Το Foreing Policy για την εξήγηση πίσω από μια παρολίγον εκλογική επιτυχία / Η Figaro για τις τρύπες που πρέπει να κλείσει ο Φρανσουά Ολάντ / Η Washington Post για τα κλασικά έργα που δεν τα αφήνουν στην ησυχία τους / Και το Quartz…
  • Foreign Policy

    Πολιτική και Ιστορία / Γιατί ο Χόφερ κόντεψε να εκλεγεί πρόεδρος;

    Τι κοινό έχουν η Αυστρία και η Γερμανία; Σχεδόν τα πάντα: γλώσσα, πολιτισμό, μουσική παράδοση, τεχνολογική δημιουργικότητα, εργασιακή ηθική. Και, τότε, γιατί δυο τόσο όμοιες χώρες κάνουν τόσο διαφορετικές πολιτικές επιλογές; Με άλλα λόγια, πώς στην Αυστρία κόντεψε να εκλεγεί πρόεδρος ο ακροδεξιός Νόρμπερτ Χόφερ, ενώ οι Γερμανοί ετοιμάζονται να εκλέξουν για τέταρτη φορά την φιλελεύθερη Ανγκελα Μέρκελ;

    Την απάντηση δίνει ο ιστορικός Ντέβιντ Κλέι: «Η εξήγηση –γράφει στο Foreign Policy– βρίσκεται στη διαφορετική σχέση που ανέπτυξαν οι δυο χώρες με κάτι άλλο κοινό: την ευθύνη τους για τον κατακλυσμό του Γ’ Ράιχ».  Παρά το γεγονός ότι ο Χίτλερ και πολλοί υπεύθυνοι της Τελικής Λύσης ήταν Αυστριακοί, οι συμπατριώτες τους «επέμεναν πάντοτε ότι τα εγκλήματα του ναζισμού βαραίνουν αποκλειστικά τη Γερμανία». Σε αυτήν την κατεύθυνση συνέβαλε η κοινή διακήρυξη Αμερικανών, Βρετανών και Σοβιετικών του 1943, σύμφωνα με την οποία η Αυστρία ήταν το πρώτο θύμα της ναζιστικής επεκτατικότητας.

    Ετσι εξηγείται η αβρόχοις ποσίν αποναζιστικοποίηση της Αυστρίας και η άρνησή της να αποζημιώσει τις οικογένειες των Εβραίων που είχαν πέσει θύματα του Ολοκαυτώματος. Η διαδρομή του Κουρτ Βάλντχαϊμ, ο οποίος έγινε πρόεδρος της Αυστρίας παρά το παρελθόν του ως αξιωματικός της Βέρμαχτ, αλλά και του Γιεργκ Χάιντερ, ιστορικού ηγέτη της αυστριακής ακροδεξιάς, είναι οι αποδείξεις της εξίσωσης που αποτελεί και τον τίτλο του άρθρου: Γερμανία + άρνηση του ναζισμού = Αυστρία.

    Φωτό: Οι προεκλογικές αφίσες του υποψήφιου της ακροδεξιάς πειράχτηκαν από τους αντιπάλους του για να μοιάζει με τον Χίτλερ. Η Αυστρία που αντιστέκεται. Πηγή: Reuters / Heinz-Peter Bader
  • Le Figaro

    Σοσιαλιστικές ιστορίες / Γάλλος πρόεδρος μόνος ψάχνει

    Και να θέλει να αγιάσει, δεν μπορεί. Τα προβλήματα εξακολουθούν να κυνηγούν τον Φρανσουά Ολάντ ακόμη μετά την απόφασή του να μην διεκδικήσει μια δεύτερη θητεία στο Ελιζέ. Πηγή του τελευταίου του προβλήματος είναι -για ακόμη μία φορά- ο πρωθυπουργός του Μανουέλ Βαλς. Οι δυο τους δεν θα συγκρουστούν τελικά στις προκριματικές εκλογές για το χρίσμα των Σοσιαλιστών. Αλλά αν ο Βαλς κατεβεί (είναι πιθανό να ανακοινώσει την υποψηφιότητά του ακόμη και σήμερα), θα πρέπει να παραιτηθεί από την πρωθυπουργία.

    Κάτι που σημαίνει ότι πέντε μήνες από τις προεδρικές εκλογές, ο Ολάντ θα πρέπει να ψάχνει αντικαταστάτη. Κι έτσι, προκύπτει ο νέος πονοκέφαλος: ποιος θα είναι αυτός; Το όνομα που ακούγεται, λέει το ρεπορτάζ της Figaro, είναι αυτό του υπουργού Εσωτερικών Μπερνάρ Καζνέβ. Ποιος όμως θα πάρει τη δική του θέση; Και τι θα συμβεί σε περίπτωση τρομοκρατικής επίθεσης; Το μπέρδεμα δεν θα είναι μικρότερο εάν επιλεγεί τελικά ο υπουργός Αμυνας Ζαν Ιβ Λε Ντριάν ή η υπουργός Υγείας Μαρισόλ Τουράν. Εμείς τι να πούμε; Υπομονή πρόεδρε, πέντε μήνες έμειναν.

    Φωτό: Ο Φρανσουά Ολάντ μετράει τον χρόνο αντίστροφα. Ο πρωθυπουργός του; Πηγή: Le Figaro /AFP
  • The Washington Post

    Αριστουργήματα και λογοκρισία / Μα είναι ο ρατσιστής ο Φιν;

    Το φαινόμενο δεν είναι καινούργιο. Απλώς στον κατάλογο των κλασικών έργων που λογοκρίνονται με τον έναν ή τον άλλον τρόπο επειδή θεωρούνται ρατσιστικά, κάθε τόσο προστίθεται ακόμη ένα. Αυτή τη φορά ήταν η σειρά ενός αριστουργήματος της αμερικανικής λογοτεχνίας του 19ου αιώνα: κάποια σχολεία στη Βιρτζίνια αφαίρεσαν από την ύλη τους το «Χάκλμπερι Φιν» του Μάρκ Τουέιν επειδή περιέχει πολλές ρατσιστικές εκφράσεις και κυρίως τον χαρακτηρισμό «νέγρος», που την εποχή του Τουέιν ήταν ακόμη αποδεκτός.

    Την αρχή είχε κάνει πριν από μερικούς μήνες ένα σχολείο στη Φιλαδέλφεια. Τότε είχε επισημανθεί ότι χαρακτηρισμοί που θεωρούνται σήμερα ρατσιστικοί εμφανίζονταν τουλάχιστον 200 φορές στην ιστορία του παιδιού που προτιμά να ζήσει ελεύθερος παρά «πολιτισμένος» και του μαύρου φυγάδα με τον οποίο το είχαν σκάσει μαζί με μια σχεδία στον Μισισιπή. Αλλά όπως σημειώνει η Washington Post, το βιβλίο του Τουέιν είχε πέσει θύμα λογοκρισίας ήδη από το 1885 επειδή κάποιοι στη Μασαχουσέτη το είχαν θεωρήσει «βρώμικο».

    Είναι άραγε αυτή η μοίρα των μεγάλων έργων της τέχνης; Γιατί κάποιοι γονείς στις ΗΠΑ, λέει ακόμη η WP, έχουν αρχίσει να διατυπώνουν ενστάσεις για το «Οταν σκοτώνουν τα κοτσύφια» της Χάρπερ Λι.

     Φωτό: Εικόνα από εικονογράφηση παλαιότερων εκδόσεων του «Χάκλμπερι Φιν». Δεν ήταν μόνο ρατσιστής, αλλά και περήφανος κυνηγός. Πηγή: britannica.com
  • Quartz

    Ισπανικοί δρόμοι/ Ο Φράνκο φεύγει, οι γυναίκες έρχονται

    Από τότε που κατέρρευσε το καθεστώς του Φράνκο έχουν περάσει περισσότερες από τέσσερις δεκαετίες. Κι όμως. Ολο αυτό το διάστημα δεν στάθηκε ικανό να σβήσει τις ονομασίες πολλών δρόμων που είναι ακόμη αφιερωμένοι σε πρόσωπα της δικτατορίας. Οχι πάντως πως ο χρόνος έχει παγώσει εντελώς. Ενας νόμος του 2007 έδωσε το έναυσμα για τη σταδιακή αφαίρεση των ονομάτων του φρανκικού καθεστώτος. «Την εποχή εκείνη – υπενθυμίζει το Quartz – το 90% των ισπανικών δρόμων ήταν αφιερωμένοι σε άνδρες». Κι έτσι, πολλές πόλεις αποφάσισαν να αφιερώσουν τους δρόμους τους σε γυναικείες μορφές της ισπανικής Ιστορίας. Στη Βαρκελώνη, μάλιστα, οι δρόμοι που έχουν ονομασίες γυναικών πέρασαν από το 7% το 1996 (ως επί το πλείστον ήταν αγίες) στο 27,7% το 2010. Πολλοί δρόμοι είναι αφιερωμένοι σήμερα σε θύματα του ισπανικού εμφυλίου, αλλά και σε σύμβολα των ατομικών δικαιωμάτων. Η πόλη Λεόν, για παράδειγμα, απέκτησε πρόσφατα έναν δρόμο με το όνομα Ρόζα Παρκς. Ηταν ώρα.

    Φωτό: Η φθορά του χρόνου έκανε τη δουλειά της σε αυτόν τον δρόμο. Πηγή: Reuters/Andrea Comas



text
  • Ενοχη για τον θάνατο της Τζωρτζίνας η Πισπιρίγκου. Βρέχει χρόνια σήμερα


    29 Μαρτίου 2024, 11:54