσοι είναι όλοι οι ψηφοφόροι στην Κύπρο… οπότε απ' όλα έχει ο μπαξές.

Εντάξει, καταρχάς έχει τον φιλοναζιστή… αλλά τι να πεις γι’ αυτόν… τι να πεις για κάποιον που τη βρίσκει με σβάστικες και φούρνους… άρρωστα άτομα για τα οποία δεν θα αφιερώσω άλλες λέξεις… αφήνω την ψυχιατρική να ασχοληθεί.

Έχει όμως και τον τύπο που τόσα χρόνια φώναζε σε κάθε ευκαιρία «ε, ρε Παπαδόπουλος που σας χρειάζετε»… ο φιλοχουντικός που βρήκε επιτέλους πολιτική αντιπροσώπευση και ονειρεύεται τη σημαία με τον Φοίνικα να κυματίζει στο μπαλκόνι του. Και δεν σου μιλάω μόνο για φιλοχουντικούς της εποχής της χούντας αλλά και για τα παιδιά τους… συνομήλικοί μου… που σου αναπαράγουν το παραμύθι της εξωραϊσμένης εφταετίας που είχε δήθεν μόνο έργα και τάξη.

Ύστερα είναι ο κλασικός σε όλους μας ελληνάρας που περνά τον εαυτό του για δημοκρατικό αλλά πουλάει τσαμπουκά όπου μα όπου τον παίρνει… στο σπίτι του μέσα… στο φανάρι… στην ουρά… στο γήπεδο… χαμηλού μορφωτικού επιπέδου συνήθως, με πολλά απωθημένα και αρκετές φορές αδυναμία της μαμάς του. Αθάνατη Ελληνίδα μάνα που μεγάλωσες και ένα σωρό μαλάκες.

Έχει και πιτσιρικαρία που μεγαλώνει σε ένα νέο μπερδεμένο κόσμο… σε σχολεία γεμάτα αλλοδαπούς με τα εφηβικά και μετεφηβικά εγώ πολύ φουσκωμένα. Εκεί στη ΧΑ βρήκε ο πιτσιρικάς τον τρόπο να ξεχωρίσει και να θυμίσει στους γύρω ποιος είναι ο μάγκας και σε ποιανού χωράφι είσαι. Ο πιτσιρικάς που βλέπει στο πρόσωπό του τον απόγονο του Λεωνίδα και νομίζει ότι με το να αποκτήσει σχετικό τατουάζ και κοιλιακούς τιμά την αρχαία Ελλάδα σαν άξιο τέκνο δίχως να του περνά από το μυαλό ότι το μεγαλείο της αρχαίας Ελλάδας ήταν η φιλοσοφία, η τέχνη, η γεωμετρία… και με όλα αυτά ίσως να μην έχει ο ίδιος καμία σχέση… μεγαλύτερη σχέση με το μεγαλείο των επιστημών και των γραμμάτων έχει ο αλλοδαπός σημαιοφόρος.

Κάπου ανάμεσα στις προηγούμενες κατηγορίες αλλά ίσως και σε ξεχωριστή δική του είναι ο εθνικιστής. Νέοι πολλές φορές, με σχέσεις με τις ένοπλες δυνάμεις ή απλά μεγαλωμένοι σε μια κοινωνία που τους τάισε εθνικούς μύθους και ρατσισμό.

Είναι και γεροντάκια που πίστεψαν ότι με τα «παλικάρια» αυτά δεν θα ξαναφοβηθούν να πάνε για ανάληψη χρημάτων… και οι φοβισμένοι είναι πολλοί… κάθε ηλικίας, φύλου και περιοχής.

Είναι και οι οργισμένοι… που έχουν φτάσει στο αμήν τα τελευταία χρόνια για διάφορους προσωπικούς τους λόγους και νομίζουν ότι έτσι τιμωρούν το σύστημα. Στο αμήν με τις κυβερνητικές αποφάσεις… στο αμήν με τις στάσεις των αριστερών κομμάτων… στο αμήν γενικά. 

Είναι και αυτοί που δεν το παίρνουν σοβαρά το πράγμα και ρίχνουν ψήφο εκεί επιπόλαια και ανώριμα.

Φυσικά είναι και παραπλανημένοι, όπως τους αποκαλούν, που πιστεύουν με αφέλεια στη φιλοπατρία και στις καλές προθέσεις των χρυσαυγιτών.

Σε καμιά περίπτωση δεν θα προσπαθούσα να μαντέψω πόσοι είναι στην κάθε κατηγορία… το σίγουρο είναι ότι έχεις να κάνεις με πολλά στρώματα και πτυχές της ελληνικής κοινωνίας και η αντιμετώπιση του φαινομένου Χ.Α. δεν θα έρθει με μια ή δυο κινήσεις. Θα απαιτήσει την ανανέωση της χώρας και πολλά έργα στην παιδεία και την οικονομία για να έρθει κοινωνική ευημερία. Όσο κοροϊδευόμαστε μεταξύ μας και όσο το πολιτικό προσωπικό της χώρας, για χάρη προσωπικών και κομματικών συμφερόντων, καλύπτει την παρανομία και την αδικία ή λόγω ανικανότητας δεν κάνει όσα πρέπει τόσο θα φαίνεται ελκυστική η Χ.Α. σε πολύ κόσμο. Και φυσικά όσο ένα κομμάτι του κόσμου θα διαιωνίζει με τις επιλογές του το παλιό που υποτίθεται όλοι σιχαθήκαμε τόσο θα ταΐζουν αυτό που υποτίθεται φοβούνται.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News